Από τη Δεξιά, εκτός από μεμονωμένες ατομικές περιπτώσεις, δεν υπάρχει τίποτα να περιμένει κανείς. Την σήμερον ημέρα, αν δεν έχει περάσει τελείως στην πλευρά του χρήματος, αν μη τι άλλο δεν παύει να διατηρεί γύρω από την πανταχού υπάρχουσα πραγματικότητα του κεφαλαίου μια άτεχνη αχλύ, όπου οι συνήθεις επιφυλάξεις σε σχέση με τα κοινωνικά ζητήματα προστίθενται σε μια πλήρη έλλειψη της ιστορικής κατάστασης που βιώνουμε. Με εξαίρεση λίγους μικρούς κύκλους, η Δεξιά έχει εγκαταλείψει οτιδήποτε στο παρελθόν θα μπορούσε να της προσδώσει νομιμοποίηση, δηλαδή την αφοσίωσή της στην ηθική της τιμής και της ανιδιοτέλειας. Στο παρελθόν κάποιος θα μπορούσε να ήταν πλούσιος επειδή ήταν ισχυρός. Σήμερα κάποιος είναι ισχυρός επειδή είναι πλούσιος. Η Δεξιά κατέστη κατέχουσα και την ίδια στιγμή κατεχόμενη. Σταμάτησε να διαβάζει Σορέλ και Προυντόν. Προτιμά τα αρπακτικά του CAC 40 από τον Ζώρζ Μπερνανός και τον Σαρλ Πεγκύ. Είναι αλλεργική στον "μαρξισμό" και τον "κομμουνισμό" και διακηρύττει την ταξική συνεργασία χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ στα σοβαρά τον Μαρξ (ή τον Ρουσσώ). Η Δεξιά έγινε φιλελεύθερη ξεχνώντας ότι ο ίδιος ο φιλελευθερισμός του Διαφωτισμού είχε αρχίσει να προκαλεί την ήττα του. Στο περιθώριο, επιβιώνει με μια παρωχημένη συνθηματολογία, μια ξεπερασμένη νοσταλγία, με τις αγαπημένες της αναφορές-φετίχ. Με τον ισχυρισμό της "κάθε πέρσι και καλύτερα" προβάλλει το παρελθόν ως άλλοθι και την Ιστορία ως καταφύγιο και παρηγοριά. Πάντα εχθρική προς τους "έχοντες τα πολλά", επιδίδεται σε έναν ανόητο ρατσισμό, στην ξενοφοβία, στην ισλαμοφοβία στο όνομα μιας απιθανολόγητης "σύγκρουσης των πολιτισμών" (που παίζει τον κλασικό της παρέκκλισης από την σύγκρουση των τάξεων). Ούτε βλέπει ούτε ακούει όλα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια της. Αναλώνεται σε άγονες ζυμώσεις, διαπράττοντας συνεχώς τα ίδια λάθη και γελοιοποιώντας τον εαυτό της.
(Αλαίν Ντε Μπενουά- "Ο Σοσιαλισμός πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς", εκδ. Έξοδος, σελ. 50-52)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου