Νίκος Ψυρούκης- Ο Φασισμός και η 4η Αυγούστου (αποσπάσματα)

 Η αλήθεια είναι, ότι ολόκληρος ο τότε αστικός πολιτικός κόσμος γύρευε νέους δρόμους. Εγκατέλειπε τον ορθόδοξο κοινοβουλευτισμό και όλο και πιο πολύ στρεφόταν προς τη φασιστική διέξοδο. Και ο Ν. Πλαστήρας όταν κάτω από τη διαταγή του Ε. Βενιζέλου επιχειρούσε το πραξικόπημα του 1933, δεν το έκανε για να σώσει «τη δημοκρατία» και να προστατεύσει τις ατομικές ελευθερίες. Ο ίδιος ο Ε. Βενιζέλος στη συνεδρίαση της Βουλής στις 15.5.1933, αποκάλυπτε ότι ο στρατηγός Ν. Πλαστήρας ήταν υπέρ της φασιστικής δικτατορίας. Αφηγούμενος τί απάντησε στον Ν. Πλαστήρα για τις δικές του βλέψεις, έλεγε: «Βέβαια μου επικαλείσθε συχνά το παράδειγμα μιας χώρας, η οποία καθ΄όλας τας πληροφορίας αφ΄ής εγκαθιδρύθη δικτατορία, φαίνεται ότι πηγαίνει καλά. Αλλά προσέθεσα τούτο: Δια να υπάρξη μια τοιάυτη δικτατορία, πρέπει να υπάρξει δικτάτωρ και τέτοιον δικτάτορα εγώ δεν τον βλέπω. Εγώ νομίζω αγαπητέ φίλε στρατηγέ Πλαστήρα, ότι δεν είσαι ικανός να κάνεις τον δικτάτορα, ως ο Μουσολίνι, αλλά δεν έχεις ούτε την πλειάδα εκατοντάδων ανδρών, οι οποίοι ευρίσκονται επικεφαλείς εις όλας τας εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητος και τους οποίους έχει περί αυτόν ο Μουσολίνι». Όπως βλέπουμε, η ιδέα της φασιστικής δικτατορίας δεν ήταν ξένη ούτε και στο Βενιζέλο. Δεν έβλεπε μόνο ποιος θα μπορούσε να αναλάβει την εγκαθίδρυση της.(σ.99-100)

Η φασιστική δικτατορία, η εγκατάλειψη του κοινοβουλευτισμού, γινόταν επιτακτική. Αυτό απαιτούσε το συμφέρον της εδραίωσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Όμως η Ελλάδα ήταν κρίκος του αγγλικού στρατηγικού συστήματος. Και την πιο ασφαλή εγγύηση για το δυνάμωμα της Ελλάδας σαν μέλος του αγγλικού στρατηγικού συστήματος, αποτελούσε η παλινόρθωση του Γεωργίου Β΄.(σ.100-101)

Η 4η Αυγούστου δεν ήταν έργο του Ι.Μεταξά. Ο δικτάτορας, ήταν το εκτελεστικό όργανο της δικτατορίας. Οι νομολόγοι της 4ης Αυγούστου δεν τόλμησαν ούτε για μια στιγμή να αποκρύψουν την αλήθεια αυτή. Οι Ν.Δ. Κούμαρος και Γ.Α. Μαντζούφας, στη μελέτη τους «Αι θεμελιώδεις συνταγματικαί αρχαί του Νέου Κράτους» παρατηρούσαν και τα παρακάτω: α)  «...η κυβέρνησις της 4ης Αυγούστου από την αιγίδα του Βασιλέως εκήρυξε την Μεταβολήν».

β)«...ο Ιωάννης Μεταξάς υπό την έγκρισιν Βασιλέως εξετέλεσεν την Μεταβολήν. Άνευ της προϋποθέσεως αυτής η Μεταβολή δεν θα εύρισκεν ηθικόν και κοινωνικόν έρεισμα».

γ)«Ο Βασιλεύς αποτελεί τον Ανώτατον Άρχοντα και μόνιμον στοιχείον του Νέου Κράτους».

δ)«Ο Αρχηγός της Κυβερνήσεως είναι πρόσωπον, όπερ έχει ανάγκη να στηρίζεται επί της εμπιστοσύνης του Βασιλέως».

Όπως βλέπουμε ο Ι.Μεταξάς δεν ήταν το μόνιμο στοιχείο της 4ης Αυγούστου, δεν ήταν ο αρχηγός και ότι, για να είναι δικτάτορας έπρεπε να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του Γεωργίου Β΄.(σ.122)

Η εδραίωση της θέσης του Γεωργίου Β΄ ήταν και εδραίωση της θέσης της Ελλάδας μέσα στο αγγλικό παγκόσμιο στρατηγικό σύστημα. Η Αγγλία, όταν έστελνε τον Γεώργιο Β΄ στην Ελλάδα, τον έστελνε, για να επιβληθεί σαν μονάρχης και όχι σαν  συνταγματικός Βασιλιάς.(σ.123)

ΠΗΓΗ: Νίκος Ψυρούκης, "Ο Φασισμός και η 4η Αυγούστου", εκδ. Αιγαίον