Η παρούσα δημοσίευση αποτελεί το δεύτερο μέρος της ελληνικής μετάφρασης που ανέλαβε ο Π.Σ., μέλος της ομάδας των Διανομέων, στην πολυσυζητημένη συνέντευξη του αμφιλεγόμενου Ρώσου διανοητή Αλεξάντρ Ντούγκιν. Καλή ανάγνωση με ανοιχτή σκέψη!
Αλεξάντρ Ντούγκιν: Οπότε ερχόμαστε στην ιστορική κατάληξη, για την οποία ξεκινήσαμε πέντε αιώνες πριν με αυτό το "τρένο" και τώρα φτάνουμε στον τελευταίο σταθμό. Αυτή είναι η δικιά μου ανάγνωση. Και όταν σε όλες τις πτυχές, σε όλες οι φάσεις αυτές, κόβεις την παράδοση μαζί με το παρελθόν, δεν είσαι πλέον προτεστάντης, είσαι εκκοσμικευμένος (secular), άθεος, υλιστής. Δεν είσαι πια έθνος-κράτος, που εξυπηρέτησε τον φιλελεύθερο να απελευθερωθεί από την αυτοκρατορία. Τώρα το έθνος-κράτος γίνεται με την σειρά του εμπόδιο, οπότε απελευθερώνεσαι από το έθνος-κράτος. Η οικογένεια καταστρέφεται επιτέλους για χάρη αυτού του ατομικισμού με τελευταίο πράγμα, το φύλο, να έχει είδη σχεδόν υπερβληθεί. Το φύλο είναι προαιρετικό στην πολιτική του φύλου (gender politics). Υπάρχει μόνο ένα βήμα για να φτάσουμε στο τέλος αυτής της διαδικασίας απελευθέρωσης, του φιλελευθερισμού, το οποίο είναι η εγκαταλελειμμένη ανθρώπινη ταυτότητα, ως κάτι συνταγογραφημένο. Επομένως, να είσαι ελεύθερος από το να είσαι άνθρωπος, να έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις αν θα είσαι ή δεν θα είσαι άνθρωπος. Και αυτή είναι η πολιτική και ιδεολογική ατζέντα του αύριο. Γι αυτό βλέπω έτσι τον αγγλοσαξονικό κόσμο, για τον οποίο με ρωτήσατε. Νομίζω ότι είναι απλώς η "πρωτοπορία"("avant garde") μια λέξη για αυτή τη διαδικασία, καθώς όλο αυτό ξεκίνησε με τους Αγγλοσάξονες (εμπειρισμός νομιναλισμός, προτεσταντισμός) και τώρα είστε μπροστά ως Αγγλοσάξονες, πιο "αφυδατωμένοι" από το φιλελευθερισμό σε σχέση με κάθε άλλο Ευρωπαίο.
Τάκερ Κάρλσον: Επομένως, ό,τι περιγράφετε είναι ξεκάθαρα αυτό που συμβαίνει και είναι τρομακτικό. Αν και δεν είναι ο ορισμός του φιλελευθερισμού που έχω στο μυαλό μου όταν αυτοπροσδιορίζομαι ως ένας, όπως λέμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, κλασσικός φιλελεύθερος. Βλέπουμε τον φιλελευθερισμό ως ατομική ελευθερία και επιλογή σε σχέση με... την σκλαβιά. Σωστά; Άρα, οι επιλογές όπως τις αντιλαμβανόμασταν, όσο εγώ μεγάλωνα, ήταν το άτομο που μπορεί να ακολουθήσει την δικιά του συνείδηση, να πει αυτό που σκέφτεται, να αμυνθεί ενάντια στο κράτος, έναντι του κρατισμού, του ολοκληρωτισμού που ενσαρκώθηκε στην κυβέρνηση ενάντια στην οποία αγωνιστήκατε, την σοβιετική κυβέρνηση. Και νομίζω ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί το σκέφτονται έτσι. Ποια είναι η διαφορά;
Α. Ν. : Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Θεωρώ ότι το πρόβλημα βρίσκεται στους δύο ορισμούς του φιλελευθερισμού: παλιός φιλελευθερισμός, κλασσικός φιλελευθερισμός και νέος φιλελευθερισμός. Ο κλασσικός φιλελευθερισμός ήταν υπέρ της δημοκρατίας. Της έννοιας της δημοκρατίας ως δύναμης της πλειοψηφίας, της συναινέσεως, της ατομικής ελευθερίας, που πρέπει να συνδυαστεί κάπως με την ελευθερία του άλλου. Τώρα, έχουμε κιόλας τον επόμενο σταθμό. Επόμενη φάση: Νεο-φιλελευθερισμός. Πλέον δεν έχει να κάνει με την κυριαρχία της πλειοψηφίας, αλλά έχει να κάνει με την εξουσία των μειονοτήτων. Δεν έχει να κάνει με την ατομική ελευθερία, αλλά έχει να κάνει με τον "γουοκισμό" (woke-ism). Οπότε καλείσαι να είσαι τόσο ατομικιστής, που δεν θα αποδοκιμάζεις μόνο το κράτος, αλλά και την παλαιά θεώρηση του ατόμου. Άρα πλέον καλείσαι να ελευθερώσεις τον εαυτό σου από την ατομικότητα, να πας παραπέρα, σε αυτήν την κατεύθυνση.
Τ. Κ. :*γελάει*
Α. Ν.: Συζητούσα, λοιπόν, μια φορά με τον Φράνσις Φουκουγιάμα στην τηλεόραση, και είπε πως η δημοκρατία μέχρι τώρα σήμαινε την εξουσία της πλειονότητας, ενώ τώρα αφορά την εξουσία των μειονοτήτων ενάντια στην πλειονότητα, επειδή η πλειονότητα θα μπορούσε να διαλέξει τον Χίτλερ ή τον Πούτιν. Επομένως, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την πλειονότητα, ενώ η πλειονότητα πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο και οι μειονότητες να υπερισχύουν αυτής. Η κυριαρχία της πλειονότητας δεν είναι δημοκρατία, είναι κατ' ευθείαν "ολοκληρωτισμός" και τώρα δεν μας νοιάζει η υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας, αλλά η "συνταγογράφηση" να είσαι woke, να είσαι μοντέρνος, να είσαι προοδευτικός. Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι ή να μην είσαι προοδευτικός. Έχεις καθήκον να είσαι προοδευτικός, να ακολουθήσεις αυτήν την ατζέντα. Οπότε είσαι ελεύθερος να είσαι αριστερός φιλελεύθερος. Δεν είσαι πια αρκετά ελεύθερος να είσαι δεξιός φιλελεύθερος. Πρέπει να είσαι αριστερός φιλελεύθερος κι αυτό είναι ένα είδος χρέους, είναι "συνταγογραφημένο". Ο φιλελευθερισμός πάλεψε κατά την διάρκεια της ιστορίας του ενάντια σε κάθε είδος "συνταγογράφηση", και τώρα με την σειρά του έγινε ολοκληρωτικός, κατασταλτικός, όχι ελεύθερος όπως ήταν.
Τ. Κ. : Και πιστεύετε ότι ήταν αναπόφευκτη αυτή η διαδικασία; Ήταν προδιαγεγραμμένο αυτό να συμβεί;
Α. Ν.: Αντιλαμβάνομαι μια κάποια λογική σε αυτό. Ένα είδος λογικής που δεν είναι απλά μια "αντιστροφή" ή μια "απόκλιση". Ξεκινάς με ένα πράγμα, ότι θέλεις να απελευθερώσεις το άτομο, μέχρι που φτάνεις στο σημείο όπου είναι πιθανό, όπου έχει πραγματοποιηθεί. Οπότε πρέπει να πας παραπέρα και ξεκινάς, αυτή την φορά, να απελευθερώνεις τον εαυτό σου από την παλαιά έννοια του ατόμου, χάριν πιο προοδευτικών αντιλήψεων. Άρα δεν θα μπορούσες να σταματήσεις εκεί, αυτή είναι η οπτική μου. Δηλαδή, εάν πεις "προτιμώ τον παλαιό φιλελευθερισμό" θα πουν οι προοδευτικοί, πως αυτό δεν έχει να κάνει με τον παλιό φιλελευθερισμό, αλλά με τον φασισμό, ότι είσαι υπέρμαχος της "παραδοσιοκρατίας", του συντηρητισμού, του φασισμού. Οπότε σταμάτα εδώ, ή γίνε προοδευτικός φιλελεύθερος ή είσαι τελειωμένος, θα σε "ακυρώσουμε" (σημείωση του μεταφραστή: με την έννοια της "κουλτούρας της ακύρωσης", "cancel culture"). Αυτό είναι που παρατηρούμε.
Τ. Κ. : Σίγουρα αυτό είναι που βιώνουμε! Και το να βλέπεις τους αυτοαποκαλούμενους "φιλελεύθερους" να απαγορεύουν το βιβλίο σας, το οποίο δεν είναι κάποιου είδους αλμανάκ (manual) για κατασκευή εκρηκτικών ή για να εισβάλεις στην Ουκρανία, -είναι, ξέρετε, φιλοσοφικά έργα αυτά- φαίνεται ότι δεν είναι μια φιλελεύθερη πράξη, φυσικά και δεν είναι φιλελεύθερη με καμία έννοια. Αναρωτιέμαι όμως, όταν φτάνουμε στο σημείο όπου το άτομο δεν μπορεί πλέον να ελευθερωθεί από τίποτα, όταν δεν είναι ούτε καν άνθρωπος, ποιο είναι το επόμενο βήμα μετά από αυτό;
Α. Ν.: Περιγράφεται στις ταινίες, στις αμερικάνικες ταινίες, στον κινηματογράφο, με πολλούς τρόπους. Πιστεύω ότι όλα τα έργα επιστημονικής φαντασίας, σχεδόν όλα, του 19ου αιώνα, έγιναν πραγματικότητα στη δεκαετίας του '20. Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα πιο ρεαλιστικό από την επιστημονική φαντασία. Αν λάβουμε υπόψη μας το Μάτριξ ή τον Εξολοθρευτή (Terminator), έχουμε αρκετές λίγο ή πολύ συγκλίνουσες εκδοχές του μέλλοντος. Του μέλλοντος με τον μετάνθρωπο ή με την κατάσταση όπου η ανθρωπότητα είναι "προαιρετική" ("human optional situtation") ή την Τεχνητή Νοημοσύνη. Το Χόλυγουντ έχει κάνει πάρα πολλές ταινίες. Πιστεύω ότι απεικονίζουν σωστά την πραγματικότητα του κοντινού μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου