Για τον Κίσιγκερ

 Ίσως να είναι και το μεγαλύτερο βάρος για τον εσωτερικό σου κόσμο να έχεις ευθύνη για πολέμους και τραγωδίες, σε μέρη του πλανήτη όπως το Βιετνάμ, η Λατινική Αμερική ή η Κύπρος. Και να μην είσαι κάνας ανόητος. Σε καμία περίπτωση! Μιλάμε για μορφωμένο και πολύ διαβασμένο διπλωμάτη, που γνώριζε καλά από αρχαία και νεωτερική φιλοσοφία, μέχρι κινεζική ιστορία. Έναν γνώστη της γεωπολιτικής και "μάστερ του Ρεαλισμού", για πολλούς έναν "σύγχρονο Θουκυδίδη". Εκεί είναι που για μένα δημιουργείται και το μυστήριο, πόσο τερατώδης και κυνικός μπορεί να είναι μέσα του ένας άνθρωπος, ώστε όντας ήρεμος και καθιστός στο γραφείο του, να αξιοποιεί τόσα πολλά χαρίσματα για περισσότερη καταστροφή και περισσότερη κτηνωδία. Είναι απλά η "επιθυμία για την εξουσία" ή κάτι βαθύτερο; Θα τον ρωτούσα αν μπορούσα να τον συναντήσω: δεν υπήρξε όλα αυτά τα 100, κυριολεκτικότατα 100 χρόνια που έζησες, έστω και μια στιγμή που να σε βάρυνε η συνείδηση σου για όλα αυτά που έκανες; Τί είχες πραγματικά στο μυαλό σου; Τώρα όλο αυτό το έχει πάρει μαζί του στον άλλον κόσμο. Αυτές τις ηθικο-φιλοσοφικές σκέψεις είχα, μόλις είδα την είδηση για τον Χένρι Κίσινγκερ, που "έριξε αυλαία" (μυθική η διάσταση του έστω και με τη σκοτεινή έννοια) πλήρης ημερών. Οι παλιότεροι που πρόλαβαν τα έργα και ημέραι του, καλύτερα μας τα έχουν πει και μας τα λένε ακόμη και τώρα.