Η διάσκεψη για τη λεγόμενη λύση των δύο κρατών δεν είναι τόσο μια πρωτοβουλία για την ειρήνη, όσο ανακύκλωση μιας πολιτικής ψευδαίσθησης που η πραγματικότητα την έχει ξεπεράσει. Η διάσκεψη, από άποψη μορφής και χρονικού πλαισίου, μοιάζει με επίσημη κηδεία μιας λύσης που δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο σε διπλωματικές δηλώσεις. Αυτό που παρουσιάζεται σήμερα υπό τον τίτλο «λύση των δύο κρατών» δεν αποτελεί σχέδιο απελευθέρωσης, αλλά μάλλον μόνιμη διαχείριση μιας αποικιακής τραγωδίας.
Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, μπορεί θεωρητικά να αναγνωρίζει τώρα ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά στην πραγματικότητα χρηματοδοτεί έργα συνύπαρξης με την κατοχή, χρηματοδότησε τον πόλεμο — όντας [πίσω από] την πυρηνική βόμβα — και αποφεύγει οποιαδήποτε πραγματικά μέτρα κατά των εποικισμών, της λεηλασίας ή του τερματισμού της γενοκτονίας.
Οι Παλαιστίνιοι δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική δράση: την αναγνώριση ενός κυρίαρχου, ανεξάρτητου κράτους, την άρση της κατοχής και τον τερματισμό των δυτικών αποικιοκρατικών συνεργασιών με το «ισραηλινό» καθεστώς απαρτχάιντ.
Η πραγματική λύση ξεκινά με την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων επί τόπου. Ο λαός μας θέλει τον τερματισμό της κατοχής, όχι μια διεθνή άφεση αμαρτιών.
Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι — ειδικά η νέα γενιά — έχουν καταλήξει να θεωρούν αυτή τη λύση ως πολιτική παγίδα. Πώς μπορεί κανείς να μιλάει για «δύο κράτη» όταν υπάρχουν σχέδια εξολόθρευσης, εθνοκάθαρσης, προσάρτησης και επέκτασης, και υπάρχουν περισσότεροι από 700.000 [Σιωνιστές] έποικοι στη Δυτική Όχθη;
Πού είναι το κράτος στη σκιά ενός τείχους που χωρίζει οικογένειες και με τα περάσματα να ελέγχονται από το στρατό κατοχής;
Δεν απαιτούμε μια συμβολική οντότητα υπό «ισραηλινή» κυριαρχία· αντιθέτως, θέλουμε πραγματική απελευθέρωση, το δικαίωμα μας στην επιστροφή και ιστορική δικαίωση.
Η πλειονότητα των Παλαιστινίων, στην πατρίδα και στη διασπορά, το έχουν δει πλέον ως ψευδαίσθηση. Πώς μπορούμε να μιλάμε για «δύο κράτη»; Το ζήτημα έχει ξεπεράσει τη συμβολική αναγνώριση και έχει γίνει ζήτημα δικαιοσύνης, δικαιώματος επιστροφής και διάλυσης του συστήματος απαρτχάιντ.
Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) είναι το προϊόν μιας εθνικής εμπειρίας και το θεμέλιο της παλαιστινιακής εθνικής δράσης, και η "πανδημία" της πηγάζει από αυτή τη βάση.
Ποια είναι η εναλλακτική λύση;
Η εναλλακτική λύση είναι η αποκαθήλωση του αποικιοκρατικού συστήματος από τις ρίζες του. Η εναλλακτική λύση δεν είναι μια έτοιμη συνταγή, αλλά μια μακρά απελευθερωτική πορεία. Ξεκινά, ωστόσο, με την αναγνώριση ότι το Ισραήλ δεν είναι ένα «δημοκρατικό» κράτος αλλά ένα αποικιοκρατικό καθεστώς, όπως συνέβη στη Νότια Αφρική. Δεν απορρίπτουμε τη «λύση των δύο κρατών» επειδή είμαστε ριζοσπάστες, αλλά επειδή δεν είναι πλέον βιώσιμη.
Η εναλλακτική λύση είναι ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος σε ολόκληρη τη χώρα, όπου όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι χωρίς θρησκευτικές ή εθνοτικές διακρίσεις. Ή, τουλάχιστον, ένα απελευθερωτικό πλαίσιο που ανοίγει την πόρτα σε όλες τις επιλογές, μακριά από τη λογική της «ειρήνης σε αντάλλαγμα για την υποταγή».
Η Παλαιστίνη σήμερα είναι ένας καθρέφτης του κόσμου: ανάμεσα στο διεθνές δίκαιο και τη δύναμη των όπλων, ανάμεσα στο θύμα και την προπαγάνδα. Το να στεκόμαστε δίπλα στην Παλαιστίνη αποτελεί δοκιμασία της ανθρώπινης συνείδησης, όχι απλώς μια πολιτική στάση. Δεν θέλουμε το αποικιοκρατικό σύστημα να χρησιμοποιήσει την πρόταση μιας λύσης δύο κρατών για να συγκαλύψει το ιστορικό του ή την αδράνειά του.
Ως εκ τούτου, απαιτείται από τη γαλλική αριστερά να απελευθερωθεί από την πίεση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών μέσων ενημέρωσης ή από τον φόβο του ηθικού εκβιασμού. Αναμένουμε από την αριστερά να ανακτήσει τη ριζοσπαστική της γλώσσα: να πει ότι αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη δεν είναι "σύγκρουση" αλλά αποικιοκρατία από πλευράς των εποίκων και συστηματική γενοκτονία. Και να σταθεί με την αλήθεια χωρίς μια ίσες αποστάσεις μεταξύ του δολοφόνου και του θύματος. Δεν υπάρχει ουδετερότητα απέναντι στη γενοκτονία.
Δεν ζητάμε συναισθηματική αλληλεγγύη αλλά πολιτική και ηθική δέσμευση. Η Παλαιστίνη σήμερα δεν είναι απλώς ζήτημα σφαγής ενός λαού, αλλά ένα παγκόσμιο ζήτημα στο οποίο δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας.
Αν η Παλαιστίνη πέσει, μαζί της θα πέσουν και τα διεθνώς καθιερωμένα ήθη και η δικαιοσύνη. Από το Παρίσι μέχρι τη Γάζα, η μάχη είναι μία: ενάντια στον φασισμό και τον νέο ρατσισμό και ενάντια στην αποικιοκρατική μνήμη που δεν έχει πεθάνει ακόμα.
-Marwan Abdel-Al, ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης(PFLP), 31 Ιουλίου 2025
Πηγή: Worker's World https://www.workers.org/2025/08/87186/?fbclid=IwY2xjawL962BleHRuA2FlbQIxMQABHtH7gHp5GdC1azT4bagb3Bat1TiEx5gLeiRffmCnOfZr-b-eicZnxBV3m1Gd_aem_aV0isf7wPFtnnComtEoIag
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου