Ο Εμφύλιος ήταν μια τραγωδία για όλους τους Έλληνες και δεν χωράει οπαδικά.
Από τη μία πλευρά, ένα κράτος, το οποίο με περίσσιο αυταρχισμό ακολουθούσε την επιταγή της αγγλοκρατίας. Από την άλλη πλευρά μια ηγεσία ενός κόμματος, στην καλύτερη τυφλωμένη από την αλαζονεία της νομίζοντας ότι θα φέρει το "δεύτερο αντάρτικο" και αγνοώντας ότι δεν θα είχε με το μέρος της ούτε την ίδια τη Διεθνή. Ο μεγάλος πατερούλης Στάλιν είχε συναινέσει από το τέλος του πολέμου ότι η Αγγλία είχε το δικαίωμα να αποφασίζει για την Ελλάδα και οι συνεργάτες του το έχουν ξεκαθαρίσει στα κείμενα τους ότι η Ελλάδα δεν ενδιέφερε την ΕΣΣΔ. Επομένως, δεν τους συγκινούσε ούτε η ιδέα ενός "δεύτερου αντάρτικου". Το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα γι' αυτούς ήταν η "παραφωνία" μιας αρμονικής ορχήστρας η οποία ήταν η Διεθνής. Άλλη μια επιπλέον ένδειξη της τραγικότητας της κατάστασης είναι ότι οι απλοί μαχητές του ΔΣΕ άδολα θα νόμιζαν ότι έκαναν έναν πραγματικό λαϊκό αγώνα, αλλά ακόμα και με την εντιμότητά τους αυτή έσφαλλαν, καθώς το κόμμα τους δεν διέθετε πλέον τη μεγάλη και πλειοψηφική λαϊκή βάση της Εθνικής Αντίστασης που ακολουθούσε το ΕΑΜ και τις οργανώσεις του ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ.
Και του Εθνικού Στρατού τα παιδιά μανάδες είχαν, και οι κομμουνιστές του ΔΣΕ το ίδιο.
Η ιδέα όλων των απλών μαχητών κάθε πλευράς ήταν το καλό της Ελλάδας. Δεν υπήρχε επομένως στο πλαίσιο των κλειστών συγκρούσεων μία μόνο Ελλάδα, αλλά δύο. Δεν υπήρχαν πατριώτες και ανθέλληνες στις μάζες των απλών ανθρώπων. Υπήρχαν δυο ειδών πατριώτες που αλληλο-συγκρούονταν, και μόνο αρνητικό ήταν αυτό τόσο για τη χώρα όσο και για εαυτούς τους, θεωρώντας και οι δύο ότι πολεμούν για το καλό της πατρίδας με το να φαγωθούν μεταξύ τους. Η λέξη "συμμοριτοπόλεμος" μόνο άστοχη είναι, καθώς στιγματίζει ολόκληρη την πλευρά των κομμουνιστών ως "εθνοπροδοτική". Το γεγονός ότι ο Ζαχαριάδης μιλούσε τότε για Μακεδονικό έθνος περισσότερο αστοχία από ιδεοληψίες ήταν (και ενδεχομένως πολιτική τακτική στα πλαίσια των σχέσεων τους με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο), η οποία βέβαια κόστισε την εικόνα του κομμουνιστικού κινήματος στον ελληνικό λαό, ωστόσο το γεγονός αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου ένδειξη του αν είχαν ή δεν είχαν εθνική συνείδηση οι μαχητές του ΔΣΕ. Τα όποια εγκλήματα συνέβησαν ήταν ευθύνη κυρίως της κομματικής ηγεσίας και όχι της βάσης.
Μάρτυρας για τον πατριωτισμό που υπήρχε σε μεγάλο ποσοστό στις μάζες των κομμουνιστών του εμφυλίου, ο ίδιος ο όρκος που έλεγαν (τον παραθέτουμε στη δεύτερη εικόνα).
Αντίστοιχα, και το να θεωρούνται όλοι οι στρατιώτες του Εθνικού Στρατού ως "μοναρχοφασίστες" είναι μονόπλευρη οπτική.
Από την άλλη, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις, τα Τάγματα Ασφαλείας, οι Χίτες έκαναν συνειδητά εγκλήματα προς όφελος των ισχυρών και μάλιστα ήταν συμμέτοχοι σε αυτά δωσίλογοι και συνεργάτες των ναζί. Ο ίδιος ο μετέπειτα ηγέτης, καλώς ή κακώς, της ΕΟΚΑ ο στρατηγός Γρίβας είχε παραδεχτεί ότι, σε αντίθεση με τον κυπριακό αγώνα, στον ελλαδικό χώρο ήταν "ο καλύτερος φίλος των Άγγλων".
Όλοι τους ήταν έρμαια της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων. Οι στρατιώτες και οι μαχητές δεν είχαν επίγνωση ότι οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις , Αγγλία και σιγά σιγά οι ΗΠΑ, ήταν οι μόνοι πραγματικοί δρώντες και ότι όλοι τους οι αποκάτω πολεμούσαν μάταια, τη στιγμή που αυτές επέβαλαν τη θέλησή τους στην υπάκουη Ελλάδα. Αυτές και οι πιστοί ουραγοί τους ήταν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για τον Εμφύλιο και όχι ο "κομμουνισμός" ή ο "εθνικισμός". Οι δυτικοί μεγαλοκαρχαρίες και μόνο αυτοί νίκησαν στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όταν ακούγονται από τις ακροδεξιές χίμαιρες τα αισχρά συνθήματα του τύπου "στο Βίτσι και στο Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο", γίνεται παραχάραξη της ιστορίας. Αγνοούνται οι ναπάλμ των Αμερικανών που έπεσαν και άναψαν φωτιές στα δάση των περιοχών, σηματοδοτώντας ποιος θα έκανε όλα τα κουμάντα από δω και μπρος. Η ηττημένη, η πραγματική ηττημένη ήταν η Ελλάδα και μόνο η Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου