Ποίημα του Π.Σ., μέλους της ομάδας των Διανομέων, που συνοψίζει εξαιρετικά με την τέχνη του λόγου το εξεγερμένο πνεύμα που εκφράζει και το υπόλοιπο περιεχόμενο του ιστολόγιου, ενάντια στην παρακμή του ανθρώπινου βίου, των κοινωνιών και του πολιτισμού μας.
Ως πότε μοντέρνε άνθρωπε,
ακαμάτη κληρονόμε,
ως πότε θα είσαι σκλάβος του τσιμέντου
και άβουλος χειριστής της μηχανής;
Είσαι μάλλον συγχωριανός μου
και συντοπίτης λόγω εποχής,
μα σε πολλά μου είσαι ξένος.
Απ' την μια σε συμπονώ,
κι απ' την άλλη μου φαίνεσαι ένας παραλογισμός χωρίς όρια,
ένας κακομοίρης που έπελεξε να ζει σ' ένα παράλογο βάραθρο.
Εκ γεννησιμιού ναρκομανής,
μπας και η όποια ουσία σε κάνει να ξεχάσεις την φυλακή σου,
και η όποια τελετουργία γύρω από αυτήν σε κάνει να χαρείς στην ενθύμιση των Ατλαντίδων που βούλιαξες και μπάζωσες.
Θα φας άραγε ψωμί από γερό σιτάρι;
Θα ξαναχτίσεις άραγ' εκκλησιές με καλή πέτρα;
Θα φύγει ποτέ η τοκογλυφία,
αυτή η έχυδνα,
απ' την ζωή σου;
Δεν σε εμπιστεύομαι και πολύ,
αλλά ελπίζω σ' εσένα.
Ελπίζω να θυμηθείς.
Να ξαναβρεις το δισκοπότηρο,
τον χαμένο ανδρισμό και τον νού,
και να σπάσεις τα δεσμά σου.
Μακάρι να προλάβω εκείνη την στιγμή,
Ή έστω κάπως να το ξέρω ό,τι συνέβη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου