Το Είναι γνωρίζεται έτσι στην ολότητά του σαν το Καθόλου· η απουσία της γνωριμίας του Είναι αισθητοποιείται σαν «δαίμων ψυχρός, λύπη, ακηδία» -Η στιγμή της "θέωσης" είναι η αίσθηση της «άπειρης χαράς μες στην ψυχή του ανθρώπου», μια στιγμή ωστόσο που η διάρκειά της είναι πεπερασμένη μέσα στην ιστορία και γίνεται συνεχής μόνο με το τέλος της ιστορίας και, ωστόσο, μια στιγμή που κορυφώνει, που ενοποιεί το γενικό Είναι με το μεμονωμένο Είναι του ανθρώπου ως στιγμή «λαμπάς, κλίνη, παστάς, νυμφών, νυμφίος», και είναι η αρχή ήδη της πληρότητας, της Παρουσίας.(Κωστής Μοσκώφ, "Δοκίμια, Ι", σελ. 117-118)
«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, προστασίαις τῶν ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.»
https://www.youtube.com/watch?v=HhGMsXb6sZ8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου