Περί Φαλαγγισμού (Συνέντευξη του κινήματος Falange Auténtica- α΄ μέρος)

Το παρακάτω κείμενο, είναι αναδημοσίευση από τη σελίδα Αντάρτης Κλεφταρματωλός στα κοινωνικά δίκτυα και την συνέντευξη την πήρε ο ίδιος ο διαχειριστής της σελίδας, από τα μέλη της Falange Auténtica. Η ομάδα των Διανομέων Κινδύνου δεν έχει σκοπό να προπαγανδίσει υπέρ των ιδεών του Φαλαγγισμού, ούτε να εξυμνήσει τον Πρίμο ντε Ριβέρα. Μοναδικός σκοπός της είναι να εξετάζονται ως ιστορικές προσωπικότητες τα πρόσωπα του παρελθόντος, όχι ως "καλοί καουμπόηδες" και "κακοί Ινδιάνοι" με χολιγουντιανού τύπου αφηγήσεις και αυτό φυσικά εμπεριέχει το ρίσκο του. Επομένως, για τον συγκεκριμένο λόγο παραθέτουμε την γνώμη των ιδεολογικών απογόνων της Ισπανικής Φάλαγγας και είναι στην κρίση του αναγνώστη τί γνώμη θα σχηματίσει μέσα από αυτό. Καλή και υπεύθυνη ανάγνωση με ανοιχτό μυαλό!

«Για σε και στα μακάρια και στα δύσκολα χρόνια, μια δόξα η ιστορία κρατά κι η τέχνη μια αρμονία.

Στην όψη Σου έτσι μια ομορφιά γλυκοχαράζει αιώνια κι η Ελλάδα σα σταυραδερφή σε ασπάζεται Ισπανία»

-Κωστής Παλαμάς, τετράστιχο για τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ Falange Auténtica

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ:

-Στην Ελλάδα ο Χοσέ Αντόνιο και η Φάλαγγα έχουν γίνει γνωστοί κυρίως μέσα από ακροδεξιές εκδόσεις και αφιερώματα. Ποια είναι η αλήθεια; Ο Χοσέ Αντόνιο ήταν η ισπανική εκδοχή του Χίτλερ ή του Μουσολίνι, ή ήταν κάτι διαφορετικό; Ποια είναι η γνώμη ενός σημερινού οπαδού του Φαλαγγισμού για τα πολιτικά κινήματα του Μεσοπολέμου;

"Ο Χοσέ Αντόνιο δεν ήταν ακροδεξιός. Η ευρεία κοινωνική του διαίσθηση και το πάθος του για την δικαιοσύνη τον ώθησαν να τοποθετηθεί στο πλευρό των πιο καταφρονεμένων ανθρώπων. Με αυτό τον σκοπό συνέβαλε αποφασιστικά στην σύνθεση μιας ιδεολογίας, του αποκαλούμενου εθνικοσυνδικαλισμού, στον οποίο προσέδωσε βαθιά ισπανικές ρίζες. Επεδίωκε έναν φιλόδοξο κοινωνικό μετασχηματισμό της Ισπανίας της εποχής του, προς όφελος των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων. 

Ο Χοσέ Αντόνιο διέφερε από αυτό που αντιπροσώπευαν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, στη Γερμανία και την Ιταλία. Αν και ένιωθε συμπάθεια και θαυμασμό για τον Ντούτσε, ο Φαλαγγισμός εστιάζει την ιδεολογία και το πολιτικό του πρόγραμμα στον άνθρωπο και στις αξίες που είναι εγγενείς σε αυτόν: αξιοπρέπεια, ακεραιότητα και ελευθερία, και όχι στη φυλή ή το κράτος.

Τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, όπως ο μπολσεβικισμός, που προϋπήρχε, ήταν το αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που πέρασε το φιλελεύθερο κράτος, το οποίο δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Τα κινήματα αυτά τελικά δεν έδωσαν λύσεις στα τεράστια προβλήματα των κοινωνιών εκείνης της εποχής. Δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν ελευθερία και ευημερία στους ανθρώπους και να ιδρύσουν σταθερά καθεστώτα, που να ικανοποιούν τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού."

-Ποια είναι η γνώμη σας για τα αίτια του Ισπανικού Εμφυλίου;

"Στην Ισπανία εκείνης της εποχής υπήρχε απουσία αλληλοκατανόησης. Έτσι, οι Ισπανοί έλυσαν τις πολιτικές τους διαφορές με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, δημιουργώντας μια τραγωδία που έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην χώρα έως και σήμερα. Τόσο η μοναρχία, όσο και το δημοκρατικό καθεστώς, που την διαδέχτηκε, δεν έλυσαν τα προβλήματα, που προκαλούσε η κοινωνική αδικία εις βάρος μεγάλων τμημάτων της ισπανικής κοινωνίας. Στην Ισπανία, άλλωστε, έλειπε μια μεσαία τάξη, ικανή να παρέχει σταθερότητα σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι κομμουνιστές και οι μπολσεβίκοι σοσιαλιστές σύμμαχοί τους για να προσπαθήσουν να επιβάλουν, μέσω εξαναγκασμού και βίας, τη δικτατορία τους στο προλεταριάτο. Οι υπόλοιποι Ισπανοί δεν το δέχτηκαν και, ακριβώς επειδή η αλληλοκατανόηση απουσίαζε, οδηγηθήκαμε σε εμφύλιο πόλεμο."

-Η Φάλαγγα ήταν με τους νικητές ή με τους ηττημένους του ισπανικού εμφυλίου; Ποια είναι η γνώμη σας για τη χούντα του Φράνκο; Ο Φράνκο επηρεάστηκε από τη Φάλαγγα;

"Η Φάλαγγα στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, με όλη σχεδόν την ηγεσία της στις δημοκρατικές φυλακές και τους περισσότερους από τους ηγέτες της δολοφονημένους, συμμετείχε στην πολιτικοστρατιωτική εξέγερση ενάντια στην απονομιμοποιημένη κυβέρνηση του αριστερού Λαϊκού Μετώπου. Όταν ο στρατηγός Φράνκο αποφάσισε να διαλύσει τη Φάλαγγα και να την ενσωματώσει σε μια νέα πολιτική οργάνωση υπό τις διαταγές του, στην οποία θα προσέθετε όλες τις δεξιές δυνάμεις, σημαντικό μέρος των φαλαγγιτών, με επικεφαλής τον Β' Εθνικό Αρχηγό Manuel Hedilla, αρνήθηκαν να ακολουθήσουν. Ακολούθησε μια περίοδος διώξεων για το αυθεντικό φαλαγγίτικο ρεύμα, του οποίου θεωρούμε τους εαυτούς μας συνεχιστές.

Η επιρροή της μερίδας των φαλαγγιτών, που αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον Φράνκο, στο καθεστώς ήταν καθοριστική για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της Ισπανίας, ιδιαίτερα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των αγροτών, καθώς και για τη μετατροπή της Ισπανίας σε οικονομική δύναμη."

-Αναρχισμός, εθνικισμός, παγκοσμιοποίηση; Ποια είναι η γνώμη σας για αυτούς τους όρους;

"Η ισπανική εκδοχή του αναρχισμού, ο αναρχοσυνδικαλισμός, ήταν ένα πολύ σημαντικό συνδικαλιστικό κίνημα στο πρώτο τρίτο του 20ού αιώνα. Οι αναρχοσυνδικαλιστές είναι υπεύθυνοι για τα κινήματα διαμαρτυρίας και τις σημαντικές απεργίες, που αποσκοπούσαν στην υπεράσπιση των συμφερόντων και των δίκαιων διεκδικήσεων της εργατικής τάξης του τόπου μας. Ως εκ τούτου, όπως και οι πρώτοι Φαλαγγίτες, νιώθουμε σεβασμό και θαυμασμό για αυτούς. 

Στις μέρες μας, ο αναρχισμός έχει παρασυρθεί από την κουλτούρα woke. To woke για εμάς είναι ένα ακόμη από τα ισχυρά εργαλεία που, υπό με τον μανδύα των αγαθών λέξεων και ευγενών σκοπών, επιφέρει την έσχατη φάση του άγριου καπιταλισμού, καταστροφέα εθνικών ταυτοτήτων και παραδόσεων. Είναι ένα πρώτο βήμα προς τον περιορισμό της ελευθερίας των ανθρώπων και της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Η παγκοσμιοποίηση είναι και εκείνη μέρος αυτής της παγκόσμιας διαδικασίας. Παρόλο που μας παρουσιάζεται με φιλικό πρόσωπο, ότι έρχεται να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων και να φροντίσει τον πλανήτη, δεν την εμπιστευόμαστε. Δεν εμπιστευόμαστε τις παγκόσμιες ολιγαρχίες, που ηγούνται αυτής της διαδικασίας, επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι πρόκειται να υπερασπιστούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, πάνω από το γενικό συμφέρον των ανθρώπων και των εθνών.

Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της παγκοσμιοποίησης, πιστεύουμε ότι ο κοινωνικός πατριωτισμός είναι το καταφύγιο. Με αυτόν, τα έθνη μπορούν να ενωθούν για την υπεράσπιση της ταυτότητας, της κυριαρχίας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας τους. Οι πατριώτες όλων των εθνών πρέπει να συνεργάζονται επί ίσοις όροις, έτσι ώστε με προϋπόθεση την ανεξαρτησία του καθενός, να οικοδομήσουμε διεθνείς σχέσεις βασισμένες στον αμοιβαίο σεβασμό, την συνεργασία και την ασφάλεια."

-Στον Ισπανικό Εμφύλιο υπήρξαν στιγμές που αναρχικοί και φαλαγγίτες ήταν κοντά. Υπάρχει σήμερα προοπτική σύνδεσης της εθνικής και της κοινωνικής ατζέντας;

"Η εγγύτητα με έναν τομέα του αναρχοσυνδικαλισμού ήταν προπολεμικά. Μόλις ξέσπασε ο εμφύλιος το μίσος και ο θυμός κυριάρχησαν από όλες τις πλευρές και οι δυνατότητες επίτευξης κάποιου είδους κατανόησης εξαφανίστηκαν.

Δεν πιστεύουμε στον διαχωρισμό μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, τον θεωρούμε ξεπερασμένο. Πιστεύουμε ότι ο πραγματικός διαχωρισμός είναι μεταξύ παγκοσμιοποιητών και πατριωτών. Πάντα θα προτιμάμε έναν πατριώτη, είτε θεωρείται δεξιός, είτε αριστερός, από έναν παγκοσμιοποιητή για τους λόγους που εξήγησα προηγουμένως."

-Ποιος είναι ο κύρια ιδεολογικός άξονας της Αυθεντικής Φάλαγγας σήμερα;

"Έχουμε κάνει μια προγραμματική και ιδεολογική προσπάθεια να ανανεώσουμε τον εθνικοσυνδικαλισμό ώστε να χρησιμεύσει ως μεταμορφωτικό εργαλείο για τη σημερινή κοινωνία. Οι κύριες αξίες μας συνεχίζουν να είναι η αγάπη για την Πατρίδα, η Δικαιοσύνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η Ελευθερία."

-Υπάρχει κάποιο διεθνές κίνημα ή προσωπικότητα με την οποία είστε κοντά;

"Αναμφισβήτητα, ο αυθεντικός αργεντίνικος περονισμός, με αρχηγό τον Χουάν-Ντομίνγκο Περόν. Και λόγω εγγύτητας και πολιτιστικής συγγένειας, ο Unzaga de la Vega και η βολιβιανή σοσιαλιστική Φάλαγγα, ο Haya de la Torre στο Περού, ο μεξικανικός Sinarquismo. Έξω από την ισπανική σφαίρα, η Λιβανέζικη Φάλαγγα και η φιγούρα του δολοφονηθέντος προέδρου του Λιβάνου, Μπασίρ Τζεμαγιέλ."

Ιούλιος Έβολα- Περί έθνους , κράτους και "δημοκρατίας"

 Υπήρξε επίσης και η άποψη, ότι μόνον εν σχέσει με το κράτος υπάρχει το έθνος και διαθέτει μία αυτογνωσία, μία θέληση, μία ανώτερη πραγματικότητα. Αυτή η ιδέα έχει μία ακριβή ιστορική επιβεβαίωση, ειδικά εάν αναφέρεται σε αυτό που μαζί με τον Vico θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “το δίκαιο των ηρωϊκών λαών στην γέννηση των σπουδαιότερων ευρωπαϊκών εθνών”.

Εάν “πατρίδα” σημαίνει βέβαια “γη των πατέρων”, ο όρος μπορεί να είχε αυτήν την έννοια μόνον σε ένα σημείο εκκινήσεως, πολύ πίσω στον χρόνο, γιατί οι ιστορικές πατρίδες και τα ιστορικά έθνη σε μας γνωστά, είναι σχεδόν πάντα ιδρυμένα σε εδάφη-γαίες που δεν ήταν οι πρωταρχικές και σε κάθε περίπτωση, σε περιοχές πιο εκτεταμένες από τις αρχικές, διά μέσου κατακτήσεων και διαδικασιών ενσωμάτωσης και οργάνωσης, οι οποίες προϋποθέτουν την συνέχεια μίας πολιτικής εξουσίας, μίας βασιλικής αρχής και εξουσίας όπως επίσης την ενότητα μίας ομάδας ανθρώπων που μία κοινή ιδέα και μία κοινή πίστη κρατούσε ενωμένους, που αναζητούσαν έναν ίδιο σκοπό και υπάκουαν στον ίδιο εσωτερικό νόμο, που αντανακλούσε ένα ακριβές πολιτικό και κοινωνικό ιδανικό. Αυτή είναι η γεννήτρια αρχή και η βάση κάθε μεγάλου έθνους.

Ο πολιτικός πυρήνας ταιριάζει λοιπόν στο έθνος με την φυσική του έννοια, όπως η ψυχή σαν ενδελέχεια – η λέξη υπάρχει ελληνικά στο κείμενο – υπάρχει στο σώμα: Ο πολιτικός πυρήνας δίνει λοιπόν την μορφή στο έθνος, το κρατά ενωμένο, το ωθεί να λάβει μέρος σε μία ανώτερη ζωή. Με διαφορά σε αυτό μπορεί επίσης να λεχθή ότι το έθνος υπάρχει και εκτείνεται όπου επαναπαράγεται η ίδια “εσωτερική μορφή”, δηλαδή το χρίσμα, το αποτύπωμα που δόθηκε από την ανώτερη πολιτική δύναμη και απ’ αυτούς που είναι σε φορείς, χωρίς γεωγραφικά όρια, ακόμη περισσότερο ούτε και εθνικά σε στενή έννοια. Είναι έτσι που στην Αρχαία Ρώμη θα ήταν χωρίς νόημα να μιλήσουμε για ένα “έθνος”, με την σύγχρονη έννοια. Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα “πνευματικό έθνος”, σαν μία ενότητα καθορισθείσα από τον “Ρωμαίο άνθρωπο”. Το ίδιο ισχύει για τα δημιουργήματα των Φράγκων, των Γερμανών, των Αράβων υπερασπιστών του Ισλάμ, χωρίς να θέλουμε να αναφερθούμε και σ’ άλλα παραδείγματα. Η πιο σημαντική περίπτωση παραμένει ίσως εκείνη του Πρωσσικού κράτους, που προέρχεται από μία τάξη (τυπική έκφραση μίας κοινωνίας ανθρώπων), την τάξη των Τευτόνων Ιπποτών, που μετά χρησίμευσε σαν σκελετός και “μορφή” στο Γερμανικό Reich. Μόνον όταν η ένταση χαλαρώνει και η ομάδα των ανθρώπων που συγκεντρώνεται γύρω, από το σύμβολο το εξυψωμένο της ταυτότητας και της εξουσίας, αδυνατίζει και διαλύεται μόνον τότε αυτό που είναι μόνο αποτέλεσμα και οντότητα “σχηματισμένη” – το έθνος – μπορεί να αυτονομηθεί και να αποχωρισθεί μέχρι σχεδόν να αποκτήσει φαινομενικά, ανεξάρτητη ζωή.

Και έτσι είναι πλέον η έννοια του έθνους, ξεκινώντας από την Γαλλική Επανάσταση και μετά. Είναι σχεδόν το δημιούργημα που θέλει να επιβληθεί στον Δημιουργό του, όταν κινούμενο πλέον προς αυτήν την κατεύθυνση, ουδεμία πλέον ανισότητα αναγνωρίζεται που να μην εκπροσωπεί και να αντανακλά την “θέληση του Έθνους”. Από την πολιτική τάξη εννοούμενη σαν τάξη και “κοινωνία ανθρώπων”, περνάμε τότε στους δημαγωγούς ή στους υπηρέτες του “Έθνους”, στους δημοκρατικούς διευθύνοντες που υποτίθεται ότι “εκπροσωπούν” τον λαό και με το να τον κολακεύουν και με κατάλληλες κινήσεις εσωτερικής πολιτικής και οχυρώνουν την μία ή την άλλη θέση εξουσίας. Της καταδειχθήσας οπισθοδρομήσεως είναι λοιπόν φυσική, μοιραία συνέπεια η ελαφρότητα, μα πάνω από όλα η κακή ποιότητα αυτών που στις ημέρες μας συνθέτουν την έτσι λεγόμενη “πολιτική τάξη”. Δικαίως ελέχθη (από τον V. Pareto – Σύγγραμμα γενικής κοινωνιολογίας”, Atema 1973 παρ. 1713) ότι σε προηγούμενους καιρούς, δεν υπήρχε άρχοντας τόσο απόλυτος που εναντίον του να μην μπορούσε να ξεσηκωθεί η αντιπολίτευση των ευγενών ή του κλήρου, ενώ σήμερα κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει τον “λαό” και να μην πιστεύει στο έθνος και ακόμη περισσότερο να τους αντισταθή φανερά. Αυτό όμως, δεν εμποδίζει αυτούς (τους πολιτικούς) να “εμπαίζουν” τον λαό, να τον εξαπατούν και να τον εκμεταλλεύονται, όπως ήδη έπραξαν οι “δημαγωγοί” των Αθηνών και όπως σε καιρούς όχι τόσο μακρυνούς, οι υπηρέτες της βασιλικής αυλής συνήθιζαν να πράττουν με βασιλείς εκφυλισμένους και ανίκανους. Και αυτό διότι ποτέ ο Δήμος (ελληνικά στο κείμενο), εκ φύσεως γένους θηλυκού, δεν θα έχει μία δική του καθαρή βούληση.

Αξίζει τώρα να προσθέσουμε την παρατήση, ότι το ίδιο σύστημα το σταθεροποιημένο πλέον στην Δύση με την έλευση των Δημοκρατικών (εκείνο το πλειοψηφικό με γενικές εκλογές) – επιβάλλει εξ’ αρχής την υποβάθμιση της άρχουσας τάξης. Πράγματι, η πλειοψηφία, ελεύθερη από οποιονδήποτε περιορισμό και ποιοτικό έλεγχο, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται από την πλευρά των πιο χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, για να προσελκύση την συμπάθειά τους, το σύστημα, και για να έλθουν στην εξουσία από τις ψήφους των οι αντιπρόσωποι του, θα χρειάζεται να μιλά την γλώσσα, την μοναδική που πλέον αυτά τα κατώτερα στρώματα αντιλαμβάνονται, να θέτη σε πρώτο επίπεδο τα πρωτεύοντα συμφέροντα τους, που είναι φυσικά και τα πιο χονδροειδή, υλικά και απατηλά, υποσχόμενοι πάντοτε οι εκπρόσωποι του συστήματος και ποτέ απαιτώντας. Έτσι κάθε Δημοκρατία, είναι και από την ίδια της την έννοια, ένα σχολείο ανηθικότητας, μία προσβολή προς την αξιοπρέπεια, εσωτερική σταθερότητα και συμπεριφορά, τις πρέπουσες σε μία αληθινή πολιτική τάξη.

μετάφραση: Κωνσταντίνος Κίτσιος

(Προσπελάστηκε από το περιοδικό και ιστοσελίδα ΑΝΑΚΤΗΣΗ)

Καρλ Μαρξ-Η φυσική ανθρώπινη σχέση

 «Η άμεση, φυσική και αναγκαία διαπροσωπική σχέση είναι η σχέση άνδρα-γυναίκας. Σ’ αυτή τη φυσική ειδολογική σχέση, η σχέση του ανθρώπου με τη φύση είναι άμεσα η σχέση του με τον άνθρωπο, όπως και η σχέση του με τον άνθρωπο είναι άμεσα η σχέση του με τη φύση –ο δικός του φυσικός προορισμός. 

Σ’ αυτή τη σχέση, λοιπόν, εκδηλώνεται σε αισθητή μορφή, ανάγεται σε ένα παρατηρήσιμο γεγονός, ο βαθμός στον οποίο η ανθρώπινη ουσία έχει γίνει φύση για τον άνθρωπο, ή η φύση γι’ αυτόν έχει γίνει η ανθρώπινη ουσία του ανθρώπου. 

Απ’ αυτή τη σχέση μπορεί επομένως να εκτιμηθεί ολόκληρο το επίπεδο ανάπτυξης του ανθρώπου. Από τον χαρακτήρα της σχέσης αυτής, κρίνει κανείς πόσο ο άνθρωπος ως ειδολογική ύπαρξη, ως άνθρωπος, έχει φθάσει να είναι ο εαυτός του

και να κατανοεί τον εαυτό του. 

Η σχέση άνδρα-γυναίκας είναι η πιο φυσική σχέση ανθρώπου με άνθρωπο. Αποκαλύπτει λοιπόν τον βαθμό στον οποίο η φυσική συμπεριφορά του ανθρώπου έχει γίνει ανθρώπινη, ή η ανθρώπινη ουσία μέσα του έχει γίνει φυσική ουσία –πόσο η ανθρώπινη φύση του έχει γίνει φυσική γι’ αυτόν. 

Φανερώνει επίσης τον βαθμό στον οποίο η ανάγκη του ανθρώπου έχει γίνει ανθρώπινη ανάγκη· συνεπώς, τον βαθμό στον οποίο το άλλο άτομο ως άτομο έχει γίνει γι’ αυτόν ανάγκη –τον βαθμό στον οποίο αυτός στην ατομική του ύπαρξη είναι ταυτόχρονα ένα κοινωνικό ον».

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα» (1844)

Μετάφραση: Γιώργος Κρανιδιώτης

Τσε Γκεβάρα- Πατρίδα ή Θάνατος (ολόκληρη η ομιλία)

 Η ομιλία του Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα στη 19η συνέλευση του Ο.Η.Ε.(11/12/1964):

“Κύριε πρόεδρε, κύριοι αντιπρόσωποι. Η αντιπροσωπεία της Κούβας μπρος στην παρούσα συνέλευση έχει τη χαρά να χαιρετίζει πρώτα από όλα το γεγονός ότι στον σημαντικό αριθμό των εθνών που συζητούν εδώ τα παγκόσμια προβλήματα περιλήφθηκαν τρεις καινούργιες χώρες. Χαιρετίζουμε λοιπόν, στο πρόσωπο του προέδρου τους και του υπουργού τους των Εξωτερικών, τους λαούς της Ζάμπιας, του Μαλάουι και της Μάλτας. Και εκφράζουμε την ευχή να προσχωρήσουν από την αρχή κιόλας οι χώρες αυτές στην ομάδα των αδεσμεύτων εθνών που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία και την νεοαποικιοκρατία.

Απευθύνουμε επίσης τα συγχαρητήριά μας στον Πρόεδρο της παρούσας συνέλευσης, που η αναρρίχησή του σε ένα τόσο υψηλό αξίωμα έχει ιδιαίτερη σημασία. Καθρεφτίζει το νέο ιστορικό στάδιο κατά το οποίο οι λαοί της Αφρικής κατάγουν ηχηρότατους θριάμβους. Χθες ακόμη ήταν υποταγμένοι στο αποικιακό σύστημα του ιμπεριαλισμού. Σήμερα, στη μεγάλη πλειονότητά τους έχουν συγκροτηθεί σε ανεξάρτητα κράτη, χάρη στη θεμιτή άσκηση της απρόσκοπτης αυτοδιάθεσής τους. Η στερνή ώρα της αποικιοκρατίας έχει σημάνει πια. Και εκατομμύρια κάτοικοι της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής ξεσηκώνονται αποβλέποντας σε μια καινούργια ζωή και επιβάλλουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση και ανεξάρτητη ανάπτυξη των χωρών τους. Ευχόμαστε κύριε πρόεδρε, την πιο μεγάλη επιτυχία στην αποστολή με την οποία σας επιφόρτισαν τα κράτη-μέλη.

Η Κούβα προσέρχεται για να διευκρινίσει τη θέση της πάνω στα πιο σημαντικά από τα επίμαχα σημεία. Και θα το κάμει με όλη τη συναίσθηση της ευθύνης που επιβάλλει η χρησιμοποίηση αυτού του βήματος. Ταυτόχρονα όμως θα ανταποκριθεί στο αναπότρεπτο καθήκον να μιλήσει με διαύγεια και ειλικρίνεια.

Επιθυμία μας είναι να δούμε τη συνέλευση αυτή να εμψυχώνεται και να προχωρεί προς τα εμπρός. Επιθυμία μας είναι να αρχίσουν οι επιτροπές την εργασία τους και να μην την σταματήσουν με την πρώτη διαφωνία. Ο ιμπεριαλισμός θέλει να μετατρέψει τη συνεδρίαση αυτή σε μάταιο ρητορικό κονταροχτύπημα, αντί να λύσει τα σοβαρά προβλήματα της οικουμένης. Εμείς πρέπει να τον εμποδίσουμε. Δεν πρέπει να θυμούνται αύριο οι άνθρωποι τη συνέλευση τούτη μονάχα από τον αύξοντα αριθμό της, να λένε η 19η Συνέλευση και τίποτε άλλο. Εμείς θα αφιερωθούμε σε αυτό με όλες μας τις προσπάθειες.

 Αισθανόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να το κάνουμε, γιατί η χώρα μας αποτελεί ένα από τα μόνιμα σημεία προστριβών, ένα από τα μέρη του κόσμου όπου οι αρχές που διαφεντεύουν τα δικαιώματα τα σχετικά με το αυτεξούσιο των μικρών χωρών, μπαίνουν κάθε μέρα, κάθε λεπτό σε δοκιμασία. Γιατί η χώρα μας είναι επίσης ένα από τα χαρακώματα της ελευθερίας του κόσμου, σε απόσταση μόλις δύο βημάτων από τον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και δείχνει με όλη της τη δράση, με το καθημερινό της παράδειγμα, ότι οι λαοί μπορούν στα αλήθεια να απελευθερωθούν και να παραμείνουν ελεύθεροι μέσα στις σημερινές συνθήκες της ανθρωπότητας. Βέβαια, υπάρχει σήμερα ένα σοσιαλιστικό στρατόπεδο, που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ισχυρό και που διαθέτει πανίσχυρα στοιχεία αποτροπής. Αλλά η επιβίωση απαιτεί και κάποιους συμπληρωματικούς όρους:  να διατηρεί κανείς τη συμπαγές το εσωτερικό της χώρας του, να έχει εμπιστοσύνη στο πεπρωμένο της και να είναι σταθερά αποφασισμένος να παλέψει μέχρι θανάτου για να υπερασπιστεί την πατρίδα του και την επανάσταση. Στην Κούβα, κύριοι αντιπρόσωποι, υπάρχουν όλοι αυτοί οι όροι.

Απ’ όλα τα φλέγοντα προβλήματα που πρέπει να πραγματευτούμε σε τούτη τη συνέλευση, ένα από εκείνα που έχουν ιδιαίτερη σημασία για μας και που πιστεύουμε ότι πρέπει να το διατυπώσουμε χωρίς ίχνος αμφιβολίας, είναι το πρόβλημα της ειρηνικής συνύπαρξης ανάμεσα σε κράτη με διαφορετικό οικονομικό – κοινωνικό καθεστώς. Η οικουμένη έχει κάνει μεγάλες προόδους σε αυτόν τον τομέα. Αλλά ο ιμπεριαλισμός – κυρίως ο βορειοαμερικανικός – αξιώνει να δώσει στον κόσμο να πιστέψει ότι η ειρηνική συνύπαρξη προορίζεται αποκλειστικά για χρήση των μεγάλων δυνάμεων της γης.

Επαναλαμβάνουμε εδώ αυτό που δήλωσε ο πρόεδρός μας στο Κάιρο και που περιλήφθηκε μέσα στη διακήρυξη της Δεύτερης Συνδιάσκεψης των Αρχηγών των Κρατών ή των κυβερνήσεων των Αδεσμεύτων Χωρών: ότι δηλαδή αν θέλουν να εξασφαλιστεί η ειρήνη του κόσμου, τότε δεν είναι δυνατό η ειρηνική συνύπαρξη να περιοριστεί μόνο ανάμεσα στους ισχυρούς. Η ειρηνική συνύπαρξη πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, από τις παλαιότερες ιστορικές σχέσεις και δεσμούς που είχαν και από τα προβλήματα που έχουν προκύψει ανάμεσα σε μερικές από αυτές σε μία δοσμένη εποχή.

Σήμερα, ο τύπος ειρηνικής συνύπαρξης που ποθούμε, σε πολλές περιπτώσεις δεν πραγματώνεται.  Το βασίλειο της Καμπότζης απλώς και μόνο επειδή τηρούσε ουδέτερη στάση και συναινούσε στις μηχανορραφίες του Βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρέθηκε εκτεθειμένο σε κάθε λογής δόλιες και κτηνώδεις επιθέσεις, που ξεκινούσαν από τις βάσεις που κατέχουν οι βορειοαμερικανοί στο Νότιο Βιετνάμ. Το Λάος, μια χώρα διαιρεμένη, έγινε επίσης αντικείμενο ιμπεριαλιστικών επιθέσεων κάθε είδους. Ο λαός του σφαγιάστηκε από τις αεροπορικές επιδρομές. Οι Συμφωνίες της Γενεύης παραβιάστηκαν και ένα μέρος του εδάφους του βρίσκεται αδιάκοπα σε κίνδυνο να δεχτεί ατιμώρητη επιδρομή από τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα.

Η Λαϊκή δημοκρατία του Βιετνάμ, που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο λαό της γης αυτές τις ιστορίες των επιθέσεων είδε για μιαν ακόμη φορά τα σύνορά της να παραβιάζονται. Είδε τα βομβαρδιστικά και τα καταδιωκτικά αεροπλάνα να χτυπούν τις εγκαταστάσεις της. Είδε τα βορειοαμερικανικά πολεμικά να παραβιάζουν τα χωρικά της νερά και να χτυπούν τους ναυστάθμους της. Πάνω στη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ βαραίνει αυτή τη στιγμή η απειλή ότι η Βορειοαμερικανοί θα επεκτείνουν ανοιχτά στο έδαφός της και ενάντια στο λαό της τον πόλεμο που διεξάγουν εδώ και πολλά χρόνια ενάντια στο λαό του Νοτίου Βιετνάμ. Η Σοβιετική Ένωση και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχουν απευθύνει σοβαρές προειδοποιήσεις προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία περίπτωση όπου η ειρήνη του κόσμου κινδυνεύει. Επιπλέον η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων σε όλη αυτή την περιοχή της Ασίας απειλείται διαρκώς και εξαρτιέται από τα καπρίτσια του βορειοαμερικανικού επιδρομέα.

Η ειρηνική συνύπαρξη μπήκε επίσης σε δοκιμασία κατά κτηνώδη τρόπο στην Κύπρο, εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν η κυβέρνηση της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ. Ο λαός της Κύπρου και η κυβέρνησή του υποχρεώθηκαν να υπερασπιστούν ηρωικά την αυτοκυριαρχία τους.

Σε όλα αυτά τα σημεία του κόσμου, ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να επιβάλει τη δική του εκδοχή για αυτό που πρέπει να είναι η συνύπαρξη. Οι καταπιεζόμενοι  λαοί που έχουν συμμαχήσει με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, οφείλουν να του μάθουν ότι δεν είναι αυτή η αληθινή συνύπαρξη. Και υποχρέωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών είναι να τους βοηθήσει σε αυτό.

Πρέπει επίσης να οριστούν με σαφήνεια οι αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης όχι μόνο για ό,τι αφορά τις σχέσεις ανάμεσα σε κυρίαρχα κράτη. Σαν Μαρξιστές, έχουμε υποστηρίξει ότι η ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στα κράτη δεν περιλαμβάνει και τη συνύπαρξη ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους υπό εκμετάλλευση, ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους. Το δικαίωμα για πλήρη και ακέραια ανεξαρτησία ενάντια σε κάθε μορφή αποικιοκρατικής καταπίεσης είναι επιπλέον μια αρχή που διακηρύχτηκε μέσα στους κόλπους αυτού του οργανισμού. Ιδού γιατί εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με τους αποικιακούς σήμερα λαούς της λεγόμενης πορτογαλικής Γουινέας, της Αγκόλας και της Μοζαμβίκης, που σφαγιάζονται επειδή έκαναν το έγκλημα να απαιτήσουν την ελευθερία τους. Και είμαστε έτοιμοι να τους βοηθήσουμε στο μέτρο των δυνάμεών μας, σύμφωνα με τη Διακήρυξη του Καΐρου.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με το λαό το Πουέρτο Ρίκο, και με το μεγάλο ηγέτη του, τον Pedro Albizu Campos, που με μία νέα υποκριτική πράξη αφέθηκε ελεύθερος σε ηλικία 72 χρόνων, έχοντας σχεδόν χάσει την ικανότητα να μιλάει, παράλυτος, ύστερα από μία ολόκληρη ζωή μέσα στις φυλακές. Ο Αλμπίθου Κάμπος είναι ένα σύμβολο της Αμερικής, που ακόμα διαφιλονικείται άλλα που είναι ακαταδάμαστο. Χρόνια και χρόνια μέσα στη φυλακή, μέσα σε σχεδόν ανυπόφορες πιέσεις και ψυχικά μαρτύρια, μέσα στη μοναξιά και την ολοσχερή απομόνωση από το λαό του και από την οικογένειά του, να αντικρίζει την αυθάδεια του κατακτητή και τον λακέδων στη γη που τον γέννησε. Κι όμως τίποτα από όλα αυτά δεν λύγισε τη θέληση του. Στο όνομα του λαού της, η Κουβανική αντιπροσωπεία αποτίει φόρο τιμής, θαυμασμού και ευγνωμοσύνης σε έναν πατριώτη που τιμά την Αμερική μας.

Επί χρόνια ολόκληρα οι Βορειοαμερικανοί πρόβαλαν την αξίωση να κάνουν το Πουέρτο Ρίκο ένα είδος τεχνητού υβριδίου: γλώσσα σπανιόλικη  αλλά με πτώσεις και κλίσεις αγγλικές. Γλώσσα σπανιόλικη άλλα η ράχη να είναι σπονδυλωτή για να σκύβει μπροστά στους γιάνκηδες φαντάρους. Οι Πουερτορικανοί στρατιώτες χρησίμεψαν σαν κρέας για τα κανόνια στους πολέμους που διεξάγει η αυτοκρατορία, όπως στην Κορέα. Τους έχουν μάλιστα χρησιμοποιήσει και για να χτυπάνε με τα τουφέκια τους τους ίδιους τους αδερφούς τους, καθώς συνέβη με το έγκλημα που διαπράχθηκε εδώ και μερικούς μήνες από τον βορειοαμερικανικό στρατό ενάντια στον ανυπεράσπιστο λαό του Παναμά.

Κι όμως παρά τη βία αυτή που έχει εξαπολυθεί ενάντια στη βούλησή του, και το ιστορικό πεπρωμένο του, Ο λαός του Πουέρτο Ρίκο διατήρησε τον πολιτισμού του, το λατινικό χαρακτήρα του, τα εθνικά του αισθήματα που αρκούν για να καταδείξουν την ακλόνητη λαχτάρα για ανεξαρτησία που έχει ριζώσει μέσα στις μάζες αυτού του νησιού της Λατινικής Αμερικής.

Οφείλουμε επίσης να επισύρουμε την προσοχή στο ότι η αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης δεν περιλαμβάνει για κανέναν το δικαίωμα να παίζει με τη θέληση των λαών, καθώς συμβαίνει στη λεγόμενη Βρετανική Γουιάνα, όπου η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Cheddi Jagan έγινε θύμα κάθε λογής πιέσεων και ραδιουργιών. Όπου ο ιμπεριαλισμός καθυστερούσε τη στιγμή της παραχώρησης ανεξαρτησίας ενώ παράλληλα αναζητούσε τα μέσα για να ξεγελάσει τους λαϊκούς πόθους και να εξασφαλίσει την πειθήνια υπακοή μιας κυβέρνησης άλλης από τη σημερινή, ανεβασμένης στην εξουσία με σκοτεινές μανούβρες για να παραχωρήσει έπειτα μία ευνουχισμένη λευτεριά σε εκείνο το κομματάκι της αμερικανικής γης.

Όποιοι και αν θα ‘ναι οι δρόμοι που θα βρεθεί στην ανάγκη να πάρει η Γουιάνα για να κερδίσει την ελευθερία της, η Κούβα παρέχει στον Γουιανέζικο λαό την ηθική και στρατιωτική υποστήριξη της.

Οφείλουμε να επισημάνουμε ακόμη ότι τα νησιά Γουαδελούπη και Μαρτινίκα αγωνίζονται από καιρό για την αυτονομία τους χωρίς να την αποκτήσουν και ότι η κατάσταση αυτή δεν πρέπει να παραταθεί.

Υψώνουμε για μιαν ακόμη φορά τη φωνή μας για να καλέσουμε τον κόσμο σε συναγερμό μπροστά σε αυτά που γίνονται στη Νότιο Αφρική. Η κτηνώδης πολιτική του Απαρτχάιντ εφαρμόζεται μπρος στα μάτια όλων των εθνών της οικουμένης. Οι λαοί της Αφρικής αναγκάζονται να ανέχονται το ότι εξακολουθεί να ασκείται σαν επίσημη πολιτική σε αυτή την ήπειρο η υπέροχη μιας φυλής απέναντι σε μιαν άλλη και το ότι στο όνομα αυτής της υπέροχης διαπράττονται ατιμώρητες δολοφονίες.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών δεν θα κάνει τίποτα για να εμποδίσει αυτά τα πράγματα;

Θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στην οδυνηρή περίπτωση του Κονγκό, περίπτωση μοναδική στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου που καταδεικνύει πώς είναι δυνατό να εγκληματεί κάνεις με την πιο απόλυτη ατιμωρησία σε βάρος των δικαιωμάτων των λαών επιδείχνοντας τον πιο αυθάδη κυνισμό. Άμεσα κίνητρα για αυτά τα εγκλήματα είναι τα απέραντα πλούτη του Κονγκό που οι ιμπεριαλιστικές χώρες θέλουν να τα διατηρήσουν κάτω από τον έλεγχό τους.

Κατά την πρώτη του ομιλία που έκανε αμέσως μετά την πρώτη επίσκεψή του στον ΟΗΕ, ο σύντροφος Φιντέλ Κάστρο εφιστούσε την προσοχή στο ότι ολόκληρο το πρόβλημα της συνύπαρξης ανάμεσα στα κράτη ανάγεται στο πρόβλημα της αθέμιτης οικειοποίησης του ξένου πλούτου. Και διατύπωσε την εξής παρατήρηση:

“Ας λείψει η φιλοσοφία της λεηλασίας και αμέσως θα λείψει και η φιλοσοφία του πολέμου“.

Αλλά η φιλοσοφία της λεηλασίας δεν έλειψε. Παραμένει και μάλιστα ισχυρότερη από ποτέ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι ίδιοι εκείνοι που χρησιμοποίησαν το όνομα των Ηνωμένων Εθνών για να διαπράξουν τη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα, δολοφονούν και σήμερα στο όνομα της υπεράσπισης της λευκής φυλής χιλιάδες Κογκολέζους.

Πώς είναι δυνατόν να ξεχνούμε τον τρόπο με τον οποίο προδόθηκε η ελπίδα που έτρεφε ο Πατρίς Λουμούμπα για τα Ηνωμένα έθνη;

Πώς είναι δυνατόν να ξεχνούμε τα διπλά παιχνίδια και τις ραδιουργίες που επακολούθησαν την κατάληψη του Κονγκό από τα στρατεύματα του ΟΗΕ κάτω από την αιγίδα των οποίων ενήργησαν ατιμώρητα οι δολοφόνοι του μεγάλου Αφρικανού πατριώτη;

Πώς θα μπορέσουμε να λησμονήσουμε, κύριοι αντιπρόσωποι ότι εκείνος που αψήφησε το κύρος των Ηνωμένων Εθνών στο Κονγκό όχι για λόγους πατριωτικούς, αλλά χάρη στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες ήταν ο Μωυσής Τσόμπε, ο αυτουργός της απόσπασης της Κατάγκας με την υποστήριξη των Βέλγων;

Και πώς να δικαιολογήσουμε, πώς να εξηγήσουμε το ότι μετά την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών, ο διωγμένος από την Κατάγκα Τσόμπε ξαναγυρίζει στο Κονγκό σαν αφέντης και κύριος; Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί το θλιβερό ρόλο που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών;

Συνοψίζοντας: έκαναν ένα σωρό πομπώδεις κινητοποιήσεις για να αποτρέψουν την απόσχιση της Κατάγκας και σήμερα ο Τσόμπε βρίσκεται στην εξουσία, τα πλούτη του Κονγκό βρίσκονται στα χέρια των ιμπεριαλιστών, και τα έξοδα για όλα αυτά πρέπει να τα πληρώσουν τα έντιμα έθνη.

Τι προσοδοφόρα δουλειά για τους εμπόρους του πολέμου. Η κυβέρνηση της Κούβας υποστηρίζει στο ζήτημα τούτο τη στάση της Σοβιετικής Ένωσης που αρνείται να πληρώσει τα έξοδα του εγκλήματος.

Και το αποκορύφωμα του εμπαιγμού είναι ότι μας πετούν σήμερα κατά πρόσωπο αυτές τις πράξεις που γέμισαν αγανάκτηση την οικουμένη.

Ποιοι είναι οι αυτουργοί; Βέλγοι αλεξιπτωτιστές που μεταφέρθηκαν με βορειοαμερικανικά αεροπλάνα, ξεκινώντας από εγγλέζικες βάσεις. Χθες ακόμα, σχεδόν, βλέπαμε μια μικρή ευρωπαϊκή  χώρα, φίλεργη και πολιτισμένη, το βασίλειο του Βελγίου, να υφίσταται την εισβολή των χιτλερικών ορδών. Πονούσαμε βλέποντας αυτό το μικρό λαό να σφαγιάζεται από το γερμανικό ιμπεριαλισμό και νιώθαμε συμπάθεια για το δράμα του. Αλλά τούτη την ανάποδη όψη του νομίσματος του ιμπεριαλισμού πολλοί από εμάς δεν την έβλεπαν.

 Ίσως εκείνοι που δολοφόνησαν ατιμώρητα χιλιάδες Κονγκολέζους στο όνομα της λευκής φυλής να είναι η γιοί των Βέλγων πατριωτών που πέθαναν υπερασπίζοντας την ελευθερία της χώρας τους. Και τους δολοφόνησαν ακριβώς όπως οι ίδιοι δολοφονούνταν από τους Γερμανούς, επειδή δεν είχαν αρκετό άρειο αίμα στις φλέβες τους.

Πρέπει να εκδικηθούμε το έγκλημα του Κονγκό.

Τα μάτια μας, μάτια ανθρώπων ελεύθερων ξανοίγουν τώρα καινούργιους ορίζοντες και είναι σε θέση να βλέπουν εκείνο που μας εμπόδιζε άλλοτε να δούμε, την κατάστασή μας σαν υπόδουλων της αποικιοκρατίας: ότι ο δυτικός πολιτισμός κρύβει πίσω από την επιβλητική πρόσοψή του ένα κοπάδι από ύαινες και τσακάλια.

Εκείνοι που πήγαν να εκτελέσουν τέτοιου είδους “ανθρωπιστικές” αποστολές στο Κονγκό δεν αξίζουν να τους δώσει κανείς άλλο όνομα. Ένα σαρκοβόρο ζώο που τρέφεται κατασπαράζοντας ανυπεράσπιστους λαούς, ιδού που καταντάει ο ιμπεριαλισμός τον άνθρωπο, ιδού τι χαρακτηρίζει τον λευκό της αυτοκρατορίας.

Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι του κόσμου οφείλουν να ετοιμαστούν για να εκδικηθούν το έγκλημα σε βάρος του Κονγκό.

Πολλοί από εκείνους τους στρατιώτες που η ιμπεριαλιστική μηχανορραφία τους μετέβαλε σε υπανθρώπους πιστεύουν ίσως καλόπιστα ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα μιας ανώτερης ράτσας. Αλλά μέσα σε τούτη τη συνέλευση, οι λαοί που το δέρμα τους έχει σκουρύνει από διαφορετικούς ήλιους και έχουν χρωματιστεί από διαφορετικές χρωστικές ουσίες, αποτελούν την πλειοψηφία. Και έχουν φτάσει στο σημείο να αντιλαμβάνονται περίφημα ότι η διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους δεν έγκειται στο χρώμα του δέρματος, αλλά στις μορφές ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής στις παραγωγικές σχέσεις.

Η κουβανική αντιπροσωπία απευθύνει χαιρετισμό στους λαούς της Ροδεσίας και της Νοτιοδυτικής Αφρικής, που καταπιέζονται από τις μειοψηφίες των λευκών αποίκων. Στη Μπαzουτολάνδη (Λεσότο), στη Μπετσουαναλάνδη (Μποτσουάνα) και στη Σουαζιλάνδη (Εσουατίνι), στη Γαλλική Σομαλία (Τζιμπουτί), στον αραβικό λαό της Παλαιστίνης, στο Άντεν και στα Προτεκτοράτα στο Ομάν και σε όλους τους λαούς που βρίσκονται σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία η Κούβα απευθύνει θερμό χαιρετισμό και τους ανανεώνει τη διαβεβαίωση πως έχουν την υποστήριξη της. Εξάλλου εκφράζει και την ευχή να βρεθεί μια δίκαιη λύση στη σύγκρουση που έχει φέρει αντιμέτωπες την αδελφή δημοκρατία της Ινδοκίνας και τη Μαλαισία.

Κύριε πρόεδρε, ένα από τα κύρια θέματα της παρούσας συνέλευσης είναι ο γενικός και πλήρης αποκλεισμός. Εκφράζουμε τη συμφωνία μας για το γενικό και πλήρη αφοπλισμό. Ζητούμε επιπλέον την ολοσχερή καταστροφή των θερμοπυρηνικών όπλων και υποστηρίζουμε την αρχή για μια συνδιάσκεψη όλων των χωρών του κόσμου για να ικανοποιηθεί αυτή η επιθυμία των λαών. Ο πρωθυπουργός μας στο λόγο του ενώπιον αυτής της συνέλευσης επέσυρε την προσοχή στο γεγονός ότι οι αγώνες δρόμου για εξοπλισμούς οδήγησαν πάντοτε σε πόλεμο. Υπάρχουν στον κόσμο καινούργιες πυρηνικές δυνάμεις: οι πιθανότητες μιας συρράξεις πληθαίνουν.

Θεωρούμε ότι αυτή η συνδιάσκεψη είναι αναγκαία προκειμένου να επιτευχθεί η ολοσχερής καταστροφή των θερμοπυρηνικών όπλων και σαν πρώτο βήμα η απόλυτη απαγόρευση των θερμοπυρηνικών δοκιμών. Ταυτόχρονα πρέπει να θεσπιστεί για όλες τις χώρες η υποχρέωση να σέβονται τα σημερινά σύνορα των άλλων χωρών. Και η υποχρέωση να μην επιδοθούν σε κανενός είδους επίθεση, ούτε και με συμβατικά όπλα.

Ενώνοντας τη φωνή μας με τη φωνή όλων των χωρών του κόσμου που ζητούν τον γενικό και πλήρη αφοπλισμό, την καταστροφή κάθε ατομικού οπλοστασίου, την απόλυτη απαγόρευση της παραγωγής νέων θερμοπυρηνικών συσκευών και όλων των ατομικών δοκιμών, κρίνουμε απαραίτητο να υπογραμμίσουμε ότι η εδαφική ακεραιότητα των χωρών πρέπει να είναι σεβαστή και ότι το οπλισμένο χέρι του ιμπεριαλισμού πρέπει να περιοριστεί γιατί ακόμα και αν χρησιμοποιεί μόνο συμβατικά όπλα δεν γίνεται γι’ αυτό το λόγο λιγότερο επικίνδυνος. Εκείνοι που δολοφόνησαν στο Κονγκό χιλιάδες ανυπεράσπιστους πολίτες, δεν χρησιμοποίησαν ατομικά όπλα. Οι τόσοι και τόσοι νεκροί οφείλονται στα συμβατικά όπλα που κραδαίνει ο ιμπεριαλισμός.

Ακόμη κι αν τα μέτρα που προτείνονται εδώ έμπαιναν σε ισχύ και συνεπώς θα έκαναν περιττό να μιλάει κανείς για τέτοια πράγματα, πάλι χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι εμείς δεν μπορούμε να προσχωρήσουμε σε κανένα τοπικό σύμφωνο κατάργησης των πυρηνικών όπλων όσον καιρό οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν επιθετικές βάσεις πάνω στο ίδιο το έδαφος μας, στο Πουέρτο Ρίκο, στον Παναμά και σε άλλα αμερικανικά κράτη, όπου θεωρείται σαν δικαίωμα η χωρίς κανένα περιορισμό εγκατάσταση συμβατικών και πυρηνικών όπλων.

Δεν θα κάνουμε διόλου λόγο για τις τελευταίες αποφάσεις που πήρε ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών ενάντια στη χώρα μας, που θα μπορούσαμε να τις προσβάλλουμε στηριζόμενοι στη συνθήκη του Ρίο, η οποία καθιστά αναγκαίο να έχουμε όλα τα μέσα άμυνας στη διάθεσή μας. Πιστεύουμε πως αν η συνδιάσκεψη πετύχαινε όλους τους σκοπούς της, πράγμα δύσκολο, δυστυχώς, θα ήταν η σημαντικότερη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για να το κατορθώσει θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της παρουσίας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και έπειτα να συγκαλέσει μια τέτοια σύνοδο. Αλλά θα ήταν πολύ πιο απλό για τους λαούς του κόσμου να αναγνωριστεί η αδιαφιλονίκητη αλήθεια της ύπαρξης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που οι ηγέτες της είναι οι μοναδικοί εκπρόσωποι του λαού της. Και να της δοθεί η έδρα που της ανήκει και που τώρα τη σφετερίζεται η κλίκα η συντηρούμενη από την επαρχία της Φορμόζας (Ταϊβάν) με τη βορειοαμερικανική υποστήριξη.

Το πρόβλημα της εκπροσώπησης της Κίνας στον ΟΗΕ δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν εισδοχή καινούργιου μέλους στον οργανισμό αλλά σαν απλή αποκατάσταση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα νόμιμα δικαιώματά της.

Οφείλουμε να καταγγείλουμε με τον πιο ενεργητικό τρόπο τη συμπαιγνία για τις “Δύο Κίνες”. Η κλίκα του Τσιανγκ Κάι Σεκ της Φορμόζας δεν μπορεί να παραμείνει στα Ηνωμένα Έθνη. Πρόκειται, το επαναλαμβάνουμε, να διώξουμε το σφετεριστή και να φέρουμε εδώ τον νόμιμο εκπρόσωπο του κινεζικού λαού.

Συνιστούμε προσοχή απέναντι στην επιμονή της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να παρουσιάζει το πρόβλημα της νόμιμης εκπροσώπησης της Κίνας στον ΟΗΕ, σαν “σημαντικό ζήτημα” με σκοπό να επιβάλουν τον εφαρμοζόμενο σε εξαιρετικές περιπτώσεις τύπο των δύο τρίτων των ψήφων των παρόντων μελών.

Η είσοδος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα Ηνωμένα έθνη είναι πραγματικά σημαντικό ζήτημα για ολόκληρο τον κόσμο, αλλά όχι για τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, για τον οποίο του θέμα τούτο δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από απλό ζήτημα διαδικασίας. Θα ήταν δίκαιο κάτι εξίσου σχεδόν σημαντικό, θα ήταν οριστική απόδειξη ότι η επίσημη και υψηλή τούτη συνέλευση έχει μάτια για να βλέπει, αυτιά για να ακούει, γλώσσα δική της για να μιλάει και κρίση με αυτοπεποίθηση για να παίρνει αποφάσεις.

Η διάδοση των ατομικών όπλων στις χώρες του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα η μαζική κατοχή αυτών των μέσων καταστροφής από την Ομοσπονδιακή Γερμανική Δημοκρατία (Δυτική Γερμανία) θα έκανε ακόμα πιο μακρινή τη δυνατότητα μιας συμφωνίας για τον αφοπλισμό. Η συμφωνία αυτή δεν μπορεί να αποχωριστεί από το πρόβλημα της ειρηνικής ενοποίησης της Γερμανίας. Όσον καιρό δεν θα υπάρχει σαφής συνεννόηση, θα είναι αναγκαίο να αναγνωρίζουμε την ύπαρξη των δύο Γερμανιών, της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας και της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Δημοκρατίας. Το γερμανικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με την άμεση συμμετοχή της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας στις διαπραγματεύσεις, με πλήρη δικαιώματα.

Απλώς θα θίξουμε τα ζητήματα οικονομικής ανάπτυξης και διεθνούς εμπορίου που αναλύονται εκτεταμένα στο υπόμνημα. Φέτος, το 1964, συνήλθε η Συνδιάσκεψη της Γενεύης, όπου συζητήθηκαν ένα σωρό ζητήματα που αφορούν σε αυτές τις πλευρές του διεθνών σχέσεων. Οι προειδοποιήσεις και οι προβλέψεις της αντιπροσωπείας μας για τις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες επιβεβαιώθηκαν δυστυχώς σε όλη τους τη γραμμή.

Επιθυμούμε μόνο να επισημάνουμε τούτο: σε ό,τι αφορά στην Κούβα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν εκπλήρωσαν τις ρητές υποχρεώσεις αυτής της Συνδιάσκεψης. Και μάλιστα τώρα τελευταία η βορειοαμερικανική κυβέρνηση απαγόρευσε ακόμα και την πώληση φαρμάκων στην Κούβα. Πέταξε οριστικά τη μάσκα της ανθρωπιάς με την οποία προσπαθούσε να κρύψει τον επιθετικό χαρακτήρα του αποκλεισμού που στρέφεται ενάντια στον Κουβανικό λαό.

Κατά τα άλλα, δηλώνουμε για μιαν ακόμα φορά πως οι αποικιοκρατικές φαυλότητες που εμποδίζουν την ανάπτυξη των λαών δεν εκφράζονται μόνο μέσα στις σχέσεις πολιτικού τύπου. Η περίφημη χειροτέρευση των όρων ανταλλαγής δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα των άνισων ανταλλαγών ανάμεσα σε χώρες που παράγουν πρώτες ύλες και σε χώρες βιομηχανικές που δεσπόζουν στις αγορές και επιβάλλουν τη φαινομενική δικαιοσύνη μιας ίσης ανταλλαγής αξιών.

Όσον καιρό οι οικονομικά εξαρτημένοι λαοί δεν θα έχουμε απαλλαχτεί από τις καπιταλιστικές αγορές για να επιβάλλουμε σταθερά ενωμένοι με τις σοσιαλιστικές χώρες, τις δικές μας σχέσεις ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους δεν θα υπάρξει στερεή οικονομική ανάπτυξη. Διαρκώς θα βρισκόμαστε σε υποχώρηση και σε ορισμένες περιπτώσεις οι αδύναμες χώρες θα ξαναβρεθούν κάτω από τον πολιτικό ζυγό των ιμπεριαλιστών και των αποικιοκρατών.

Σε τελευταία ανάλυση, κύριοι αντιπρόσωποι, πρέπει όλος ο κόσμος να μάθει ότι στην Καραϊβική γίνονται ραδιουργίες και προετοιμασίες για επίθεση κατά της Κούβα. Στις ακτές της Νικαράγουας κυρίως, αλλά και στην Κόστα Ρίκα, στη ζώνη του Παναμά, στο νησί Βιέκες του Πουέρτο Ρίκο, στη Φλόριντα ίσως και σε άλλα σημεία του εδάφους των Ηνωμένων Πολιτειών, ίσως επίσης στην Ονδούρα, μισθοφόροι προερχόμενοι από την Κούβα ή από άλλα μέρη, κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις για κάποιο σκοπό που δεν είναι βέβαια από τους πιο ειρηνικούς.

Ύστερα από ένα ηχηρό σκάνδαλο φαίνεται πως η κυβέρνηση της Κόστα Ρίκας διέταξε να διαλυθούν όλα τα στρατόπεδα όπου ασκούνται στα όπλα Κουβανοί εκπατρισμένοι σε εκείνη τη χώρα.

Κανείς δεν ξέρει αν η στάση αυτή είναι ειλικρινής ή αν πρόκειται για κάποια υπαναχώρηση που προκλήθηκε από το γεγονός ότι οι μισθοφόροι που εκπαιδεύονταν εκεί ήταν έτοιμοι να σκαρώσουν κάποιο άσχημο πραξικόπημα. Ας ελπίσουμε ότι θα συνειδητοποιηθεί η πραγματική ύπαρξη των βάσεων για επίθεση – πράγμα που εμείς το καταγγέλλουμε εδώ και πολύ καιρό – και ότι θα γεννηθούν σκέψεις σχετικά με την διεθνή ευθύνη που έχει η κυβέρνηση η οποία επιτρέπει και διευκολύνει την εκπαίδευση μισθοφόρων για επίθεση κατά του Κούβας.

Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι ειδήσεις σχετικά με την εκπαίδευση μισθοφόρων σε διάφορα σημεία της Καραϊβικής και για την συμμετοχή της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτές τις προετοιμασίες, δημοσιεύονται με τη μεγαλύτερη φυσικότητα στις εφημερίδες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Από όσα γνωρίζουμε, ούτε μία φωνή δεν υψώθηκε στη Λατινική Αμερική για να διαμαρτυρηθεί επίσημα. Είναι μια απόδειξη του κυνισμού με τον οποίο κινούν τα πιόνια τους οι Ηνωμένες Πολιτείες. Οι λεπτεπίλεπτοι καγκελάριοι του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών που είχαν μάτια για να δουν το κουβανικό εθνόσημο στα βορειοαμερικανικά όπλα που εξέθεσε η Βενεζουέλα, και να βρουν με αυτό τις αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, δεν βλέπουν τις επιθετικές προετοιμασίες που γίνονται μέρα μεσημέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως και δεν άκουσαν τη φωνή του Προέδρου Κέννεντυ που δήλωσε απερίφραστα ότι αυτός ήταν ο επιδρομέας κατά της Κούβας στον Κόλπο των Χοίρων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις πρόκειται για τύφλωση που την προκαλεί το μίσος που τρέφουν οι κυρίαρχες τάξεις στις λατινοαμερικανικές χώρες για την επανάστασή μας. Σε άλλες περιπτώσεις, ακόμα πιο θλιβερές, είναι αποτέλεσμα της εκθαμβωτικής λάμψης του Μαμμωνά.

Όπως είναι σε όλους γνωστό, μετά από το τρομερό σοκ που αποκλήθηκε “κρίση της Καραϊβικής” οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση υπόγραψαν ειδικές συμφωνίες που κατάληξαν στο να αποσυρθεί ένας ορισμένος τύπος όπλων. Οι διαρκείς επιθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών – όπως η επιδρομή των μισθοφόρων στον Κόλπο των Χοίρων και οι απειλές για εισβολή στη χώρα μας – μας υποχρέωναν να έχουμε τα όπλα αυτά στην Κούβα. Ήταν πράξη θεμιτής άμυνας από την οποία δεν μπορούμε να παραιτηθούμε. Επιπλέον οι Βορειοαμερικανοί αξίωσαν να γίνει επιθεώρηση στο έδαφός μας από τον ΟΗΕ, πράγμα που αρνηθήκαμε κατηγορηματικά, γιατί η Κούβα δεν αναγνωρίζει ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ούτε σε κανέναν άλλον στον κόσμο το δικαίωμα να αποφασίζει ποιον τύπο όπλων μπορεί να έχει μέσα στα σύνορά της.

Ιδού γιατί είμαστε πρόθυμοι να σεβαστούμε μόνο τις πολυμερείς συμφωνίες που συνεπάγονται ίσες υποχρεώσεις για όλα τα μέρη.

Όπως έχει πει ο Φιντέλ Κάστρο:

“Όσον καιρό θα ισχύει η αρχή της αυτοκυριαρχίας σαν προνόμιο των ανεξάρτητων λαών και Εθνών, σαν δικαίωμα όλων των λαών, εμείς δεν πρόκειται να δεχθούμε να αποκλειστεί το δικαίωμα αυτό από το λαό μας. Όσον καιρό ο κόσμος θα διέπεται από αυτές τις αρχές που έχουν Οικουμενική αξία, εμείς δεν πρόκειται να δεχτούμε να μας στερήσουν κανένα από αυτά τα δικαιώματα, δεν θα παραιτηθούμε από κανένα από αυτά τα δικαιώματα“.

 Ο κύριος Ου Θαντ, Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αντιλήφθηκε το δίκιο μας. Παρόλα αυτά οι Ηνωμένες Πολιτείες αξίωσαν τη θεσμοθέτηση ενός καινούργιου προνομίου που είναι καί αυθαίρετο καί παράνομο: του προνομίου να παραβιάζουν τον εναέριο χώρο οποιασδήποτε μικρής χώρας. Έτσι αεροπλάνα V-2 και άλλοι τύποι κατασκοπευτικών αεροσκαφών αυλακώνουν τον ουρανό της πατρίδας μας. Πετούν ατιμώρητα μέσα στον εναέριο χώρο μας. Απευθύναμε όλες τις αναγκαίες προειδοποιήσεις για να σταματήσουν οι παραβιάσεις από αέρος, οι προκλήσεις των γιάνκηδων πεζοναυτών ενάντια στα φυλάκιά μας που επιτηρούν την ζώνη του Γκουαντάναμο, οι πτήσεις σύρριζα επάνω από τα πλοία μας, και πάνω από τα ξένα πλοία που ταξιδεύουν σε διεθνή νερά, οι πειρατικές επιθέσεις ενάντια σε πλοία με ξένη σημαία και οι διεισδύσεις κατασκόπων, δολιοφθορέων και όπλων στο νησί μας.

Θέλουμε να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Έχουμε και κηρυχτεί αλληλέγγυοι με εκείνους που αγωνίζονται για την ειρήνη, πήραμε θέση – μολονότι είμαστε μαρξιστές λενινιστές – στο πλευρό των αδέσμευτων χωρών, γιατί οι αδέσμευτοι αγωνίζονται όπως και εμείς ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θέλουμε την ειρήνη. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ζωή για το λαό μας. Και για αυτό το λόγο αποφεύγουμε όσο μπορούμε να απαντήσουμε στις προκλήσεις που μας κάνουν οι γιάνκηδες. Αλλά ξέρουμε τη νοοτροπία των ηγετών τους. Θέλουν να μας κάνουν να πληρώσουμε αυτή την ειρήνη πολύ ακριβά. Απαντούμε ότι η τιμή αυτή δεν μπορεί να υπερβαίνει τα όρια της αξιοπρέπειας.

Η Κούβα δηλώνει για μιαν ακόμη φορά το δικαίωμά της να έχει στο έδαφός της τα όπλα που κρίνει ότι της χρειάζονται. Σε καμία δύναμη στη γη, όσο ισχυρή και αν είναι, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα να παραβιάζει το έδαφός της, τα χωρικά της ύδατα, τον εναέριο χώρο της.

Αν η Κούβα αναλάβει σε μία συνέλευση υποχρεώσεις συλλογικού χαρακτήρα, θα τις τηρήσει πιστά. Στο μεταξύ όμως διατηρεί στο ακέραιο τα δικαιώματά της όπως και κάθε άλλη χώρα.

Απέναντι στις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού ο πρωθυπουργός μας πρόβαλε τα πέντε σημεία που είναι αναγκαία για να υπάρξει διαρκής ειρήνη στην Καραϊβική. Τα σημεία αυτά είναι:

άρση του οικονομικού αποκλεισμού και όλων των εμπορικών και οικονομικών πιέσεων που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σε όλο τον κόσμο σε βάρος της χώρας μας.

κατάπαυση κάθε ανατρεπτικής δραστηριότητας, αποστολής και αποβίβασης όπλων και εκρηκτικών, είτε από θάλασσα είτε από αέρα, οργάνωσης μισθοφορικών εισβολών, κατασκόπων και δολιοφθορέων, και κάθε άλλης πράξης που ξεκινά από το έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και μερικών συνενόχων τους κρατών.

κατάπαυση των πειρατικών επιδρομών που έχουν τα ορμητήρια τους στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ή στο Πουέρτο Ρίκο.

κατάπαυση όλων των παραβιάσεων του εναέριου και ναυτιλιακού μας χώρου από τα βορειοαμερικανικά αεροπλάνα και πολεμικά πλοία.

αποχώρηση από τη ναυτική βάση του Γκουαντάναμο και απόδοση του κουβανικού εδάφους που κατέχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Καμία από τις στοιχειώδεις αυτές απαιτήσεις δεν έγινε σεβαστή. Και η ναυτική βάση του Γκουαντάναμο εξακολουθεί να χρησιμεύει σαν ορμητήριο για την επίθεση ενάντια στις δυνάμεις μας. Η βάση αυτή έχει γίνει τόπος καταφυγής κακοποιών που ξαποστέλλονται στο έδαφός μας.

Θα κουράζαμε τη συνέλευση αν αφηγούμαστε εδώ έστω και δίχως πολλές λεπτομέρειες την πληθώρα των κάθε λογής προκλήσεων που έχουμε υποστεί. Θα αναφέρουμε απλώς ότι ο αριθμός τους μέσα στο 1964 μόνο, λογαριάζοντας και τις πρώτες μέρες του φετινού Δεκέμβρη, έχει φτάσει τις 1.323.  Ο κατάλογος  περιλαμβάνει μικροπροκλήσεις όπως η παραβίαση της διαχωριστικής γραμμής, η ρίψη διαφόρων αντικειμένων από το έδαφος που ελέγχουν οι Βορειοαμερικανοί, πράξεις σεξουαλικής επιδειξιμανίας από Βορειοαμερικανούς και των δύο φύλων, βρισιές.

Υπάρχουν και σοβαρότερες: βολές βλημάτων μικρού διαμετρήματος, χειρισμοί όπλων στραμμένων προς το έδαφός μας και προσβολές του εθνικού μας εμβλήματος. Οι πολύ σοβαρές προκλήσεις είναι: διαβάσεις της διαχωριστικής γραμμής με πυροβολισμούς και πρόκλησης πυρκαγιών στην κουβανική πλευρά. Τέτοια πράγματα έγιναν 78 φορές στη διάρκεια του χρόνου. Έτσι θρηνήσαμε το θάνατο του στρατιώτη Ramón López Peña, που σκοτώθηκε από δύο πυροβολισμούς που έριξαν τα βορειοαμερικανικά φυλάκια στο 3,5 χιλιόμετρο της ακτής στο βορειοδυτικό άκρο. Η εξαιρετικά σοβαρή αυτή η πρόκληση έγινε στις 19 Ιουλίου 1964 στις 19:07. Ο πρόεδρος της κυβέρνησής μας δήλωσε δημόσια στις 26 Ιουλίου ότι αν αυτή η ενέργεια επαναλαμβανόταν τα στρατεύματά μας θα έπαιρναν εντολή να αποκρούσουν την επίθεση. Ταυτόχρονα, οι προχωρημένες γραμμές των κουβανικών μονάδων πήραν εντολή να αναδιπλωθούν σε θέσεις πιο απομακρυσμένες από τη διαχωριστική γραμμή και αποφασίστηκε να οικοδομηθούν κατάλληλοι στρατώνες.

1323 προκλήσεις μέσα σε 340 ημέρες αντιπροσωπεύουν ένα μέσο όρο τεσσάρων προκλήσεων την ημέρα. Μονάχα ένας τέλεια πειθαρχημένος στρατός και με το ηθικό του δικού μας μπορεί να αντέξει σε μια τέτοια συσσώρευση εχθροπραξιών χωρίς να χάσει την ηρεμία του.

Οι 47 χώρες που είχαν πάρει μέρος στη Δεύτερη Συνδιάσκεψη των Αρχηγών Κρατών ή κυβερνήσεων των Αδεσμεύτων, διακήρυξαν ομόφωνα στο Κάιρο:

“Η συνδιάσκεψη με ανησυχία διαπιστώνει ότι οι ξένες στρατιωτικές βάσεις αποτελούν στην πράξη ένα μέσο πίεσης πάνω στα έθνη και δυσχεραίνουν την χειραφέτηση και την ανάπτυξή τους σύμφωνα με τις πολιτικές, ιδεολογικές, οικονομικές και πολιτιστικές αντιλήψεις τους. Γι’ αυτό διακηρύσσει ότι υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τις χώρες που προσπαθούν να επιτύχουν την κατάργηση των ξένων βάσεων που είναι εγκατεστημένες στο έδαφός τους και ζητεί από όλα τα κράτη να αποσύρουν αμέσως τα στρατεύματά τους και να εκκενώσουν τις βάσεις που κατέχουν σε άλλες χώρες.

Η συνδιάσκεψη θεωρεί ότι η από μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής διατήρηση μιας στρατιωτικής βάσης στο Γκουαντάναμο στην Κούβα, παρά τη θέληση της Κυβέρνησης και του λαού της Κούβας και αντίθετα με τις διατάξεις της Διακήρυξης της Συνδιάσκεψης του Βελιγραδίου, αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κούβας.

Η συνδιάσκεψη παίρνει υπόψη της το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Κούβας δηλώνει ότι είναι έτοιμη να λύσει τη διένεξη με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, σχετικά με τη βάση του Γκουαντάναμο, σε επίπεδο ισοτιμίας και ζητεί επίμονα από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να αρχίσει διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Κούβας για την εκκένωση αυτής της βάσης“.

Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν απάντησε σε αυτή την παρότρυνση της Συνδιάσκεψης του Καΐρου και αξιώνει να διατηρήσει επ’ άπειρο και με τη βία την κατοχή της πάνω σε ένα τμήμα του εδάφους μας που το χρησιμοποιεί σαν ορμητήριο για επιθέσεις, όπως αυτές που αναφέραμε λίγο πριν.

Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, που οι λαοί τον αποκαλούν και “Βορειοαμερικανικό Υπουργείο Αποικιών” μας καταδίκασε κατηγορηματικά τη στιγμή που μας είχε αποκλείσει από τους κόλπους του και έδωσε εντολή στα κράτη μέλη του να διακόψουν τις διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με την Κούβα. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών έχει δώσει την έγκρισή του για την επίθεση ενάντια στη χώρα μας, σε οποιαδήποτε στιγμή και με οποιοδήποτε πρόσχημα, παραβιάζοντας έτσι τους πιο στοιχειώδεις διεθνείς νόμους και αγνοώντας εντελώς τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.

Η Ουρουγουάη, η Βολιβία, η Χιλή και το Μεξικό καταψήφισαν αυτό το μέτρο. Και όταν αυτό εγκρίθηκε, η κυβέρνηση του Μεξικού αρνήθηκε να το εφαρμόσει. Από τότε και έπειτα μονάχα με το Μεξικό διατηρούμε διπλωματικές σχέσεις στη Λατινική Αμερική. Έτσι ένα από τα προκαταρκτικά στάδια για την ανοιχτή επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στη χώρα μας έχει ήδη διανυθεί.

Επιθυμούμε να διευκρινίσουμε, για μιαν ακόμη φορά, ότι οι ανησυχίες μας για λογαριασμό της Λατινικής Αμερικής θεμελιώνονται πάνω στους δεσμούς που μας ενώνουν. Η γλώσσα που μιλάμε, ο πολιτισμός που διατηρούμε, ο κοινός αφέντης και δάσκαλος που είχαμε κάποτε. Και ακόμη, ότι κανένα άλλο κίνητρο δεν μας παρορμά να ευχόμαστε την απελευθέρωση της Λατινικής Αμερικής από τον βορειοαμερικανικό αποικιακό ζυγό.

Αν ορισμένες λατινοαμερικανικές χώρες που αντιπροσωπεύονται εδώ αποφάσιζαν να αποκαταστήσουν τις διπλωματικές σχέσεις με την Κούβα, θα ήμασταν έτοιμοι να το κάνουμε πάνω στη βάση της ισότητας και όχι θεωρώντας ότι προσφέρουν στην κυβέρνησή μας τη δωρεά να μας αναγνωρίζουν σαν ελεύθερη χώρα του κόσμου. Γιατί την αναγνώριση αυτή την έχουμε κερδίσει με το αίμα μας τον καιρό που αγωνιζόμασταν για την απελευθέρωση. Την ξανακερδίσαμε, πάλι με το αίμα μας, υπερασπιζόμενοι τις ακτές μας ενάντια στην εισβολή των γιάνκηδων.

Ακόμα και όταν αρνούμαστε να μας προσάπτουν επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη συμπάθειά μας για τους λαούς που παλεύουν για την απελευθέρωσή τους και οφείλουμε να εκπληρώνουμε την υποχρέωση που έχουν η κυβέρνησή μας και ο λαός μας, εκφράζοντας κατηγορηματικά μπροστά σε όλο τον κόσμο ότι παρέχουμε την ηθική μας υποστήριξη στους λαούς που σε οποιοδήποτε μέρος της γης αγωνίζονται για να γίνουν πραγματικότητα τα δικαιώματα πλήρους αυτοκυριαρχίας που έχουν διακηρυχθεί στο Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Και τασσόμαστε αλληλέγγυοι με τους λαούς αυτούς.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όμως, επεμβαίνουν με ενεργό τρόπο. Η ιστορία λέει ότι το έχουν κάνει πολλές φορές στην αμερικανική ήπειρο. Η Κούβα τη γνωρίζει την αλήθεια αυτή από τα τέλη του περασμένου αιώνα. Αλλά την γνωρίζουν επίσης και η Κολομβία, η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα και η Κεντρική Αμερική γενικά, το Μεξικό, η Αϊτή, ο Άγιος Δομίνικος.

Κατά τα τελευταία χρόνια και άλλες χώρες εκτός από τη δική μας υπέστησαν την άμεση επίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ο Παναμάς όπου οι πεζοναύτες της διώρυγας ατιμώρητα πυροβόλησαν στο ψαχνό τον άοπλο λαό. Ο Άγιος Δομίνικος, που οι ακτές του παραβιάστηκαν από το στόλο των γιάνκηδων για να αποτραπεί μία δίκαιη έκρηξη λαϊκής οργής μετά τη δολοφονία του Ραφαήλ Τρουχίλιο. Και η Κολομβία που η πρωτεύουσά της κυριεύτηκε εξ εφόδου αμέσως μετά την εξέγερση που προκλήθηκε από τη δολοφονία του Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν.

Επεμβάσεις γίνονται συγκαλυμμένα από τις στρατιωτικές αποστολές, που συμμετέχουν στις κατασταλτικές ενέργειες στο εσωτερικό πολλών χωρών οργανώνοντας τις δυνάμεις που προορίζονται ειδικά για αυτή τη δουλειά. Και ακόμη παίρνοντας μέρος σε όλα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα που τόσο συχνά επαναλαμβάνονται τον τελευταίο καιρό στην αμερικανική ήπειρο.

Συγκεκριμένα, δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής επεμβαίνουν στην καταστολή των λαών της Βενεζουέλας, της Κολομβίας και της Γουατεμάλας που παλεύουν για την ελευθερία τους. Στη Βενεζουέλα δεν υπηρετούν μόνο σαν σύμβουλοι του στρατού και της αστυνομίας. Διευθύνουν επίσης τις γενοκτονίες που διενεργούνται από αέρος ενάντια στον αγροτικό πληθυσμό των μεγάλων εξεγερμένων περιοχών. Και οι λόχοι των γιάνκηδων που έχουν εγκατασταθεί εκεί, κάνουν ότι μπορούν για να εντατικοποιηθεί η άμεση επέμβαση.

Οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν κατασταλτικές ενέργειες ενάντια στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και συγκροτούν λίγο λίγο τη Διεθνή του Εγκλήματος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επεμβαίνουν στην αμερικανική ήπειρο στο όνομα της υπεράσπισης των ελεύθερων θεσμών. Θα έρθει μια μέρα που τούτη η Συνέλευση θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ωριμότητα και τότε θα απαιτήσει από τη βορειοαμερικανική κυβέρνηση εγγυήσεις για τη ζωή που νέγρικου και του λατινοαμερικάνικου πληθυσμού που ζει σε αυτή τη χώρα και που στην πλειονότητά του είναι Βορειοαμερικάνος είτε λόγω καταγωγής είτε γιατί έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής θετή πατρίδα του.

Πώς είναι δυνατόν να παρασταίνει τον φρουρό της ελευθερίας εκείνος που σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά του και καθημερινά τα ταπεινώνει για το χρώμα που έχει το δέρμα τους; Πώς μπορεί να ποζάρει για φρουρός της ελευθερίας εκείνος που αφήνει ελεύθερους τους δολοφόνους των νέγρων και μάλιστα τους προστατεύει και τιμωρεί το νέγρικο πληθυσμό επειδή απαιτεί να γίνουν σεβαστά τα νόμιμα δικαιώματά του ως ελεύθερων ανθρώπων;

Κατανοούμε ότι σήμερα η Συνέλευση δεν είναι σε θέση να ζητήσει εξηγήσεις για όλα αυτά. Αλλά ας είναι τουλάχιστον σαφές ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είναι φρουρός της ελευθερίας. Διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την καταδυνάστευση ενάντια στους λαούς του κόσμου και ενάντια σε ένα σημαντικό τμήμα του ίδιου της του λαού.

Απαντούμε με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο στην συκοφαντική γλώσσα που χρησιμοποίησαν ορισμένοι αντιπρόσωποι για να παρουσιάσουν την περίπτωση της Κούβας και του ΟΑΚ και διακηρύσσουμε ότι οι λαοί της Αμερικής θα κάνουν τις κυβερνήσεις να πληρώσουν ακριβά την προδοσία τους.

Κύριοι Αντιπρόσωποι, η ελεύθερη και αυτοκυρίαρχη Κουβά δεν συνδέεται με κανένα και με κανενός είδους αλυσίδες. Το έδαφός της είναι απαλλαγμένο από ξένες επενδύσεις. Απαλλαγμένο από ανθύπατους που κατευθύνουν την πολιτική της χώρας όπου τους έχουν στείλει. Γι’ αυτό μπορεί να μιλάει με το μέτωπο ψηλά μέσα σε τότε τη Συνέλευση και να αποδείχνει πόσο σωστός είναι ο τίτλος που της έχει απονεμηθεί: “το ελεύθερο έδαφος της αμερικανικής ηπείρου”.

Το παράδειγμά μας θα αποφέρει καρπούς και στα ηπειρωτικά εδάφη, όπως έχει γίνει ήδη ως ένα βαθμό στη Γουατεμάλα, στη Βενεζουέλα και στην Κολομβία.

Δεν υπάρχει πια μικρός εχθρός, μήτε αμελητέα δύναμη, γιατί δεν υπάρχουν πια απομονωμένοι λαοί. Όπως το διαδηλώνει η Δεύτερη Διακήρυξη της Αβάνας: “κανένας λαός της Λατινικής Αμερικής δεν είναι αδύναμος, γιατί αποτελεί μέλος μιας οικογένειας 200 εκατομμυρίων παιδιών που υποφέρουν από την ίδια εξαθλίωση, που τρέφουν τα ίδια αισθήματα, που έχουν τον ίδιο εχθρό, που ονειρεύονται όλα την ίδια καλύτερη μοίρα και έχουν την αλληλεγγύη όλων των τίμιων ανθρώπων στον κόσμο”.

Η εποποιία αυτή που προαναγγέλλεται θα γραφτεί από τις πεινασμένες μάζες των Ινδιάνων, από τους ακτήμονες αγρότες, από τους εκμεταλλευόμενους εργάτες, από τις προοδευτικές μάζες, από τους τίμιους και λαμπρούς διανοούμενους που είναι τόσο πολυάριθμοι στις δοκιμασμένες χώρες μας της Λατινικής Αμερικής. Αγώνας μαζών και Ιδεών, εποποιία θα την πραγματοποιήσουν οι κακομεταχειρισμένοι και περιφρονημένοι λαοί μας, οι αγνοούμενοι ως σήμερα λαοί μας που αρχίζουν να μην αφήνουν τους ιμπεριαλιστές να κοιμηθούν. Μας νομίζουν κοπάδι υποταγμένο και ανίσχυρο, μα τώρα αρχίζουν να το φοβούνται αυτό το γιγάντιο κοπάδι των 200 εκατομμυρίων Λατινοαμερικάνων, μέσα στα οποία το γιάνκικο μονοπωλιακό κεφάλαιο αρχίζει να βλέπει τους νεκροθάφτες του.

Η ώρα της διεκδίκησης, η ώρα που έχει διαλέξει για τον εαυτό της η Λατινική Αμερική σημαίνει από τη μιαν άκρη ως την άλλη άκρη της ηπείρου μας. Τώρα είναι που αυτή η ανώνυμη μάζα, αυτή η έγχρωμη, σκυθρωπή, σιωπηλή Αμερική τραγουδάει με την ίδια θλίψη και με την ίδια αφύπνιση από τις αυταπάτες σε ολόκληρη την ήπειρο. Και αυτή η μάζα όπου να ‘ναι θα μπει οριστικά στην ιστορία της. Αρχίζει να τη γράφει με το αίμα της, αρχίζει να υποφέρει και να πεθαίνει γιατί τώρα στις πεδιάδες και στις οροσειρές της Αμερικής, στις πλαγιές των Κορδιλλιέρων της, στους κάμπους και στα δάση της, στη μοναξιά της υπαίθρου ή στην πολυθόρυβη κίνηση των πόλεων, στις ακτές που βρέχονται από τους μεγάλους ωκεανούς και στις όχθες που βρέχονται από τους μεγάλους ποταμούς, αυτός ο κόσμος ο γεμάτος καρδιές αναριγεί, με τις γροθιές του φλογισμένες από την επιθυμία να δώσει τη ζωή του για κάθε τι που είναι δικό του. Για να κατακτήσει τα δικαιώματά του που τα καταπατούν ο ένας και ο άλλος σχεδόν 500 χρόνια τώρα.

Η ιστορία θα υποχρεωθεί τώρα να πάρει υπόψη της τους φτωχούς της Αμερικής, τους καταληστεμένους και καταφρονεμένους που αποφάσισαν να αρχίσουν να γράφουν στο εξής μόνοι τους την ιστορία τους. Τους βλέπει κανείς τώρα στους δρόμους, κάθε μέρα, να κάνουν ατελείωτες πορείες εκατοντάδων χιλιομέτρων πηγαίνοντας στον κυβερνητικό “Όλυμπο” για να επιτύχουν τα δικαιώματά τους. Τους βλέπει κανείς τώρα οπλισμένους με πέτρες, με ραβδιά, με μαχαίρια, από κάθε μεριά, κάθε μέρα, να κυριεύουν τα χωράφια, να γαντζώνονται στα χωράφια που τους ανήκουν και να τα υπερασπίζονται με τη ζωή τους. Τους βλέπει να βαστάνε ψηλά τα πλακάτ τους, τα λάβαρά τους, τα συνθήματά τους, και να τ’ ανεμίζουν στον αγέρα των βουνών ή πάνω σε όλη την έκταση των πεδιάδων. Και αυτό το κύμα της οργής που συγκλονίζει, αυτό το κύμα της δικαιοσύνης που απαιτείται, του δικαιώματος που καταπατείται, αυτό το  κύμα που αρχίζει να φουσκώνει πάνω στα εδάφη της Λατινικής Αμερικής δεν θα σταματήσει πια.

Κάθε μέρα που θα περνάει θα το βλέπει να μεγαλώνει. Γιατί αυτό το κύμα το απαρτίζουν οι πολλοί, οι πλειοψηφούντες από όλες τις απόψεις, εκείνοι που συσσωρεύουν τα πλούτη με το μόχθο τους, που δημιουργούν τις αξίες, που κινούν τους τροχούς της ιστορίας, και που τώρα ξυπνάνε από τον μακρό αποκτηνωτικό ύπνο στον οποίο τους είχαν ρίξει.

Γιατί η μεγάλη αυτή ανθρωποθάλασσα είπε:

Φτάνει!

Και άρχισε να πορεύεται. Η γιγάντια πορεία της δεν θα σταματήσει παρά τότε μόνο, όταν θα έχει κατακτήσει την αληθινή ανεξαρτησία για την οποία έχουν θυσιαστεί τόσοι και τόσοι ανώφελα. Τώρα τουλάχιστον εκείνοι που θα πεθάνουν, όπως οι δικοί μας στην Κούβα, οι δικοί μας στον Κόλπο των Χοίρων, θα πεθάνουν για τη μοναδική τους, την αληθινή ανεξαρτησία τους, από την οποία δεν μπορούν να παραιτηθούν.

Όλα αυτά, κύριοι Αντιπρόσωποι, τούτη η καινούργια κατάσταση πνεύματος μιας ηπείρου, της Αμερικής, ενσαρκώνονται και συνοψίζονται στην κραυγή που εκφωνούν κάθε μέρα οι μάζες σαν αδιαμφισβήτητη απόδειξη της απόφασής τους να αγωνιστούν, απόφασης που παραλύει το οπλισμένο χέρι του επιδρομέα. Τούτη η κραυγή ακούγεται, κατανοείται και υποστηρίζεται από όλους τους λαούς του κόσμου και ιδιαίτερα από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο το εκπαιδευμένο από τη Σοβιετική Ένωση.

Τούτη η φωνή είναι:

ΠΑΤΡΙΔΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ”

Ο Ιωάννης Καποδίστριας και το όραμα της ενωμένης Ευρώπης

 Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από κείμενο του 1818, το οποίο έγραψε ο τότε διπλωμάτης και Υπ.Εξ. του Τσάρου της Ρωσίας και μετέπειτα κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, με τίτλο "Προσχέδιο Ευρωπαϊκής Συνεργασίας", απευθυνόμενος προς την Ιερά Συμμαχία. Ένεκα και της σημερινής ψηφοφορίας των ευρωεκλογών, διαβάζοντας οποιοσδήποτε το κείμενο, μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το αν εφαρμόστηκε ποτέ το συγκεκριμένο όραμα, στο οποίο πίστεψαν και άλλοι πολιτικοί, στοχαστές και επαναστάτες της εποχής εκείνης.

«Θα ήταν εφικτή η συσπείρωση με την συγκρότηση ενός υπερεθνικού οργανισμού που θα μπορούσε να καθιδρυθεί με διεύρυνση της Τετραπλής Συμμαχίας ώστε να συμμετάσχουν όλα τα μικρά έθνη της Ευρώπης. Στα έθνη αυτά ο Οργανισμός θα έπρεπε να εγγυηθεί την εθνική αυτονομία και τα δικαιώματά τους, με συνεχή και έλλογη επικράτηση των φιλελευθέρων και δημοκρατικών ιδεών και όχι με τους ξεπερασμένους θεσμούς της βίας και τη βίαιη επιβολή των ισχυρών στους αδυνάτους...»

Αλεξάντρ Ντούγκιν- Οι δύο φάσεις του φιλελευθερισμού (Συνέντευξη στον Τάκερ Κάρλσον-B΄μέρος)

Η παρούσα δημοσίευση αποτελεί το δεύτερο μέρος της ελληνικής μετάφρασης που ανέλαβε ο  Π.Σ., μέλος της ομάδας των Διανομέων, στην πολυσυζητημένη συνέντευξη του αμφιλεγόμενου Ρώσου διανοητή Αλεξάντρ Ντούγκιν. Καλή ανάγνωση με ανοιχτή σκέψη!

Αλεξάντρ Ντούγκιν: Οπότε ερχόμαστε στην ιστορική κατάληξη, για την οποία ξεκινήσαμε πέντε αιώνες πριν με αυτό το "τρένο" και τώρα φτάνουμε στον τελευταίο σταθμό. Αυτή είναι η δικιά μου ανάγνωση. Και όταν σε όλες τις πτυχές, σε όλες οι φάσεις αυτές, κόβεις την παράδοση μαζί με το παρελθόν, δεν είσαι πλέον προτεστάντης, είσαι εκκοσμικευμένος (secular), άθεος, υλιστής. Δεν είσαι πια έθνος-κράτος, που εξυπηρέτησε τον φιλελεύθερο να απελευθερωθεί από την αυτοκρατορία. Τώρα το έθνος-κράτος γίνεται με την σειρά του εμπόδιο, οπότε απελευθερώνεσαι από το έθνος-κράτος. Η οικογένεια καταστρέφεται επιτέλους για χάρη αυτού του ατομικισμού με τελευταίο πράγμα, το φύλο, να έχει είδη σχεδόν υπερβληθεί. Το φύλο είναι προαιρετικό  στην πολιτική του φύλου (gender politics). Υπάρχει μόνο ένα βήμα για να φτάσουμε στο τέλος αυτής της διαδικασίας απελευθέρωσης, του φιλελευθερισμού, το οποίο είναι η εγκαταλελειμμένη ανθρώπινη ταυτότητα, ως κάτι συνταγογραφημένο. Επομένως, να είσαι ελεύθερος από το να είσαι άνθρωπος, να έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις αν θα είσαι ή δεν θα είσαι άνθρωπος. Και αυτή είναι η πολιτική και ιδεολογική ατζέντα του αύριο. Γι αυτό βλέπω έτσι τον αγγλοσαξονικό κόσμο, για τον οποίο με ρωτήσατε. Νομίζω ότι είναι απλώς η "πρωτοπορία"("avant garde") μια λέξη για αυτή τη διαδικασία, καθώς όλο αυτό ξεκίνησε με τους Αγγλοσάξονες (εμπειρισμός νομιναλισμός, προτεσταντισμός) και τώρα είστε μπροστά ως Αγγλοσάξονες, πιο "αφυδατωμένοι" από το φιλελευθερισμό σε σχέση με κάθε άλλο Ευρωπαίο.

Τάκερ Κάρλσον: Επομένως, ό,τι περιγράφετε είναι ξεκάθαρα αυτό που συμβαίνει και είναι τρομακτικό. Αν και δεν είναι ο ορισμός του φιλελευθερισμού που έχω στο μυαλό μου όταν αυτοπροσδιορίζομαι ως ένας, όπως λέμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, κλασσικός φιλελεύθερος. Βλέπουμε τον φιλελευθερισμό ως ατομική ελευθερία και επιλογή σε σχέση με... την σκλαβιά. Σωστά; Άρα, οι επιλογές όπως τις αντιλαμβανόμασταν, όσο εγώ μεγάλωνα, ήταν το άτομο που μπορεί να ακολουθήσει την δικιά του συνείδηση, να πει αυτό που σκέφτεται, να αμυνθεί ενάντια στο κράτος, έναντι του κρατισμού, του ολοκληρωτισμού που ενσαρκώθηκε στην κυβέρνηση ενάντια στην οποία αγωνιστήκατε, την σοβιετική κυβέρνηση. Και νομίζω ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί το σκέφτονται έτσι. Ποια είναι η διαφορά; 

Α. Ν. : Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Θεωρώ ότι το πρόβλημα βρίσκεται στους δύο ορισμούς του φιλελευθερισμού: παλιός φιλελευθερισμός, κλασσικός φιλελευθερισμός και νέος φιλελευθερισμός. Ο κλασσικός φιλελευθερισμός ήταν υπέρ της δημοκρατίας. Της έννοιας της δημοκρατίας  ως  δύναμης της πλειοψηφίας, της συναινέσεως, της ατομικής ελευθερίας, που πρέπει να συνδυαστεί κάπως με την ελευθερία του άλλου. Τώρα, έχουμε κιόλας τον επόμενο σταθμό. Επόμενη φάση: Νεο-φιλελευθερισμός. Πλέον δεν έχει να κάνει με την κυριαρχία της πλειοψηφίας, αλλά έχει να κάνει με την εξουσία των μειονοτήτων. Δεν έχει να κάνει με την ατομική ελευθερία, αλλά έχει να κάνει με τον "γουοκισμό" (woke-ism). Οπότε καλείσαι να είσαι τόσο ατομικιστής, που δεν θα αποδοκιμάζεις μόνο το κράτος, αλλά και την παλαιά θεώρηση του ατόμου. Άρα πλέον καλείσαι να ελευθερώσεις τον εαυτό σου από την ατομικότητα, να πας παραπέρα, σε αυτήν την κατεύθυνση.

Τ. Κ. :*γελάει*

Α. Ν.: Συζητούσα, λοιπόν, μια φορά με τον Φράνσις Φουκουγιάμα στην τηλεόραση, και είπε πως η δημοκρατία μέχρι τώρα σήμαινε την εξουσία της πλειονότητας, ενώ τώρα αφορά την εξουσία των μειονοτήτων ενάντια στην πλειονότητα, επειδή η πλειονότητα θα μπορούσε να διαλέξει τον Χίτλερ ή τον Πούτιν. Επομένως, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την πλειονότητα, ενώ η πλειονότητα πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο και οι μειονότητες να υπερισχύουν αυτής. Η κυριαρχία της πλειονότητας δεν είναι δημοκρατία, είναι κατ' ευθείαν "ολοκληρωτισμός" και τώρα δεν μας νοιάζει η υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας, αλλά η "συνταγογράφηση" να είσαι woke, να είσαι μοντέρνος, να είσαι προοδευτικός. Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι ή να μην είσαι προοδευτικός. Έχεις καθήκον να είσαι προοδευτικός, να ακολουθήσεις αυτήν την ατζέντα. Οπότε είσαι ελεύθερος να είσαι αριστερός φιλελεύθερος. Δεν είσαι πια αρκετά ελεύθερος να είσαι δεξιός φιλελεύθερος. Πρέπει να είσαι αριστερός φιλελεύθερος κι αυτό είναι ένα είδος χρέους, είναι "συνταγογραφημένο". Ο φιλελευθερισμός πάλεψε κατά την διάρκεια της ιστορίας του ενάντια σε κάθε είδος "συνταγογράφηση", και τώρα με την σειρά του έγινε ολοκληρωτικός, κατασταλτικός, όχι ελεύθερος όπως ήταν. 

Τ. Κ. : Και πιστεύετε ότι ήταν αναπόφευκτη αυτή η διαδικασία; Ήταν προδιαγεγραμμένο αυτό να συμβεί;

Α. Ν.: Αντιλαμβάνομαι μια κάποια λογική σε αυτό. Ένα είδος λογικής που δεν είναι απλά μια "αντιστροφή" ή μια "απόκλιση". Ξεκινάς με ένα πράγμα, ότι θέλεις να απελευθερώσεις το άτομο, μέχρι που φτάνεις στο σημείο όπου είναι πιθανό, όπου έχει πραγματοποιηθεί. Οπότε πρέπει να πας παραπέρα και ξεκινάς, αυτή την φορά, να απελευθερώνεις τον εαυτό σου από την παλαιά έννοια του ατόμου, χάριν πιο προοδευτικών αντιλήψεων. Άρα δεν θα μπορούσες να σταματήσεις εκεί, αυτή είναι η οπτική μου. Δηλαδή, εάν πεις "προτιμώ τον παλαιό φιλελευθερισμό" θα πουν οι προοδευτικοί, πως αυτό δεν έχει να κάνει με τον παλιό φιλελευθερισμό, αλλά με τον φασισμό, ότι είσαι υπέρμαχος της "παραδοσιοκρατίας", του συντηρητισμού, του φασισμού. Οπότε σταμάτα εδώ, ή γίνε προοδευτικός φιλελεύθερος ή είσαι τελειωμένος, θα σε "ακυρώσουμε" (σημείωση του μεταφραστή: με την έννοια της "κουλτούρας της ακύρωσης", "cancel culture"). Αυτό είναι που παρατηρούμε.

Τ. Κ. : Σίγουρα αυτό είναι που βιώνουμε! Και το να βλέπεις τους αυτοαποκαλούμενους "φιλελεύθερους"  να απαγορεύουν το βιβλίο σας, το οποίο δεν είναι κάποιου είδους αλμανάκ (manual) για κατασκευή εκρηκτικών ή για να εισβάλεις στην Ουκρανία, -είναι, ξέρετε, φιλοσοφικά έργα αυτά- φαίνεται ότι δεν είναι μια φιλελεύθερη πράξη, φυσικά και δεν είναι φιλελεύθερη με καμία έννοια. Αναρωτιέμαι όμως, όταν φτάνουμε στο σημείο όπου το άτομο δεν μπορεί πλέον να ελευθερωθεί από τίποτα, όταν δεν είναι ούτε καν άνθρωπος, ποιο είναι το επόμενο βήμα μετά από αυτό;

Α. Ν.: Περιγράφεται στις ταινίες, στις αμερικάνικες ταινίες, στον κινηματογράφο, με πολλούς τρόπους. Πιστεύω ότι όλα τα έργα επιστημονικής φαντασίας, σχεδόν όλα, του 19ου αιώνα, έγιναν πραγματικότητα στη δεκαετίας του '20. Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα πιο ρεαλιστικό από την επιστημονική φαντασία. Αν λάβουμε υπόψη μας το Μάτριξ ή τον Εξολοθρευτή (Terminator), έχουμε αρκετές λίγο ή πολύ συγκλίνουσες εκδοχές του μέλλοντος. Του μέλλοντος με τον μετάνθρωπο ή με την κατάσταση όπου η ανθρωπότητα είναι "προαιρετική" ("human optional situtation") ή την Τεχνητή Νοημοσύνη. Το Χόλυγουντ έχει κάνει πάρα πολλές ταινίες. Πιστεύω ότι απεικονίζουν σωστά την πραγματικότητα του κοντινού μέλλοντος.

Αντονέν Αρτώ- Η ψευδής ανωτερότητα των ελίτ

" Αν μέσα στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, που τοποθετεί το χρήμα πάνω απ΄ όλα, υπάρχει- πράγμα που δεν μπορούμε να το αρνηθούμε- μια χαρακτηριστική περιφρόνηση των ελίτ που καλύπτει με τη σειρά της το μίσος που εμπνέει κάθε αληθινή ανωτερότητα, είναι γιατί ο  σύγχρονος κόσμος προσδίδει στις ελίτ μια πραγματικότητα, μια ύπαρξη που δεν τους ανήκει.

Αυτοί που δουλεύουν με τα χέρια τους έχουν ξεχάσει ότι έχουν μυαλό και αυτοί που δουλεύουν με το μυαλό θλίβονται γενικά νιώθοντας πως είναι κατώτεροι, όταν χρειαστεί να δουλέψουν με τα χέρια.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ερμηνεύεται η περιφρόνηση που νιώθουν οι κομμουνιστικές μάζες για τις ελεύθερες δραστηριότητες του πνεύματος. Καθώς περιφρονεί τις πνευματικές εργασίες ο  σύγχρονος κόσμος βρίσκεται σε πλήρη παρέκκλιση·  μπορούμε ακόμα να πούμε πως έχασε το πνεύμα· και το πνεύμα, καθώς βρίσκεται σε ρήξη με τη ζωή έγινε με τη σειρά του άχρηστο. Αν οι ελίτ σταματήσουν να πιστεύουν στην ανωτερότητά τους, αν αποκτήσουν μια ευεργετική ταπεινότητα, αν δώσουν πάλι στο πνεύμα την αρχαία οργανική του λειτουργία, αν δείξουν τις νοητικές εργασίες κάτω από μια πλεονεκτική υλική άποψη, θα σταματήσει, σαν από θαύμα από αυτές που λέμε αμερόληπτες και ελεύθερες ο ανόητος αυτός πόλεμος ανάμεσα στις δαπανηρές εργασίες του πνεύματος και τη χειρωνακτική εργασία που δεν αξίζει αν δεν κυβερνάται από την λογική του εγκεφάλου.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι ελίτ είναι αυτή η σαβούρα, αυτό το υπόγειο απόβαρο που επιτρέπει στη ζωή να διατηρεί την ιστορία της."

(Αντονέν Αρτώ, "Επαναστατικά Μηνύματα", σ. 87-88)

ΦΑΚΕΛΟΣ "ΠΟΙΗΣΗ": Κωστής Παλαμάς- Οι Λύκοι (απόσπασμα)

 Μάνα μου, ο κόσμος χάνεται,

Μάνα, η πατρίδα χάνεται,

μέτρα και ρίμες και σκοποί

κι ανώφελα κι αδιάντροπα.

Η λύρα σαν ξετσιπωσιά,

και σάμπως να χοροπηδά

στων πάντων τον ξολοθρεμό.

Κι αυτά τα λόγια τα χρυσά,

κι αυτά ένας κάλπικος παράς,

κορόιδεμα της συφοράς.

Μάνα, η πατρίδα χάνεται,

Μάνα μου, ο κόσμος χάνεται.

Τσέτης τζελάτης χίμησε,

με τα σπαθιά, με τα δαυλιά,

σπαθιά του Τούρκου και δαυλιά,

παραμονεύει ο Βούλγαρος,

κι ο Μόσκοβος φοβέρα ειναι.

Κι ο Φράγκος ο άρχοντας, ω! πώς

τα σούφρωσε τα φρύδια του,

και πώς ανασηκώνοντας

τους ώμους, παραμέρισε

στο ανταριασμένο διάβα μας,

για να μη γγίξει απάνου μας!

Στ’ αμπελοχώραφα φωτιά,

στις φαμελιές τσεκούρωμα,

τα σπίτια ρεπεθέμελα,

καλύβια και παλάτια, βάι!

Φρένα και σπλάχνα και κορμιά,

των πανελλήνων τα παιδιά

σπίθες και σβήνουν, και καπνοί

απάνου από τα κάψαλα.

Μάνα, μου μάλλιασε η καρδιά,

είμαι ο Χελμός, και το παλιό

χιόνι προτού να λιώσει, βάι!

καινούριο, πάει, με πλάκωσε.

Μάνα, δε στέκει τίποτε

γερό κι αντρίκειο μέσα μου,

είμαι άρρωστος χίλιες φορές,

μύριες φορές είμαι άναντρος,

τι αγκομαχάει στα μέσα μου

σακάτης κόσμος και κοσμάς!

Πέρα για πέρα τσάκισμα!

Σαπιοκάραβο, σύψυχο

σε καρτεράει το βούλιασμα!

Μάνα, ένας κόσμος χάνεται,

γιατί η πατρίδα χάνεται.

Μάνα, δε βλέπω τίποτε,

γιά τριγυρνάω θεόστραβος,

γιά μ’ έπνιξε τρισκόταδο.

Κι αν ίσκιοι αργοσαλεύουνε

σάμπως με χέρια σηκωτά

γνεύοντας όλο προς εμάς

και σάμπως θέλοντας να πουν:

—Μη σας παγώνει ο χαλασμός,

κι είν’ αποπίσω ο λυτρωμός!

Τί; Κι οι ίσκιοι, μάνα μου, ίσκιοι είναι

γράφονται και ξεγράφονται

χωρίς κανένα χάραμα

που να γλιστράει κατόπι τους

χλωμά θυμίζοντας δειλά

πως έρχεται ξημέρωμα

κι ας είναι μες στη συγνεφιά.

Κορίτσια, ξεριζώστε τα

τα φουντωτά μακρόμαλλα

στη φούρια της απελπισιάς!

Λεβέντες, τα μνημούρια σας

με τα χέρια σας σκάφτε τα,

προτού τα σκάψουνε για σας

άλλοι! Πιαστείτε ολόγυρα

στο μέγα νεκροκρέβατο

το καρφωμένο ολόμαυρο

σαν έτοιμο να τη δεχτεί,

μια πεθαμένη… Ω κι οι ψαλμοί

και οι μύθοι που τη βλέπανε

σα θάμα και σαν όραμα!

Κι αν ανοιχτεί το στόμα σας,

ας πεταχτεί απ’ το στόμα σας

σκούξιμο, κράξιμο, δαρμός,

το μοιρολόι ωμό σκληρό,

το μοιρολόι μανιάτικο!

Μάνα, η πατρίδα χάνεται,

Μάνα μου, ο κόσμος χάνεται.

Μάνα, μπορείς να τονε βρεις

κι όπως κι απ’ όπου, κατά μας

να τον τραβήξεις, από τα

ζεστά του κόρφου σου ζεστό,

γιά γυριστό — ξέρω κι εγώ —

γιά σαν πρωτόφαντο βγαλτό

τον ήρωα και το λυτρωτή;

Να μας τον προφητεύουνε

κι αν πια οι προφήτες πάψανε,

και αν κλάψανε τη χάση του,

τη συμφορά μας κλάψανε.

Μάνα, η Πατρίδα χάνεται,

προφήτες, ήρωες, μάρτυρες,

και ο λυτρωτής και ο σαλπιστής,

όλα εδώ σβήνουν. Θα σβηστείς.

Μάνα μου, τη δοκίμασα

μες στο γιωμένο στόμα μου

την ξυπνητήρια σάλπιγγα,

Τυρταίων, Αλκαίων την ηδονή.

Και η βροντοκράχτρα η σάλπιγγα

και σαν από σπηλιάς βυθούς

μου το ’δινε για σάλπισμα

το μούγκρισμα του θανατά

και το κομμένο ρούχνισμα

του ανθρώπου που ψυχομαχά.

Κι οϊμέ! σα να με μπάτσισε

κρύο χέρι, και την έριξα

την περιπαίχτρα σάλπιγγα,

μανούλα μου, και τράβηξα

στου δασερού περιβολιού

τα τρίστρατα, τα ξέφωτα

που μ’ αγναντεύεις την αυγή

και μου μιλάς το δειλινό,

στον πάγκο τον απόμερο,

ταξιδευτή και στοχαστή

με τη ματιά μου καρφωτή

στα ωραία παιδάκια των εφτά

και των εννιά Μαγιάπριλων,

κι ύστερα ολόγειρτη ματιά

μες στου βιβλίου τους θησαυρούς,

κι απέ ψηλά στους ουρανούς

πιο γόητες μπρος στη φαντασιά,

καθώς μισοξανοίγονται

μέσ’ από κάποιων τρίψηλων

πεύκων μακροήμερων κορμιά.

Γλυκό δροσόπνοο το πρωί,

τα μονοπάτια τα ’φερα

γύρα, κι απ’ όπου διάβαινα

κάποια γαλάζια λούλουδα,

γαλανολούλουδα στρατός,

κι εδώ κι εκεί, πλάι, πίσω, μπρος,

τα γέρναν καθώς πέρναγα,

και χαρωπά και θλιβερά

τρέλα τα κεφαλάκια τους,

σα να με χαιρετούσανε

και σα να με ρωτούσανε.

—Ωραία γαλαζολούλουδα,

όση κι αν είν’ η ανθάδα σας

αντιγραμμένη αλάθευτη

μέσ’ απ’ τη λυγερόπλαστην

εντέλεια τάχα ποιού αττικού

ευγενικότατου ουρανού,

του κάκου ανθείτε! Αδύνατα,

χλωμά, παρακαλεστικά,

ξαφνίσματα, ρωτήματα,

σαν άυλη κι η ομορφάδα σας,

από ένα δαίμονα σταλτή

για μας, περίγελο κι αυτή.

Άνθια, πεινούμε για καρδιές,

άνθια, διψούμε για ψυχές.

Του κάκου τα ηλιογέρματα

στους κήπους με τις ευωδιές!

Τα χέρια είναι για τ’ άρματα,

και τ’ άρματα για τη ζωή,

κι είναι για σας ο θάνατος,

σας μέλλεται ξολοθρεμός,

ακοίταχτα, αλογάριαστα

κάτου απ’ τ’ αλογοπάτημα

του αγαρηνού, του ασιανού.

Δροσοσταλίδα η ομορφιά,

μα η δύναμη είναι μια φωτιά.