Στο Βίτσι και στο Γράμμο θάφτηκε η Ελλάς στην άμμο...

 Ο Εμφύλιος ήταν μια τραγωδία για όλους τους Έλληνες και δεν χωράει οπαδικά. 

Από τη μία πλευρά, ένα κράτος, το οποίο με περίσσιο αυταρχισμό ακολουθούσε την επιταγή της αγγλοκρατίας. Από την άλλη πλευρά μια ηγεσία ενός κόμματος, στην καλύτερη τυφλωμένη από την αλαζονεία της νομίζοντας ότι θα φέρει το "δεύτερο αντάρτικο" και αγνοώντας ότι δεν θα είχε με το μέρος της ούτε την ίδια τη Διεθνή. Ο μεγάλος πατερούλης Στάλιν είχε συναινέσει από το τέλος του πολέμου ότι η Αγγλία είχε το δικαίωμα να αποφασίζει για την Ελλάδα και οι συνεργάτες του το έχουν ξεκαθαρίσει στα κείμενα τους ότι η Ελλάδα δεν ενδιέφερε την ΕΣΣΔ. Επομένως, δεν τους συγκινούσε ούτε η ιδέα ενός "δεύτερου αντάρτικου". Το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα γι' αυτούς ήταν η "παραφωνία" μιας αρμονικής ορχήστρας η οποία ήταν η Διεθνής. Άλλη μια επιπλέον ένδειξη της τραγικότητας της κατάστασης είναι ότι οι απλοί μαχητές του ΔΣΕ άδολα θα νόμιζαν ότι έκαναν έναν πραγματικό λαϊκό αγώνα, αλλά ακόμα και με την εντιμότητά τους αυτή έσφαλλαν, καθώς το κόμμα τους δεν διέθετε πλέον τη μεγάλη και πλειοψηφική λαϊκή βάση της Εθνικής Αντίστασης που ακολουθούσε το ΕΑΜ και τις οργανώσεις του ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ. 

Και του Εθνικού Στρατού τα παιδιά μανάδες είχαν, και οι κομμουνιστές του ΔΣΕ το ίδιο. 

Η ιδέα όλων των απλών μαχητών κάθε πλευράς ήταν το καλό της Ελλάδας. Δεν υπήρχε επομένως στο πλαίσιο των κλειστών συγκρούσεων μία μόνο Ελλάδα, αλλά δύο. Δεν υπήρχαν πατριώτες και ανθέλληνες στις μάζες των απλών ανθρώπων. Υπήρχαν δυο ειδών πατριώτες που αλληλο-συγκρούονταν, και μόνο αρνητικό ήταν αυτό τόσο για τη χώρα όσο και για εαυτούς τους, θεωρώντας και οι δύο ότι πολεμούν για το καλό της πατρίδας με το να φαγωθούν μεταξύ τους. Η λέξη "συμμοριτοπόλεμος" μόνο άστοχη είναι, καθώς στιγματίζει ολόκληρη την πλευρά των κομμουνιστών ως "εθνοπροδοτική". Το γεγονός ότι ο Ζαχαριάδης μιλούσε τότε για Μακεδονικό έθνος περισσότερο αστοχία από ιδεοληψίες ήταν (και ενδεχομένως πολιτική τακτική στα πλαίσια των σχέσεων τους με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο), η οποία βέβαια κόστισε την εικόνα του κομμουνιστικού κινήματος στον ελληνικό λαό, ωστόσο το γεγονός αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου ένδειξη του αν είχαν ή δεν είχαν εθνική συνείδηση οι μαχητές του ΔΣΕ. Τα όποια εγκλήματα συνέβησαν ήταν ευθύνη κυρίως της κομματικής ηγεσίας και όχι της βάσης. 

Μάρτυρας για τον πατριωτισμό που υπήρχε σε μεγάλο ποσοστό στις μάζες των κομμουνιστών του εμφυλίου, ο ίδιος ο όρκος που έλεγαν (τον παραθέτουμε στη δεύτερη εικόνα). 

Αντίστοιχα, και το να θεωρούνται όλοι οι στρατιώτες του Εθνικού Στρατού ως "μοναρχοφασίστες" είναι μονόπλευρη οπτική. 

Από την άλλη, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις, τα Τάγματα Ασφαλείας, οι Χίτες έκαναν συνειδητά  εγκλήματα προς όφελος των ισχυρών και μάλιστα ήταν συμμέτοχοι σε αυτά δωσίλογοι και συνεργάτες των ναζί. Ο ίδιος ο μετέπειτα ηγέτης, καλώς ή κακώς, της ΕΟΚΑ ο στρατηγός Γρίβας είχε παραδεχτεί ότι, σε αντίθεση με τον κυπριακό αγώνα, στον ελλαδικό χώρο ήταν "ο καλύτερος φίλος των Άγγλων".

Όλοι τους ήταν έρμαια της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων. Οι στρατιώτες και οι μαχητές δεν είχαν επίγνωση ότι οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις , Αγγλία και σιγά σιγά οι ΗΠΑ, ήταν οι μόνοι πραγματικοί δρώντες και ότι όλοι τους οι αποκάτω πολεμούσαν μάταια, τη στιγμή που αυτές επέβαλαν τη θέλησή τους στην υπάκουη Ελλάδα. Αυτές και οι πιστοί ουραγοί τους ήταν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για τον Εμφύλιο και όχι ο "κομμουνισμός" ή ο "εθνικισμός". Οι δυτικοί μεγαλοκαρχαρίες και μόνο αυτοί νίκησαν στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όταν ακούγονται από τις ακροδεξιές χίμαιρες τα αισχρά συνθήματα του τύπου "στο Βίτσι και στο Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο", γίνεται παραχάραξη της ιστορίας. Αγνοούνται οι ναπάλμ των Αμερικανών που έπεσαν και άναψαν φωτιές στα δάση των περιοχών, σηματοδοτώντας ποιος θα έκανε όλα τα κουμάντα από δω και μπρος. Η ηττημένη, η πραγματική ηττημένη ήταν η Ελλάδα και μόνο η Ελλάδα.

17 Αυγούστου 1982: H αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης

 Σαν σήμερα έγινε η ιστορική συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων, για την πολύ δίκαιη πρόταση να αναγνωριστούν όλες οι οργανώσεις και όλα τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση την περίοδο της γερμανικής ναζιστικής κατοχής. Η τότε κυβέρνηση του Αντρέα Παπανδρέου υπήρξε βασικός εισηγητής της συγκεκριμένης πρότασης, και ασχέτως της γνώμης μας για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας στη ρίζα του και όχι μόνο στα επιμέρους κομμάτια του, ήταν πολύ σημαντικό να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ήταν μια πολύ αξιέπαινη πράξη στη σφαίρα του πολιτικού, ώστε να περάσει στο κοινωνικό σύνολο το μήνυμα της υπέρβασης των κατάλοιπων από το Διχασμό και από τον Εμφύλιο, που μόνο έβλαψαν και ποτέ δεν ωφέλησαν την Ελλάδα. Αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στην στάση του τότε πολιτικού της δεξιάς Αβέροφ-Τοσίτσα, ο οποίος με τις τοποθετήσεις του στη συγκεκριμένη συζήτηση της βουλής ενσάρκωνε όλα τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και γι' αυτό καταψήφισε τη συγκεκριμένη πρόταση. Δυστυχώς στο λεγόμενο "πατριωτικό" και στον "εθνικιστικό" χώρο, οι περισσότεροι ξεχνούν ότι όσο έβλαψαν την εθνική συνείδηση του λαού τα "αριστερόμετρα" ενός υποτιθέμενου και ψευδεπίγραφου διεθνισμού, ακόμα περισσότερο την έβλαψαν τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης, τα οποία απέκλειαν αγωνιστές και τους στιγμάτιζαν ως "εχθρούς του έθνους" με αυταρχικές μεθόδους, προκαλώντας διχόνοιες αντί για φιλίες, με αποτέλεσμα η χώρα να γίνεται πιο αδύναμη και πιο εύκολη βορά για τους αδηφάγους γίγαντες του ιμπεριαλισμού και των παγκόσμιων εξουσιών. Είναι καθήκον όλων μας απέναντι στο έθνος το να θυμόμαστε κάθε χρόνο ποιοι ήταν όντως οι αγωνιστές του έθνους και  λαού, πέρα από ιδεολογικές προκαταλήψεις και ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για τις εθνικές καταστροφές πάντα τις έφεραν οι φιλήκοοι των ξένων που αναλάμβαναν κυβερνητική έδρα και όχι αγωνιστές που μπήκαν φυλακή ή εξορίστηκαν στα ξερονήσια. 

Να σημειωθεί ότι είναι εξόφθαλμα διαφορετικό το επίπεδο ομιλιών, διαλόγου και συζητήσεων στην τότε βουλή του 1982, σε σχέση με αυτή του 2025. Οριακά σαν να ακούει κανείς πανεπιστημιακό μάθημα! Παραθέτουμε και μερικά αποσπάσματα των τοποθετήσεων σε γραπτή μορφή, όπως και το σύνδεσμο του βίντεο ολόκληρης της συνεδρίασης.

Ανδρέας Παπανδρέου: "Στη δίνη του διχασμού που ακολούθησε αυτά (σ.: οι αγώνες του '40) ξεχάστηκαν. Η ιστορία διαστρεβλώθηκε! Η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που δεν εκπλήρωσε μέχρι σήμερα το δικό της χρέος στην Αντίσταση, παρ΄ όλο που ήταν η μόνη χώρα που έκανε πραγματικά καθολική αντίσταση ενάντια στην Κατοχή."

Παναγιώτης Κανελλόπουλος: "Πρέπει να αναγνωριστεί η εθνική αντίσταση όλων των οργανώσεων.[...] Και το ΕΑΜ πρέπει να αναγνωριστεί. Δεν είναι νοητό να έχουν αναγνωριστεί οι άλλες οργανώσεις και να μην αναγνωρίζεται το ΕΑΜ που ήταν η μεγαλύτερη, η πιο μαζική και σαν πιο μαζική είχε τα περισσότερα θύματα, τις πιο πολλές απώλειες."

Γεώργιος Μαύρος: "Μήπως ενθυμείται ο κ. Αβέρωφ, αν το έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου [...] το υπονόμευσε το κόμμα του οποίου την κοσμοθεωρία εκφράζει εκείνος σήμερα (σ.: το κόμμα των Εθνικοφρόνων) [...] και οδήγησε στην μεγαλύτερη συμφορά της ελληνικής ιστορίας που είναι η μικρασιατική καταστροφή;[...]Εδώ συζητούμε για την περίοδο '41-44 η οποία είναι η πιο ένδοξη της ελληνικής ιστορίας."

Γιώργος Γεννηματάς: "Ακούστηκε κι ακούγεται στεντόρεια και καθάρια η φωνή της δημοκρατίας, φωνή που έρχεται ως μια ηχώ της φωνής της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Φωνής που ακουγόταν στα βουνά και στους κάμπους της πατρίδας μας στα μαύρα χρόνια της Σκλαβιάς. Αντήχηση που δεν ήταν μόνη, που ερχόταν από πολύ παλιά. Που συγχέονταν σίγουρα με τα αλογοπέταλα του Κολοκοτρώνη από το 1821, που συγχέονταν και συγχέεται ακόμη, και συνδυάζει και ενώνεται με τα φτερωτά θούρια, μα και με την φωνή του Άρη Βελουχιώτη "στα άρματα, στα άρματα" και με το χορό... Ναι! Το χορό στο Γοργοπόταμο!"

ΦΑΚΕΛΟΣ "ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ": Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης(PFLP)- "Η «λύση των δύο κρατών» δεν είναι πλέον βιώσιμη"

 Η διάσκεψη για τη λεγόμενη λύση των δύο κρατών δεν είναι τόσο μια πρωτοβουλία για την ειρήνη, όσο ανακύκλωση μιας πολιτικής ψευδαίσθησης που η πραγματικότητα την έχει ξεπεράσει. Η διάσκεψη, από άποψη μορφής και χρονικού πλαισίου, μοιάζει με επίσημη κηδεία μιας λύσης που δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο σε διπλωματικές δηλώσεις. Αυτό που παρουσιάζεται σήμερα υπό τον τίτλο «λύση των δύο κρατών» δεν αποτελεί σχέδιο απελευθέρωσης, αλλά μάλλον μόνιμη διαχείριση μιας αποικιακής τραγωδίας.

Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, μπορεί θεωρητικά να αναγνωρίζει τώρα  ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά στην πραγματικότητα χρηματοδοτεί έργα συνύπαρξης με την κατοχή, χρηματοδότησε τον πόλεμο — όντας [πίσω από] την πυρηνική βόμβα — και αποφεύγει οποιαδήποτε πραγματικά μέτρα κατά των εποικισμών, της λεηλασίας ή του τερματισμού της γενοκτονίας.

Οι Παλαιστίνιοι δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική δράση: την αναγνώριση ενός κυρίαρχου, ανεξάρτητου κράτους, την άρση της κατοχής και τον τερματισμό των δυτικών αποικιοκρατικών συνεργασιών με το «ισραηλινό» καθεστώς απαρτχάιντ.

Η πραγματική λύση ξεκινά με την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων επί τόπου. Ο λαός μας θέλει τον τερματισμό της κατοχής, όχι μια διεθνή άφεση αμαρτιών.

Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι — ειδικά η νέα γενιά — έχουν καταλήξει να θεωρούν αυτή τη λύση ως πολιτική παγίδα. Πώς μπορεί κανείς να μιλάει για «δύο κράτη» όταν υπάρχουν σχέδια εξολόθρευσης, εθνοκάθαρσης, προσάρτησης και επέκτασης, και υπάρχουν περισσότεροι από 700.000 [Σιωνιστές] έποικοι στη Δυτική Όχθη;

Πού είναι το κράτος στη σκιά ενός τείχους που χωρίζει οικογένειες και με τα περάσματα να ελέγχονται από το στρατό κατοχής;

Δεν απαιτούμε μια συμβολική οντότητα υπό «ισραηλινή» κυριαρχία· αντιθέτως, θέλουμε πραγματική απελευθέρωση, το δικαίωμα μας στην επιστροφή και ιστορική δικαίωση.

Η πλειονότητα των Παλαιστινίων, στην πατρίδα και στη διασπορά, το έχουν  δει πλέον ως ψευδαίσθηση. Πώς μπορούμε να μιλάμε για «δύο κράτη»; Το ζήτημα έχει ξεπεράσει τη συμβολική αναγνώριση και έχει γίνει ζήτημα δικαιοσύνης, δικαιώματος επιστροφής και διάλυσης του συστήματος απαρτχάιντ.

Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) είναι το προϊόν μιας εθνικής εμπειρίας και το θεμέλιο της παλαιστινιακής εθνικής δράσης, και η "πανδημία" της πηγάζει από αυτή τη βάση.

Ποια είναι η εναλλακτική λύση;

Η εναλλακτική λύση είναι η αποκαθήλωση του αποικιοκρατικού συστήματος από τις ρίζες του. Η εναλλακτική λύση δεν είναι μια έτοιμη συνταγή, αλλά μια μακρά απελευθερωτική πορεία. Ξεκινά, ωστόσο, με την αναγνώριση ότι το Ισραήλ δεν είναι ένα «δημοκρατικό» κράτος αλλά ένα αποικιοκρατικό καθεστώς, όπως συνέβη στη Νότια Αφρική. Δεν απορρίπτουμε τη «λύση των δύο κρατών» επειδή είμαστε ριζοσπάστες, αλλά επειδή δεν είναι πλέον βιώσιμη.

Η εναλλακτική λύση είναι ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος σε ολόκληρη τη χώρα, όπου όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι χωρίς θρησκευτικές ή εθνοτικές διακρίσεις. Ή, τουλάχιστον, ένα απελευθερωτικό πλαίσιο που ανοίγει την πόρτα σε όλες τις επιλογές, μακριά από τη λογική της «ειρήνης σε αντάλλαγμα για την υποταγή».

Η Παλαιστίνη σήμερα είναι ένας καθρέφτης του κόσμου: ανάμεσα στο διεθνές δίκαιο και τη δύναμη των όπλων, ανάμεσα στο θύμα και την προπαγάνδα. Το να στεκόμαστε δίπλα στην Παλαιστίνη αποτελεί δοκιμασία της ανθρώπινης συνείδησης, όχι απλώς μια πολιτική στάση. Δεν θέλουμε το αποικιοκρατικό σύστημα να χρησιμοποιήσει την πρόταση μιας λύσης δύο κρατών για να συγκαλύψει το ιστορικό του ή την αδράνειά του.

Ως εκ τούτου, απαιτείται από τη γαλλική αριστερά να απελευθερωθεί από την πίεση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών μέσων ενημέρωσης ή από τον φόβο του ηθικού εκβιασμού. Αναμένουμε από την αριστερά να ανακτήσει τη ριζοσπαστική της γλώσσα: να πει ότι αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη δεν είναι "σύγκρουση" αλλά αποικιοκρατία από πλευράς των εποίκων και συστηματική γενοκτονία. Και να σταθεί με την αλήθεια χωρίς μια ίσες αποστάσεις μεταξύ του δολοφόνου και του θύματος. Δεν υπάρχει ουδετερότητα απέναντι στη γενοκτονία.

Δεν ζητάμε συναισθηματική αλληλεγγύη αλλά πολιτική και ηθική δέσμευση. Η Παλαιστίνη σήμερα δεν είναι απλώς ζήτημα σφαγής ενός λαού, αλλά ένα παγκόσμιο ζήτημα στο οποίο δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας.

Αν η Παλαιστίνη πέσει, μαζί της θα πέσουν και τα διεθνώς καθιερωμένα ήθη και η δικαιοσύνη. Από το Παρίσι μέχρι τη Γάζα, η μάχη είναι μία: ενάντια στον φασισμό και τον νέο ρατσισμό και ενάντια στην αποικιοκρατική μνήμη που δεν έχει πεθάνει ακόμα.

-Marwan Abdel-Al, ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης(PFLP), 31 Ιουλίου 2025

Πηγή: Worker's World https://www.workers.org/2025/08/87186/?fbclid=IwY2xjawL962BleHRuA2FlbQIxMQABHtH7gHp5GdC1azT4bagb3Bat1TiEx5gLeiRffmCnOfZr-b-eicZnxBV3m1Gd_aem_aV0isf7wPFtnnComtEoIag