Του Μελέτη Μελετόπουλου
Σαν και σήμερα, στις 21 Απριλίου 1967, μία ομάδα μεσαίων και κατώτερων αξιωματικών ανέτρεψε την νόμιμη κυβέρνηση και εγκαθίδρυσε δικτατορικό καθεστώς.
Η επιβολή δικτατορίας σε έναν λαό που επί αιώνες πολεμούσε για την ελευθερία του, εμπεριέχει ασφαλώς μία σοβαρή αντίφαση. Μάλιστα οι δικτάτορες επεκαλούντο τους μακρούς αγώνες του έθνους για την ελευθερία του , ενώ οι ίδιοι την είχαν καταργήσει.
Η άνοδος στην εξουσία μίας ομάδας μικρομεσαίων αξιωματικών με λούμπεν κοινωνικά χαρακτηριστικά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άξεστα και ημιμαθή άτομα που δεν θα τα έβαζες στο τραπέζι σου) σε μία ραγδαία αναπτυσσόμενη κοινωνία ανέκοψε την πολιτιστική άνοιξη της δεκαετίας του ΄60 και επέβαλε ένα απερίγραπτο κίτς σε όλα τα επίπεδα. Στην ουσία η χούντα δρομολόγησε την τεράστια κοινωνιολογική έκπτωση της χώρας που ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες και κατέληξε στο σημερινό οικτρό σκηνικό αμάθειας, αγένειας και διάλυσης.
Ενώ το δικτατορικό καθεστώς εμφανιζόταν ως "εθνικόν", υπέκυψε εύκολα στις τουρκικές απειλές και τις αμερικανικές πιέσεις και αφόπλισε την Κύπρο, την οποία τελικώς το 1974 παρέδωσε αμαχητί και προδοτικά στον Αττίλα. Την πιό σκληρή κριτική εκ των έσω άσκησε ο συνταγματάρχης Σταματελόπουλος, μέλος της αρχικής επαναστατικής επιτροπής του 1967, ο οποίος στην συνέχεια διαφώνησε και αποστασιοποιήθηκε, και αποδύθηκε σε σαρωτική κριτική εναντίον της χούντας με αρθρογραφία του στην "Βραδυνή".
Η χούντα αποδύθηκε σε μία υπερεθνικιστική ρητορική και καπηλεύθηκε τα εθνικά ιδεώδη, τα οποία στην συνέχεια ξεπούλησε. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες, που τις πληρώνουμε ακόμα, ήταν η δημιουργία μίας γενιάς "προοδευτικών", που συνεχίζουν να μάχονται την ανύπαρκτη πλέον χούντα δεκαετίες μετά την πτώση της και εν ονόματι αυτού του "αγώνα" έχουν διαλύσει ό,τι απέμεινε από την δύσμοιρη αυτή χώρα. Αντιθέτως, οι γενναίοι πραγματικοί αντιστασιακοί και πραγματικοί δημοκράτες, όπως ο Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, ο Στάθης Γιώτας, ο Λευτέρης Βερυβάκης, ο Σπύρος Μουστακλής, ο Αλέκος Παναγούλης κλπ, ήταν υπερπατριώτες, έντιμοι και εθνικά αδιάλλακτοι. Το 1974 στην επιστράτευση αν και εξόριστοι, φυλακισμένοι, υπό περιορισμόν κλπ., παρουσιάστηκαν για να πολεμήσουν, ο δε αείμνηστος Παπαζήσης, ο εκδότης μου στον οποίον οφείλω προσωπικά πολλά, πήγε στον Έβρο και μετά την αποστράτευση αρνήθηκε να επιστρέψει και έμεινε στην μονάδα του εθελοντικά μέχρι τον Δεκέμβριο!
Σε αυτούς τους τελευταίους, στους οποίους η Πατρίδα και η Δημοκρατία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες, αφιερώνω την παραπάνω ανάρτησή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου