Το καθεστώς που λέρωσε τα εθνικά σύμβολα

 Του Μελέτη Μελετόπουλου

Σαν και σήμερα, στις 21 Απριλίου 1967, μία ομάδα μεσαίων και κατώτερων αξιωματικών ανέτρεψε την νόμιμη κυβέρνηση και εγκαθίδρυσε δικτατορικό καθεστώς.

Η επιβολή δικτατορίας σε έναν λαό που επί αιώνες πολεμούσε για την ελευθερία του, εμπεριέχει ασφαλώς μία σοβαρή αντίφαση. Μάλιστα οι δικτάτορες επεκαλούντο τους μακρούς αγώνες του έθνους για την ελευθερία του , ενώ οι ίδιοι την είχαν καταργήσει.

Η άνοδος στην εξουσία μίας ομάδας μικρομεσαίων αξιωματικών με λούμπεν κοινωνικά χαρακτηριστικά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άξεστα και ημιμαθή άτομα που δεν θα τα έβαζες στο τραπέζι σου) σε μία ραγδαία αναπτυσσόμενη κοινωνία ανέκοψε την πολιτιστική άνοιξη της δεκαετίας του ΄60 και επέβαλε ένα απερίγραπτο κίτς σε όλα τα επίπεδα. Στην ουσία η χούντα δρομολόγησε την τεράστια κοινωνιολογική έκπτωση της χώρας που ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες και κατέληξε στο σημερινό οικτρό σκηνικό αμάθειας, αγένειας και διάλυσης.

Ενώ το δικτατορικό καθεστώς εμφανιζόταν ως "εθνικόν", υπέκυψε εύκολα στις τουρκικές απειλές και τις αμερικανικές πιέσεις και αφόπλισε την Κύπρο, την οποία τελικώς το 1974 παρέδωσε αμαχητί και προδοτικά στον Αττίλα. Την πιό σκληρή κριτική εκ των έσω άσκησε ο συνταγματάρχης Σταματελόπουλος, μέλος της αρχικής επαναστατικής επιτροπής του 1967, ο οποίος στην συνέχεια διαφώνησε και αποστασιοποιήθηκε, και αποδύθηκε σε σαρωτική κριτική εναντίον της χούντας με αρθρογραφία του στην "Βραδυνή".

Η χούντα αποδύθηκε σε μία υπερεθνικιστική ρητορική και καπηλεύθηκε τα εθνικά ιδεώδη, τα οποία στην συνέχεια ξεπούλησε. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες, που τις πληρώνουμε ακόμα, ήταν η δημιουργία μίας γενιάς "προοδευτικών", που συνεχίζουν να μάχονται την ανύπαρκτη πλέον χούντα δεκαετίες μετά την πτώση της και εν ονόματι αυτού του "αγώνα" έχουν διαλύσει ό,τι απέμεινε από την δύσμοιρη αυτή χώρα. Αντιθέτως, οι γενναίοι πραγματικοί αντιστασιακοί και πραγματικοί δημοκράτες, όπως ο Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, ο Στάθης Γιώτας, ο Λευτέρης Βερυβάκης, ο Σπύρος Μουστακλής, ο Αλέκος Παναγούλης κλπ, ήταν υπερπατριώτες, έντιμοι και εθνικά αδιάλλακτοι. Το 1974 στην επιστράτευση αν και εξόριστοι, φυλακισμένοι, υπό περιορισμόν κλπ., παρουσιάστηκαν για να πολεμήσουν, ο δε αείμνηστος Παπαζήσης, ο εκδότης μου στον οποίον οφείλω προσωπικά πολλά, πήγε στον Έβρο και μετά την αποστράτευση αρνήθηκε να επιστρέψει και έμεινε στην μονάδα του εθελοντικά μέχρι τον Δεκέμβριο!

Σε αυτούς τους τελευταίους, στους οποίους η Πατρίδα και η Δημοκρατία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες, αφιερώνω την παραπάνω ανάρτησή μου.

Προς αναγνώριση το ψευδοκράτος του Κοσόβου

 "Θα είναι δηλαδή η Ελλάδα ένα φτωχό και ίσως συρρικνωμένο βιλαέτι ή Γερμανικό λάντερ..."

-Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Στις 28 Μαρτίου κατατέθηκε ένα κείμενο κοντά στις 30 σελίδες, που προτείνει την ένταξη του de facto κρατιδίου του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Σε όποιον έχει λίγη στοιχειώδη πληροφόρηση σε αυτά τα θέματα, φαίνεται εξ' αρχής ο παραλογισμός της συγκεκριμένης πρότασης, καθώς το Κοσσυφοπέδιο με βάση τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. θεωρείται έδαφος της σερβικής επικράτειας, και όχι εθνο-κράτος. Η εισηγήτρια του κειμένου δεν ήταν άλλη από την αδερφή του ίδιου του κ. πρωθυπουργού. Μια τέτοια κίνηση είναι καθαρή υποχώρηση, καθώς οδηγεί προς την αναγνώριση ενός ψευδο-κράτους που δημιουργήθηκε καθαρά ως βάση γεωστρατηγικής επιρροής των Η.Π.Α. Η στάση των αντιπολιτευόμενων πολιτικών προσώπων ή παρατάξεων από την άλλη, δεν διαφέρει από την κυβερνώσα δύναμη, καθώς είτε δεν θέτουν το ζήτημα, είτε έχουν θέσεις που μόνο επιφανειακά διαφέρουν, αλλά στην πράξη εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Συγκεκριμένα, ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος δεν εμφανίζεται ως απλά ένας πρώην πρωθυπουργός ή άλλος ένας βουλευτής κόμματος, αλλά είναι πλέον παράγοντας στο Σ.τ.Ε. για το ζήτημα των Δυτικών Βαλκανίων, ενώ καταψήφισε την ένταξη του Κοσόβου, παράλληλα τόνισε ότι "απαιτούνται περισσότερες εκ των προτέρων εγγυήσεις" και "απαιτείται επιπλέον συζήτηση με τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν το Κόσοβο, για το καθεστώς υπό το οποίο θα ενταχθεί στον οργανισμό". Επομένως, η πρόταση του είναι να γίνει η ένταξη του Κοσόβου, απλά να γίνει "πιο σωστά". Κλασική τακτική αυτή του μάστορα του ΟΧΙ που γίνεται ΝΑΙ. Το χειρότερο είναι πως ούτε κάποιος ακτιβισμός από τα κάτω υπάρχει αυτή τη στιγμή για τα συγκεκριμένα ζητήματα, όπως γινόταν κάποτε για τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου. Στη Σερβία μάλιστα οι τόσο πια ευαίσθητοι οικολόγοι ακτιβιστές, θίχτηκαν μόνο από τις δηλώσεις του προέδρου της χώρας τους κ. Αλεξάνταρ Βούσιτς που αποκάλεσε την κ. Μπακογιάννη "ασπόνδυλη υπόσταση". Καθένας με τον πόνο του σε αυτό τον κόσμο...