Άρης Βελουχιώτης- Απόσπασμα από τον ιστορικό λόγο του στη Λαμία

 Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.

Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.

Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.

Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

Η αντίδραση ουρλιάζει.

Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.

Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.

Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.

Ας ούρλιαζε η αντίδραση. Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει.

Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ότι έκανε, δεν το έκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης. Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί με τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση. Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.

Ο λαός προχωρεί.

Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.

Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.

Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.

Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.

Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε...

Βενιαμίν Φρανκλίνος- Οι ινδιάνοι (αποσπάσματα)

 "Λέμε ότι είναι Άγριοι, επειδή οι τρόποι τους διαφέρουν από τους δικούς μας, που, κατά τη δική μας άποψη, είναι το άκρον άωτο της ευγένειας ∙ έτσι, όμως, βλέπουν κι εκείνοι τους δικούς τους τρόπους.

Εάν, ενδεχομένως, εξετάζαμε τους τρόπους διαφορετικών εθνοτήτων με αμεροληψία, θα διαπιστώναμε ότι δεν υπάρχει λαός τόσο αγενής που να μην έχει έστω και κάποιους κανόνες ευγένειας – αλλά ούτε και τόσο ευγενικός, που να μην του έχουν απομείνει έστω και κάποια ίχνη αγένειας."

[...]

"Η ευγένεια των αγρίων αυτών όσον αφορά τις συζητήσεις φθάνει όντως στα άκρα, μιας και δεν τους επιτρέπει ούτε να διαψεύσουν, άλλα ούτε και να αρνηθούν την αλήθεια των όσων τους λέει κάποιος. Αυτό σημαίνει ότι πραγματικά αποφεύγουν τις διαφωνίες – αλλά έτσι δεν σε βοηθάνε να καταλάβεις ούτε τί μπορεί να σκέπτονται, ούτε ποια είναι η εντύπωση που τους κάνεις. Όλοι οι ιεραπόστολοι που αποπειράθηκαν να τους προσηλυτίσουν στον Χριστιανισμό παραπονιούνται ότι αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην αποστολή τους. Οι Ινδιάνοι ακούνε υπομονετικά τις αλήθειες του Ευαγγελίου όπως τους τις εξηγούν, κι έπειτα δίνουν τις τυπικές για εκείνους ενδείξεις συγκατάβασης και επιδοκιμασίας. Εύκολα ξεγελιέται κάποιος να νομίζει ότι τους έχει πείσει. Οποία πλάνη. Δεν είναι παρά απλά ευγένεια εκ μέρους τους.

Ένας Σουηδός ιερέας, έχοντας συγκεντρώσει τους αρχηγούς των Ινδιάνων Σουσκουεχάνα, έκανε ένα κήρυγμα, εξιστορώντας τους τα βασικά ιστορικά στοιχεία πάνω στα οποία στηρίζεται η θρησκεία μας, όπως η πτώση των Προπατόρων επειδή έφαγαν το μήλο, η έλευση του Χριστού για να αποκατασταθεί αυτή η βλάβη, τα θαύματα και το μαρτύριο, και άλλα. Όταν τελείωσε, ένας Ινδιάνος ρήτορας σηκώθηκε για να τον ευχαριστήσει. Όλα όσα μας είπες, του δήλωσε, είναι πολύ σωστά. Είναι στ’ αλήθεια κακό να τρώμε μήλα. Καλύτερα να τα κάνουμε όλα μηλίτη. Σε ευχαριστούμε για την καλοσύνη σου, που ήρθες από τόσο μακριά για να μας πεις όλα αυτά που έμαθες από τις μητέρες σου. Για να σου το ανταποδώσω, θα σου πω μερικά από τα πράγματα που έχουμε μάθει από τις δικές μας μητέρες.

Στην αρχή, οι πατέρες μας είχαν μόνο τη σάρκα των ζώων για να τραφούν, κι αν το κυνήγι τους δεν πήγαινε καλά, βασανίζονταν από την πείνα. Δύο νεαροί κυνηγοί από τον λαό μας, έχοντας σκοτώσει ένα ελάφι, έφτιαξαν μια φωτιά στο δάσος για να ψήσουν ένα από τα κομμάτια του. Πριν προλάβουν να ικανοποιήσουν την πείνα τους, είδαν άξαφνα μια πανέμορφη νεαρή γυναίκα να κατεβαίνει από τα σύννεφα, και να κάθεται στον λόφο απ’ όπου βλέπουμε μακριά, πέρα από τα γαλάζια βουνά. Είπε ο ένας στον άλλο, θα είναι κάποιο πνεύμα που θα μύρισε το ελάφι μας καθώς ψηνόταν, και θέλει να φάει. Ας της προσφέρουμε λίγο. Έτσι, της έδωσαν την γλώσσα του ζώου. Η γεύση άρεσε στην γυναίκα, που τους δήλωσε ότι η καλοσύνη τους θα ανταμειφθεί. Ελάτε στο μέρος αυτό μετά από δεκατρία φεγγάρια, τους είπε, και θα βρείτε κάτι που θα βοηθήσει εσάς, αλλά και τα παιδιά σας, να τραφείτε έως τις ύστατες γενιές σας. Έτσι κι έπραξαν, κι έκπληκτοι βρήκαν φυτά που δεν τα είχαν ξαναδεί ποτέ τους ∙ τα φυτά αυτά τα καλλιεργούμε εμείς από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα, και μας έχουν βοηθήσει πολύ. Εκεί που το δεξί χέρι της γυναίκας ακούμπησε στο έδαφος, βρήκαν καλαμπόκι ∙ και στο σημείο που ακούμπησε το αριστερό της χέρι, βρήκαν φασόλια ∙ κι εκεί όπου αυτή ξάπλωσε στο έδαφος, βρήκαν καπνά. Ο καλός ιεραπόστολος, αηδιασμένος μ’ αυτή την ανούσια διήγηση, τους είπε: αυτά που σας παρέδωσα εγώ είναι ιερές αλήθειες ∙ αυτά όμως που μου λέτε εσείς είναι μοναχά παραμύθια, μύθοι, και ψευτιές. Ο Ινδιάνος, προσβεβλημένος, του απάντησε: αδερφέ μου, φαίνεται ότι οι φίλοι σου δεν μερίμνησαν σωστά για την παιδεία σου. Παρέλειψαν να σου μάθουν τους κανόνες της κοινής ευγένειας. Είδες ότι εμείς, που κατανοούμε και κάνουμε πράξη τους κανόνες αυτούς, πιστέψαμε όλες σου τις ιστορίες. Εσύ γιατί αρνείσαι να πιστέψεις τις δικές μας;"

Λέον Τρότσκι- Για τον Σινο-Ιαπωνικό πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και το εθνικό ζήτημα

 Το απόσπασμα προέρχεται από κείμενο του Τρότσκι, που γράφτηκε το 1937 και απευθυνόταν στον Μεξικάνο ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, σχετικά με το θέμα του πολέμου Κίνας-Ιαπωνίας. Η συγκεκριμένη παράγραφος, είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική όσον αφορά την γενικότερη οπτική του σημαντικού μαρξιστή επαναστάτη για τα εθνικά ζητήματα.

"Δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ όλους του πολέμους με τον ίδιο τρόπο. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς υποστήριξαν την επαναστατική πάλη των Ιρλανδών εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας, των Πολωνών εναντίον του τσάρου, παρά το γεγονός ότι σ’ αυτούς τους δύο εθνικούς πολέμους οι ηγέτες ήταν, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος τους, μέλη της αστικής τάξης και σε ορισμένες περιπτώσεις της φεουδαρχικής αριστοκρατίας… σε κάθε περίπτωση, αντιδραστικοί καθολικοί. Όταν ο Αμπέλ Καρίμ εξεγέρθηκε εναντίον της Γαλλίας, οι δημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες μίλησαν με μίσος για τον αγώνα του «βάρβαρου τύραννου» εναντίον της «δημοκρατίας». Το κόμμα του Λέοντα Μπλουμ υποστήριξε αυτή την άποψη. Όμως εμείς, οι Μαρξιστές και Μπολσεβίκοι θεωρήσαμε την πάλη των ανθρώπων του Ριφ ενάντια στην επικυριαρχία του ιμπεριαλισμού ως έναν προοδευτικό πόλεμο. Ο Λένιν έγραψε εκατοντάδες σελίδες αποδεικνύοντας την πρωταρχική σημασία του να ξεχωρίζει κανείς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά έθνη και στα έθνη των αποικιών ή ημιαποικιών που συνιστούν την πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Το να μιλά κανείς για «επαναστατικό ντεφετισμό» γενικά, χωρίς να διακρίνει ανάμεσα σε χώρες εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενες, είναι σαν να μετατρέπει τον Μπολσεβικισμό σε μια άθλια καρικατούρα και να θέτει αυτή την καρικατούρα στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών."

Ολόκληρο το κείμενο στα αγγλικά: https://www.marxists.org/archive/trotsky/1937/10/sino.htm

Νίκος Ψυρούκης- Ο Φασισμός και η 4η Αυγούστου (αποσπάσματα)

 Η αλήθεια είναι, ότι ολόκληρος ο τότε αστικός πολιτικός κόσμος γύρευε νέους δρόμους. Εγκατέλειπε τον ορθόδοξο κοινοβουλευτισμό και όλο και πιο πολύ στρεφόταν προς τη φασιστική διέξοδο. Και ο Ν. Πλαστήρας όταν κάτω από τη διαταγή του Ε. Βενιζέλου επιχειρούσε το πραξικόπημα του 1933, δεν το έκανε για να σώσει «τη δημοκρατία» και να προστατεύσει τις ατομικές ελευθερίες. Ο ίδιος ο Ε. Βενιζέλος στη συνεδρίαση της Βουλής στις 15.5.1933, αποκάλυπτε ότι ο στρατηγός Ν. Πλαστήρας ήταν υπέρ της φασιστικής δικτατορίας. Αφηγούμενος τί απάντησε στον Ν. Πλαστήρα για τις δικές του βλέψεις, έλεγε: «Βέβαια μου επικαλείσθε συχνά το παράδειγμα μιας χώρας, η οποία καθ΄όλας τας πληροφορίας αφ΄ής εγκαθιδρύθη δικτατορία, φαίνεται ότι πηγαίνει καλά. Αλλά προσέθεσα τούτο: Δια να υπάρξη μια τοιάυτη δικτατορία, πρέπει να υπάρξει δικτάτωρ και τέτοιον δικτάτορα εγώ δεν τον βλέπω. Εγώ νομίζω αγαπητέ φίλε στρατηγέ Πλαστήρα, ότι δεν είσαι ικανός να κάνεις τον δικτάτορα, ως ο Μουσολίνι, αλλά δεν έχεις ούτε την πλειάδα εκατοντάδων ανδρών, οι οποίοι ευρίσκονται επικεφαλείς εις όλας τας εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητος και τους οποίους έχει περί αυτόν ο Μουσολίνι». Όπως βλέπουμε, η ιδέα της φασιστικής δικτατορίας δεν ήταν ξένη ούτε και στο Βενιζέλο. Δεν έβλεπε μόνο ποιος θα μπορούσε να αναλάβει την εγκαθίδρυση της.(σ.99-100)

Η φασιστική δικτατορία, η εγκατάλειψη του κοινοβουλευτισμού, γινόταν επιτακτική. Αυτό απαιτούσε το συμφέρον της εδραίωσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Όμως η Ελλάδα ήταν κρίκος του αγγλικού στρατηγικού συστήματος. Και την πιο ασφαλή εγγύηση για το δυνάμωμα της Ελλάδας σαν μέλος του αγγλικού στρατηγικού συστήματος, αποτελούσε η παλινόρθωση του Γεωργίου Β΄.(σ.100-101)

Η 4η Αυγούστου δεν ήταν έργο του Ι.Μεταξά. Ο δικτάτορας, ήταν το εκτελεστικό όργανο της δικτατορίας. Οι νομολόγοι της 4ης Αυγούστου δεν τόλμησαν ούτε για μια στιγμή να αποκρύψουν την αλήθεια αυτή. Οι Ν.Δ. Κούμαρος και Γ.Α. Μαντζούφας, στη μελέτη τους «Αι θεμελιώδεις συνταγματικαί αρχαί του Νέου Κράτους» παρατηρούσαν και τα παρακάτω: α)  «...η κυβέρνησις της 4ης Αυγούστου από την αιγίδα του Βασιλέως εκήρυξε την Μεταβολήν».

β)«...ο Ιωάννης Μεταξάς υπό την έγκρισιν Βασιλέως εξετέλεσεν την Μεταβολήν. Άνευ της προϋποθέσεως αυτής η Μεταβολή δεν θα εύρισκεν ηθικόν και κοινωνικόν έρεισμα».

γ)«Ο Βασιλεύς αποτελεί τον Ανώτατον Άρχοντα και μόνιμον στοιχείον του Νέου Κράτους».

δ)«Ο Αρχηγός της Κυβερνήσεως είναι πρόσωπον, όπερ έχει ανάγκη να στηρίζεται επί της εμπιστοσύνης του Βασιλέως».

Όπως βλέπουμε ο Ι.Μεταξάς δεν ήταν το μόνιμο στοιχείο της 4ης Αυγούστου, δεν ήταν ο αρχηγός και ότι, για να είναι δικτάτορας έπρεπε να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του Γεωργίου Β΄.(σ.122)

Η εδραίωση της θέσης του Γεωργίου Β΄ ήταν και εδραίωση της θέσης της Ελλάδας μέσα στο αγγλικό παγκόσμιο στρατηγικό σύστημα. Η Αγγλία, όταν έστελνε τον Γεώργιο Β΄ στην Ελλάδα, τον έστελνε, για να επιβληθεί σαν μονάρχης και όχι σαν  συνταγματικός Βασιλιάς.(σ.123)

ΠΗΓΗ: Νίκος Ψυρούκης, "Ο Φασισμός και η 4η Αυγούστου", εκδ. Αιγαίον

Αποχαιρετισμός στον μάρτυρα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού Ηρακλή Σύρμο

Χτες, στις 2 Αυγούστου, κηδεύτηκε ο Ηρακλής Σύρμος, αγωνιστής της ελευθερίας ενάντια στο καθεστώς Χότζα και των δικαιωμάτων της Ελληνικής Μειονότητας. Γεννημένος το 1942 στη Δερβιτσάνη της Δερόπολης, ο Σύρμος δικάστηκε στα Τίρανα το 1964 ως αντιφρονών και υπήρξε για χρόνια κρατούμενος στο Ελμπασάν στην αρχή μέχρι το 1967. Πέρασε και από άλλες φυλακές και στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας μέχρι που τις χρονίες 1970-1981 εξέτισε την ποινή του στο Σπατς. Όλα εκείνα τα χρόνια φυλακίσεων, βίωσε τα δεινά του σταλινικού τύπου ολοκληρωτικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα. Αργότερα το 1994, όταν η Αλβανία κατά τα λεγόμενα είχε "εκδημοκρατιστεί", υπήρξε ένας εκ των δικασθέντων στο στρατοδικείο Τιράνων στη λεγόμενη Δίκη των Πέντε, λόγω της συμμετοχής του στην ΔΕΕΜ Ομόνοια και τους αγώνες της για τα δικαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. 

Έφυγε στην 1 Αυγούστου αυτής της βδομάδας.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του και ιδιαίτερα στον γιο του, Αχιλλέα Σύρμο, ο οποίος έκανε εξαιρετική συγγραφική δουλειά σχετική με τον ολοκληρωτισμό του Χότζα, μέσα από το βιβλίο του "Ιστορίες από το Σπατς". Οι εμπειρίες του Ηρακλή αποτέλεσαν θεμελιακό κομμάτι για να γραφτεί το εν λόγω βιβλίο. Αιώνια του η μνήμη!