«Πες μου τη σχέση σου με τον πόνο και θα σου πω ποιος είσαι»
-Ερνστ Γιούνγκερ
"Αυτή η μικροφυσική της πολλαπλής επέκτασης των αντιθέσεων και των αδιεξόδων , αποσταθεροποιούν την παλιότερη βεβαιότητα των κοινωνιών, ενώ πιστοποιούν τους τριγμούς της μεταβατικής εποχής μας. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, δεν θα λείπουν οι «παραδοσιακοί πόλεμοι», βάναυσα σπαράγματα μετάβασης προς το «νέο κόσμο» που θέλει να αναδυθεί, πιο άγριοι και πιο πρωτόγονοι θα λέγαμε από ποτέ, στην υλική τους υπόσταση (Ουκρανία-Ρωσία, Ισραήλ-Παλαιστίνη, Αφρικανικές χώρες,κλπ.). Σε καθαρά συμβολικό επίπεδο και στο πλαίσιο μιας μακρο-ιστορικής πολιτισμικής οπτικής, αυτοί οι «γυμνοί πόλεμοι», μοιάζουν να προσπαθούν να κρατήσουν απεγνωσμένα τον «πολιτισμό» της νεωτερικής εποχής, με έναν, θα λέγαμε , βίαια παραδοσιακό τρόπο. Ενώ, με εντελώς αφαιρετική οπτική- και πέρα από τη συγκεκριμένη ανάλυση των πολέμων και τις ιδεολογικές στοιχίσεις που τροφοδοτούν- οι μάχες, τα λαγούμια και τα καταφύγια, οι επιθέσεις με ντρόουνς αλλά και με ανεμόπτερα ή αυτοσχέδιες ρουκέτες, η άμυνα στους αστικούς λαβυρίνθους των πόλεων, μοιάζει σαν να θέλουν να δηλώσουν εκ νέου με αιματηρό, «απάνθρωπο» και τραγικό τρόπο, την υλικότητα του ανθρώπου ως αντιφατική, αλλά υπαρκτή και πολυσύνθετη φύση. Συνεχίζω να υπάρχω, μέσα από το ...θάνατο, που επιβεβαιώνει αντιφατικά την υλική μου διάσταση, όπως ο ψυχικά άρρωστος ή ο τοξικομανής όταν πληγώνεται, όταν αυτοτραυματίζεται για να νιώσει μέσω του πόνου το σώμα του, αλλά και να ξεχάσει τον ψυχικό πόνο, το τραύμα και την απόγνωση, όταν το κενό ως νόημα «αδειάζει» την ανθρώπινη συνείδηση και ύπαρξη"
-Δημήτρης Ν. Γιαννάτος, "Η «κανονικοποίηση» των κρίσεων: Σκέψεις κοινωνιολογίας και δομικής ψυχολογίας στη σύχρονη εποχή", σελ. 24-5
Τα παρακάτω αποσπάσματα αποτελούν αναδημοσιεύσεις από το χτεσινό φύλλο της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς". Τα επιλέξαμε, καθώς θεωρήσαμε ότι προβάλλουν μια διαφορετική οπτική, πάνω στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός του προηγούμενου αιώνα.
"Όχι μόνο η επανάσταση του 1968 κατευθύνθηκε, έστω και δευτερευόντως, ενάντια στην "παλιά Αριστερά" σε όλο τον κόσμο αλλά αυτή η "παλιά Αριστερά" απάντησε, όπως ξέρουμε, με το ίδιο νόμισμα: αρχικά βρέθηκε αποσβολωμένη να δέχεται επίθεση εξ΄αριστερών (ποιοι, εμείς που έχουμε τέτοια άψογα πιστοποιητικά;), και μετά εξαγριώθηκε βαθιά με τον τυχοδιωκτισμό που η "νέα Αριστερά" αντιπροσώπευε στα μάτια της. Η οποία με τη σειρά της έδινε ολοένα και μεγαλύτερη έμφαση στην ιδεολογική κεντρικότητα της πάλης της με την "παλιά Αριστερά". Αυτό πήρε τη μορφή πολλαπλών "μαοϊσμών" σε όλο τον κόσμο και φυσικά στην ίδια την Κίνα."
-Immanuel Wallerstein & Sharon Zukin
"Οι ακτιβιστές των Η.Π.Α. είδαν την εθνική απελευθέρωση στον παγκόσμιο Νότο ως την αιχμή του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος. Αγκάλιασαν τον επαναστατικό εθνικιστικό αυθορμητισμό των έγχρωμων κοινοτήτων, όπου ο μαρξισμός, ο σοσιαλισμός και ο εθνικισμός αναμίχτηκαν και συμπλέχτηκαν. Συνέδεσαν τους επαναστάτες στις Η.Π.Α. με τριτοκοσμικά κόμματα και ηγέτες- από τον Μάο και τον Τσε Γκεβάρα ως τον Χο Τσι Μινχ και τον Αμίλκαρ Καμπράλ- που αποδείκνυαν ότι "η δύναμη του λαού είναι μεγαλύτερη από την τεχνολογία"."
-Max Elbaum
"Ας πάψουμε να βλέπουμε το '68 ως την ιδρυτικό μύθο μιας μεταφυσικής πάλης ενάντια στην εξουσία: πάλη που θεωρείται θετική και ηθικά αποδεκτή, αρκεί να διαχωρίζεται από οιαδήποτε επαναστατική ουτοπία για την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής. Αυτή η "νέα φιλοσοφία" έγινε κάτι σαν διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά το δοκούν, που χρησιμεύει σαν ηθική νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων (από τη Βοσνία ως το Ιράκ), με μια αντίληψη απελπισμένου ευρωκεντρισμού..."
-Costanzo Preve
"Όταν αναφερόμαστε στο Μάη του ΄68 δεν αναφερόμαστε μόνο στο Γαλλικό Μάη. Περικλείνουμε στην έννοια αυτή το σύνολο των κινημάτων που συγκλόνισαν τον κόσμο σε Δύση και Ανατολή, στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 και των αρχών του 1970, όπως της ιαπωνικής νεολαίας του 1960, της αμερικανικής νεολαίας του τέλους του 1960, της κινεζικής νεολαίας, της γαλλικής, της ιταλικής και της γερμανικής...Για δέκα και πάνω χρόνια εκατομμύρια νέοι σε όλα τα σημεία σχεδόν όλου του κόσμου αγωνίζονταν πρώτα απ΄όλα για υποθέσεις που αφορούσαν μακρινούς λαούς, ενάντια σε συγκεκριμένους πολέμους, και τελικά για την αλλαγή του συστήματος κοινωνικών σχέσεων σε όλες του τις μορφές και εκδηλώσεις."
Μέσα σε λίγες αράδες θα περιγράψω την πορεία των τελευταίων δύο αιώνων του Νέου Ελληνισμού, συνυφασμένου με την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους. Κυρίαρχο το θέμα της Ταυτότητας πρωτίστως. Στο Πρότυπο Βασίλειο, στην καθ΄ ημάς Ανατολή, στην Ψωροκώσταινα. Στην νέο-αποικία, στο ξέφραγο αμπέλι. Ανάμεσα στα άλλα, να εντοπίσω κάτι που παραμένει διαχρονικό: την μετανάστευση – αναφέρομαι εδώ στους Ελληνικούς και Χριστιανικούς πληθυσμούς- (σήμερα των νέων επιστημόνων, της εργατιάς τις προηγούμενες δεκαετίες μετά το τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου) προς την Δύση, την ίδια στιγμή της υποδοχής εδώ των εξ Ανατολών προερχομένων. Αυτή η διαδικασία συντελεί στην μορφοποίηση της Νεώτερης εκδοχής του Ελληνικού Έθνους, την εμπλουτίζει με μια διαρκή κίνηση, μια αέναη κινητικότητα. Ένα Έθνος που ερωτοτροπεί με τους εμφύλιους- από αρχαιοτάτων-, διχασμένο, που εντούτοις ενώνεται και μεγαλουργεί σε ώρες ανάγκης, μιλάει την ίδια γλώσσα, συνθέτει έναν σύγχρονο εαυτό μέσα στον αιματηρό 20ο αιώνα. “Κινούμενοι πάντα αμφίπλευρα: πρόσφυγες εξ Ανατολών, μετανάστες προς Δυσμάς.”
Επιτρέψτε μου να περιγράψω το γεγονός, παραθέτοντας εδώ ένα απόσπασμα από βιβλίο μου που αναφέρεται στην Σκόνη:
«Είναι η σκόνη που σηκώθηκε απ΄ τα μυριάδες πόδια ενός συνεχώς μετακινούμενου πληθυσμού, άλλοτε αργόσυρτου πολυάριθμου άλλοτε ευέλικτου ολιγάριθμου, ενίοτε κυνηγημένου και πετσοκομμένου, που τους τελευταίους αιώνες βάδιζε όπισθεν, προς το αρχέγονο σημείο εκκίνησης του, στην νότια κατάληξη της Βαλκανικής χερσονήσου και την θάλασσα του Αιγαίου, αναζητώντας σιγουριά στα διάφανα νερά, για να ξαναδεί τον εαυτό του, να ξαναρχίσει. Μια πιθανή στάση πριν την νέα Οδύσσεια; Αυτός ο λαός που δεν φοβήθηκε τ ΄αλισβερίσι, που έγινε πέρασμα και γιοφύρι, ψυχούλα και κερί μισολυωμένο, Άτλαντας κι΄ αγρίμι καταδικάστηκε από τον θρασύδειλο εισβολέα, πρόσφατο και πρόσκαιρο γείτονα καθώς και την απερίγραπτη ανεπάρκεια των ηγετών του, να ζει σε μια γωνιά της Βαλκανικής. Ακρωτηριασμένος, με σώμα λειψό. Στριμωγμένος ανάμεσα σε ανταγωνιστικές δυνάμεις. Που αντί για ευχαριστώ θέλουν και το μετόχι που του απόμεινε. Για να καταλήξουν οι πληθυσμοί σε τούτο το μετόχι έκαναν δρόμο πολύ. Συνεχώς πιεζόμενοι μετακινούνταν προς Δυσμάς. Κατάφεραν προς στιγμήν να μην τους συμπαρασύρει ο αέρας προς κάθε κατεύθυνση, γίνουν σκορποχώρι και χαθούν, βάλαν στόχο να πηγαίνουν σταθερά προς την Εσπερία. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Έτσι απέκτησαν ξαφνικά την ψευδαίσθηση πως θα τους βοηθούσαν οι πρώην βάρβαροι. Μα σαν έφτασαν, σαστίσαν. Γιατί είχαν αφήσει πίσω τους ότι τους διαφοροποιούσε από τους άλλους, στοιχεία ακατανόητα εν πολλοίς για τους απόγονους τους. Όσο για τους Φράγκους, σαν τους είδαν ξεράθηκαν στα γέλια, άμα είσαι ξεβράκωτος δεν σε γουστάρει ούτε η μάνα σου. Μα οι αρχηγοί τους, αυτοί που τους οδηγούσαν είχαν άγνοια και κει που φαντάζονταν πως θα ξαναγίνονταν αρχόντοι, στους νέους τόπους, κατέληξαν πανδοχείς. Φτωχομπινέδες, καμάκια ,μεταπράτες στην καλύτερη. Αφήσαν πίσω την ψυχή τους και πήραν φραγκοδίφραγκα, περίπτερα, οικοπεδάκια. Χτίσανε παντού αυθαίρετα κοροϊδεύοντας τον εαυτό τους.» (Γιώργου Παπαγιαννόπουλου; “2017- Η Ελλάδα υπό Νέο-Οθωμανική Κατοχή”, Εναλλακτικές εκδόσεις,Αθήνα 2009)
Ανατολή ή Δύση; Και Δύση και Ανατολή….
Όλα εδώ, Όλοι εδώ. Στο χωνευτήρι. Στην ακρογωνιά.”Στα διάσελα της ιστορίας” (Μανώλης Γλέζος).
Το παρακάτω κείμενο είναι ελληνική μετάφραση της συνέντευξης που έδωσε πριν από λίγες μέρες ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, γνωστός ως θεωρητικός του Ευρασιατισμού και συγγραφέας του βιβλίου "Τέταρτη Πολιτική Θεωρία", στον Αμερικανό δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον. Η ίδια η συνέντευξη, είναι ανεβασμένη σε μορφή βίντεο στο κανάλι του ίδιου του δημοσιογράφου στο YouTube. Στους Διανομείς Κινδύνου έχουμε ασχοληθεί με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία και γενικώς παρακολουθούμε τα όσα λέει ο Ντούγκιν, καθώς ασχέτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, πιστεύουμε πως έχει πολύ ενδιαφέρον η θεώρησή του και είναι σημαντικό να ακούγεται. Την μετάφραση την ανέλαβε ο Π.Σ., μέλος της ομάδας των Διανομέων Κινδύνου και θα δημοσιευτεί στο ιστολόγιο μας σε συνέχειες. Καλή ανάγνωση με ανοιχτή σκέψη!
Τάκερ Κάρλσον: Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι ένας εξηνταδυάχρονος Ρώσος ακαδημαϊκός φιλόσοφος. 'Εχει ζήσει όλη του τη ζωή στη Μόσχα. Στα νιάτα του υπήρξε αντιφρονών στην Σοβιετική Ένωση, ενώ τώρα είναι διάσημος ανά τον κόσμο -τουλάχιστον στον αγγλόφωνο Τύπο- ως "ο εγκέφαλος του Πούτιν". Μόνο που εδώ στην Ρωσία δεν είναι πολιτική φιγούρα. Είναι, ξαναλέω, ένας φιλόσοφος, και οι ιδέες του είναι βαθιά προσβλητικές για κάποιους. Τον Αύγουστο του 2022, η μοναχοκόρη του δολοφονήθηκε, στην Μόσχα, όταν μια βόμβα σε αυτοκίνητο την σκότωσε. Πηγές των Η.Π.Α. αναφέρουν ότι δολοφονήθηκε από την ουκρανική κυβέρνηση. Και το λαμβάνουμε αυτό υπόψη μας. Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον είναι ότι -ξανά- ο Αλεξάντρ Ντούγκιν δεν είναι ένας στρατιωτικός ηγέτης. Δεν είναι ένας στενός, προσωπικός σύμβουλος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Είναι ένας συγγραφέας που γράφει για μεγάλες ιδέες. Και γι αυτό, τα βιβλία του έχουν απαγορευτεί από την κυβέρνηση Μπάιντεν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν μπορείς να τα αγοράσεις στο Amazon. Απαγορεύονται βιβλία στις Η.Π.Α. επειδή οι ιδέες που περιέχουν παραείναι επικίνδυνες. Συχνά τον περιγράφουν, και πάλι, στον αγγλόφωνο Τύπο ως "ακροδεξιό". Θα σας αφήσουμε να το κρίνετε εσείς αυτό, θελήσαμε πάντως να μιλήσουμε μαζί του σχετικά με κάποιες από αυτές τις ιδέες του, οι οποίες είναι τόσο επικίνδυνες που η μοναχοκόρη του δολοφονήθηκε γι' αυτές και τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και είναι χαρά μας που είναι μαζί μας αυτή τη στιγμή. Κύριε Ντούγκιν, σας ευχαριστώ πολύ.
Αλεξάντρ Ντούγκιν: Σας ευχαριστώ! Ευχαριστώ για την πρόσκληση, και καλωσήρθατε στην Μόσχα.
Τ.Κ.: Φυσικά, εμείς ευχαριστούμε! Μιλούσαμε εκτός κάμερας. Για την ακρίβεια, είχαμε μια συζήτηση, την οποία δεν σκοπεύαμε να κινηματογραφήσουμε. Απλά από ενδιαφέρον να σας γνωρίσουμε. Αλλά τα όσα είπατε ήταν τόσο ενδιαφέροντα, που πήραμε μια-δύο κάμερες και τις στήσαμε εδώ. Η ερώτηση μου είναι: Τί θεωρείτε ότι συμβαίνει στις Αγγλόφωνες χώρες; Και εννοώ όλες τους, τις Η.Π.Α., τον Καναδά, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία. Όλες ταυτοχρόνως αποφάσισαν -ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε-να στραφούν εναντίον του εαυτού τους, με αυτήν την μεγάλη αναταραχή. Και κάποιες συμπεριφορές φαίνονται ιδιαίτερα αυτοκαταστροφικές. Από που θεωρείτε, ως παρατηρητής, ότι προέρχεται αυτό;
Α.Ν.: Θα μπορούσα απλά να προτείνω, να εκφράσω την δική μου ανάγνωση τον γεγονότων. Απαιτεί λίγη υπομονή. Θεωρώ ότι όλα ξεκίνησαν με τον ατομικισμό. Ο ατομικισμός λοιπόν, ήταν μια λάθος κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, της φύσης του ανθρώπου. Όταν ταυτίζεις τον ατομικισμό με τον άνθρωπο και με την ανθρώπινη φύση, κόβεις όλες του τις σχέσεις με οτιδήποτε άλλο. Οπότε έχεις μια πολύ ιδιαίτερη ιδέα του υποκειμένου, του φιλοσοφικού υποκειμένου, ως άτομο. Και όλα ξεκίνησαν στον Αγγλο-Σαξονικό κόσμο με την προτεσταντική Μεταρρύθμιση και τον νομιναλισμό πριν από αυτό, τη νομιναλιστική προσέγγιση ότι δεν υπάρχουν ιδέες, μόνο αντικείμενα, μόνο μεμονωμένα αντικείμενα. Οπότε το άτομο (individual) ήταν και συνεχίζει να είναι η κεντρική ιδέα που μπήκε στο επίκεντρο της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Και ο φιλελευθερισμός, με βάση την δική μου ανάγνωση, είναι κατά κάποιον τρόπο μια ιστορική, πολιτισμική, πολιτική και φιλοσοφική διαδικασία της απελευθέρωσης του ατόμου από κάθε είδους συλλογική ταυτότητα, είτε συλλογική είτε κάποια που υπερβαίνει το άτομο. Αυτό ξεκίνησε με την άρνηση της Καθολικής Εκκλησίας ως συλλογική ταυτότητα, της αυτοκρατορίας, της δυτικής αυτοκρατορίας ως συλλογική ταυτότητα. Έπειτα ήταν ένας ξεσηκωμός ενάντια στο εθνικιστικό κράτος ως συλλογική ταυτότητα για χάρη της καθαρά αστικής κοινωνίας. Μετά από αυτό και μετά τον πόλεμο (σημείωση του μεταφραστή: αναφέρεται στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) , υπήρχε η μεγάλη μάχη του εικοστού αιώνα, μεταξύ του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού, και του φασισμού, όπου ο φιλελευθερισμός βγήκε ξανά νικητής.
Τ.K.: Ναι...
Α.Ν.: Οπότε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρχε μόνο ο φιλελευθερισμός. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα ορθώς έδειξε ότι δεν υπάρχουν πια άλλες ιδεολογίες, εκτός του φιλελευθερισμού. Και ο φιλελευθερισμός ήταν η απελευθέρωση, αυτών των ατόμων (individuals) από κάθε είδους συλλογική ταυτότητα. Υπήρχαν πλέον μόνο δύο συλλογικές ταυτότητες από τις οποίες έπρεπε να ελευθερωθούν τα άτομα. Η ταυτότητα του φύλου, που είναι συλλογική ταυτότητα, διότι είσαι άντρας ή γυναίκα συλλογικά, δεν θα μπορούσες να είσαι μόνος σου.
[Τ.K.:Ναι-]
Α.Ν.: Οπότε μια απελευθέρωση από το φύλο, η οποία έχει οδηγήσει στην αλλαγή φύλου (transgenders), τα LGBT, και νέες μορφές σεξουαλικού ατομικισμού. Το φύλο (sex) είναι κάτι προαιρετικό. Και αυτό δεν ήταν απλά μια εκτροπή του φιλελευθερισμού. Ήταν ένα απαραίτητο στοιχείο της εφαρμογής του, και ο νικητής αυτής η φιλελεύθερη ιδεολογία. Και το τελευταίο βήμα, που δεν είναι ακόμα πλήρως εφικτό, είναι η απελευθέρωση από την ανθρώπινη ταυτότητα. H Ανθρωπότητα ως προαιρετική. Και τώρα όταν διαλέγουμε, ή μάλλον εσείς στην δύση, όταν διαλέγεις το φύλο που θέλεις, όπως το θέλεις, το τελευταίο βήμα σε αυτήν την διαδικασία εφαρμογής του φιλελευθερισμού θα σημαίνει ακριβώς το να είναι ο άνθρωπος (η ανθρώπινη ταυτότητα) προαιρετικός. Οπότε διαλέγεις την ατομική σου ταυτότητα να είσαι άνθρωπος ή να μην είσαι. Και αυτό έχει όνομα, μετανθρωπισμός (transhumanism, post humanism), singularity, τεχνητή νοημοσύνη, Κλάους Σβαμπ ή Κουρτσβάιλ ή Χαράρι. Ανοιχτά ανακηρύττουν ότι είναι ένα αναπόφευκτο μέλλον της ανθρωπότητας.
